You make me smile.

Hoofdstuk 39.

Na de date met Matthy hebben we nog veel appcontact gehad en het vlammetje is bij mij wel harder gaan branden. Ondanks dat ik Matthy leuk vind heb ik ook zeker interesse in de connectie die ik mogelijk met Robbie heb. En dat komt goed uit, want vanmiddag gaan Robbie en ik naar de schaatsbaan in de stad. Niet dat een van ons goed kan schaatsen, maar dat mag de pret niet drukken. 

Na een korte wandeling naar de stad sta ik bij de ijsbaan op Robbie te wachten. Dat wachten duurt mij echt een beetje te lang, zou hij zich bedacht hebben? Of misschien staat hij wel in de file? Oké, misschien moet ik niet direct van het negatieve uit gaan. Want heel misschien was ik wel veel te vroeg aanwezig en geef ik anderen graag de schuld. Omdat ik nog zeker 15 minuten moet wachten pak ik nog even mijn telefoon erbij om door mijn sociale media te scrollen. 

Ik zit inmiddels helemaal in mijn telefoon en merk dan ook niet dat Robbie er aan komt lopen. Hij slaat enthousiast een arm om mij heen "Jeez man, schrikt mij de pleuris." "Ook hallo." Lacht Robbie mij uit. "Ja hoi." Zeg ik terwijl ik mijn hartslag weer naar beneden probeer te krijgen. "Nawh wat schattig, word je zo nerveus van mij?" Ik geef Robbie en zetje en sla zijn arm van mijn schouder af. "Pff, in your dreams. Zullen we onze schaatsen halen?" Zonder zijn antwoord af te wachten maak ik mijn weg naar de balie. 

Met onze gehuurde schaatsen aan staan Robbie en inmiddels op het ijs te klungelen. Want echt schaatsen kan je het niet noemen. "Oké genoeg, ik ga zo'n zeehond halen." En Robbie stuntelt zijn weg naar de ingang om terug te komen met een grote oranje hulpzeehond. "Dit ziet er echt niet uit." Roep ik naar Robbie terwijl ik hem uitlach. Gelukkig voor hem is het niet heel druk op de schaatsbaan en kan hij ongestoord voor paal lopen, of nou ja schaatsen kan je het niet echt noemen. "Ja boeie, zo ga ik ten minste niet op mijn bek." En nog geen twee seconden later struikelt Robbie en gaat hij bijna op zijn plaat. Terwijl ik hem weer hard uitlach maak ik een gekke beweging en eindig ik met mijn kont op het ijs. Dit zorgt ervoor dat zowel Robbie als ik ons kapot aan het lachen zijn. "Oké. dit is duidelijk niet gemaakt voor ons." Mopper ik als het lachen iets is afgenomen en ik mijn adem terug heb gevonden. "Goed punt, laten we een restaurantje opzoeken." "Strak plan." Robbie helpt mij overeind en samen klungelen we onze weg terug naar de uitgang. 

Na het inleveren van onze gehuurde schaatsen hebben we snel een restaurantje opgezocht en zitten we heerlijk binnen aan een warme chocolademelk. "Dit is meer mijn ding." Mompel ik gelukzalig terwijl ik mijn handen om het kopje sla. "Eens." Deelt Robbie mijn mening waarna hij een slok neemt van zijn warme chocolademelk. Er blijft een flinke slagroomsnor achter op zijn gezicht en ik lach hem uit. "Leuke snor heb je." "Ja wel he, denk dat ik hem maar laat zitten." "Moet je doen man, je bent zo zeker 10 procent knapper." Robbie kijkt mij geschokt aan. "Maar 10 procent? Daar doe ik het niet voor." En hij veegt de slagroom van zijn gezicht. "Ah jammer." 

We hebben een aantal uur in het restaurant gezeten en over veel verschillende onderwerpen gekletst. De gesprekken zijn flink de diepte in gegaan en ik heb Robbie beter leren kennen. Maar aan alle leuke dingen komt een einde en nadat de rekening is betaald vertrekken Robbie en ik uit het restaurant. "Zal ik je thuis brengen?" "Lief van je, maar het is vijf minuten lopen vanaf hier. Ik red het wel." En ik geef Robbie een knuffel als afscheid. Robbie knuffelt terug. "Dan loop ik met je mee, eigenwijsje." Ik lach. "Is goed, eigenwijs." En samen zetten we de wandeling in richting mijn appartementje. Robbie pakt voorzichtig mijn hand vast en kletst lekker verder. De wandeling lijkt korter door de gezelligheid en voordat ik het weet staan we alweer voor mijn appartementencomplex. "Bedankt voor het thuisbrengen." "Ben een echte gentleman." Ik lach Robbie uit. "Dat ben je zeker, dankjewel voor vandaag." En ik druk een kusje op zijn wang. "En jij bedankt schat." We staan wat ongemakkelijk tegenover elkaar. "Doe niet zo ongemakkelijk en geef mij een knuffel." Dat is voor Robbie het teken om zijn armen om mij heen te slaan. "Wat doe je nou nerveus gek." "Ik ben niet nerveus." "Die trillende handjes zeggen wat anders." Ik lach Robbie uit, wat gaat hij ineens nerveus doen. Hij ontwijkt oogcontact wat dit nog ongemakkelijker maakt, ik wist niet dat dit kon. "Doe niet zo ongemakkelijk en kus mij gewoon gek." Robbie laat er geen gras over groeien en sluit gelijk de ruimte tussen ons en drukt zijn lippen op de mijne. Na een vlugge zoen nemen we weer afstand van elkaar. "Was dat nou zo moeilijk?" Vraag ik hem. "Nee." En Robbie kust nog zachtjes mijn lippen. "Ik zie je graag op de volgende date." Laat Robbie mij vervolgens weten. "Is goed, zie je dan." En ik geef Robbie nog een kusje. Met mijn hoofd in de wolken draai ik mij om en maak ik mijn weg naar mijn appartement.  

~

Daar was weer een nieuw hoofdstukje! Het is nog niet zo ver, maar ik ben stiekem al aan het nadenken over het einde van dit verhaal (en een mogelijk vervolg). Zijn er dingen die absoluut niet mogen ontbreken (of misschien juist wel), laat dit dan even weten in de reacties of in mijn persoonlijke berichtenbox!