You make me smile.

Hoofdstuk 28.

De rit naar het ziekenhuis, de wachttijd en het eerste onderzoek vlogen voorbij. Er moet glas worden verwijdert uit mijn wonden en deze moeten gehecht worden, niet echt iets waar ik naar uit kijk maar gelukkig is mijn oom bij mij en hoef ik dit niet alleen te doorstaan. Ik heb mijn gedachten nog niet af als er een telefoon af gaat, die van mijn oom. Hij kijkt bedenkelijk naar de beller id en drukt vervolgens de inkomende oproep weg. "Moest U die niet opnemen?" vraag ik "Neejoh, ze sturen maar een berichtje en als het dringend is bellen ze nog wel een keer." De zin is nog maar koud uitgesproken of de telefoon begint weer te rinkelen. "Pak nou maar op, ik red mij echt wel een paar minuten alleen." zeg ik terwijl ik mijn oom een bemoedigend knikje naar zijn telefoon geef. "Oké vooruit dan." en met een zucht verlaat hij met de telefoon mijn kamer. 

"Oke, slecht nieuws. Je nichtje is ziek en ik moet haar direct ophalen van de BSO. Is er iemand die je kan bellen?" laat mijn oom weten terwijl hij de kamer terug in loopt. Ik zie de spanning op zijn gezicht terwijl hij mij het slechte nieuws verteld. "Ja natuurlijk, ik bel een van mijn vrienden op en red mij wel. Gaat U Bella maar halen." stel ik hem gerust. "Weet je het zeker? Ik kan proberen wat anders te regelen voor Bella en dan.." Ik onderbreek hem "Nee echt niet, Bella heeft U nodig. Ik red mij wel!" Ik kijk mijn oom recht in zijn ogen aan om mijn woorden kracht bij te zetten. Mijn nichtje heeft haar vader veel meer nodig dan ik op dit moment. "Oke dan ga ik nu, maar laat mij weten hoe het met je gaat als je thuis bent?" "Doe ik, bedankt voor het helpen." zeg ik terwijl ik mijn oom een onhandige knuffel geef met een arm. 

Zodra mijn oom de kamer uit loopt probeer ik Elize te bellen, maar helaas zonder geluk. Dan bedenk ik mij dat de snelste manier is om iemand te bereiken de groepsapp is. Er is tenslotte altijd wel iemand online. 

Spelletjes met alcoholisten.

Lilly: Hey guys, iemand toevallig vrij nu? Ik heb een soort van hulp nodig.

*foto*

Om het bericht wat context te geven stuur ik een foto van mijzelf in een ziekenhuisbed mee. 

Lilly: Klein ongelukje op het werk gehad, niks ernstigs.

Raoul: Jeetje meid, wat heb jij nou weer gedaan. Ik zit nu in opnames maar kan direct daarna naar je toe komen?

Robbie: Geen stress Raoul, ik stap direct in de auto en kom er aan. Welk ziekenhuis zit je?

Lilly: Die in de stad, op de eerste hulp.

Robbie: Ik kom er direct aan.

Elize: Schiet op Robbie, Lilly is geen fan van ziekenhuizen.

Lilly: Yo waarom nam je de telefoon niet op?

Koen: Omdat ze Milo een handje aan het helpen was, hoorde het helemaal op mijn kamer. Opnames verpest, thanks. 

Raoul: Ouwe viezerik. 

Elize: Ik zeg niks

Koen: Houd je bek dan muts. 

Grinnikend leg ik mijn telefoon weg, niet veel later loopt Robbie licht buiten adem mijn kamer binnen. "Daar ben je!" "Jeetje man, hoe snel heb jij wel niet gereden." lach ik. "Misschien ietsjes harder dan dat ik mocht, maar ik kon jou niet alleen hier laten zitten. Dan was Elize echt woedend geworden." zegt Robbie en hij ploft op de stoel waar eerder mijn oom zat. Ik lach hem uit "Alsof jij bang bent voor Elize." "Ze is echt heel griezelig soms hoor, maar vertel eens waarom wij hier zijn." 

Net na mijn uitleg lopen de arts en de assistente naar binnen. Beide stellen zich voor aan Robbie en leggen vervolgens de procedure uit om er daarna mee te beginnen. De gehele tijd blijft Robbie aan mijn zijde en mag ik zoveel in zijn hand knijpen als nodig. Maar gelukkig valt de pijn na de verdoving mee en heb ik voldoende aan het vasthouden van zijn hand. "En dit was de laatste hechting. U heeft het keurig gedaan mevrouw. Mijn assistente gaat Uw arm nog verbinden en dan zie ik U graag over een week terug voor controle en het verwijderen van de hechtingen." "Dankuwel, tot volgende week." De dokter verlaat de kamer en de assistente begint mijn arm te verbinden. "Het is belangrijk dat U de verbanden er de komende dagen op laat zitten, mocht U er last van hebben dan mag het verband voorzichtig verwijdert worden. Het verband mag niet nat worden en het is verstandig om Uw arm de komende dagen in een mitella te dragen. Bij pijn mag U de maximale aanbevolen dosis paracetamol nemen, maar bij extreme pijn mag U direct contact met ons opnemen." De assistente legt de laatste hand aan mijn verband en meet mij vervolgens een mitella aan. "Neem de komende dagen goed rust en laat lekker voor je zorgen door je vriend hier." maakt de assistente haar verhaal af met een knipoog. "Dat komt zeker goed mevrouw, bedankt voor de goede zorgen." laat Robbie weten voordat ik zelf iets kan zeggen. "Hiermee kan je bij de balie een nieuwe afspraak maken en dan zie ik je graag volgende week terug." "Komt goed, bedankt mevrouw." Ik neem het papiertje van haar aan en samen met Robbie verlaat ik de kamer. 

Als we samen het ziekenhuis verlaten zie ik vlak voor de deur een asociaal geparkeerde auto staan, het zal toch niet? Maar toch, Robbie loopt zonder schaamte naar deze auto toe. "Heb jij echt jouw auto zo asociaal geparkeerd?" "Ja ik had haast, geen tijd om hem netjes neer te zetten." ik lach hem uit "Ja nog bedankt daarvoor, ik waardeer dit echt." "Geen probleem." We stappen beide in de auto en Robbie begint te rijden "Trouwens, jij blijft komende week lekker bij ons slapen, dan kunnen we je allemaal helpen. Want dat ga je nodig hebben met je gewonde arm."  ik kijk hem verbaasd aan "Ja maar.. " Robbie valt mij direct in de rede "Niks ja maar, ik heb het al met de jongens overlegd en die vinden het helemaal prima." "Ik red het echt zelf wel, ik neem gewoon een paar dagen vrij van werk en.." Robbie onderbreekt mij weer "Wat zei ik nou? Ik heb het al met de jongens overlegd en jij blijft bij ons slapen. Dan kunnen we je helpen en houden we een oogje in het zeil. Zelfs Elize was het met ons eens, ook zij blijft komende week logeren." "Jullie hebben dit al helemaal uitgedacht. Ik heb hier niks over te zeggen zeker, of wel?" "Nee klopt, gaan we eerst wat eten of gaan we eerst wat spullen voor je halen?" Ik stem dan toch maar in "Laten we eerst mijn spullen halen en dan eten halen? Misschien wilt de rest ook wat eten?" "Strak plan, wijs mij maar de weg." Tijdens dat ik Robbie de weg wijs stuur ik ook snel mijn oom nog even een berichtje. 

Lilly: Hey Theo! Hoe is het met Bella? Alles hier is prima, ben goed verzorgd in het ziekenhuis. De wonden zijn schoongemaakt en gehecht, mag volgende week terugkomen om de hechtingen te laten verwijderen. 

Lilly: Helaas ook wat slecht nieuws, ik moet mijn arm laten rusten en kan voorlopig niet komen werken. Ik hoop dat dit geen probleem is? 

Theo: Lilly! Wat fijn om van je te horen. Met Bella is het oké, ze heeft het flink te pakken maar komt er wel overheen. Goed om te horen dat het goed met je gaat!

Theo: Over werk hoef jij je geen zorgen te maken, neem de tijd dit je nodig hebt om te genezen en dan hoor ik wel weer wanneer je terug kan/wil keren.

Theo: Als er verder iets is wat ik voor je kan doen moet je het laten weten! 

Lilly: Komt goed! Ik blijf komende week bij vrienden logeren en zij helpen mij een handje. Wens Bella maar beterschap van mij en dan houden we contact!

~

Hey Hallo, weer een volgend hoofdstukje! Geniet en lees, bij vragen en feedback staan de reacties en mijn berichtenbox open!