You make me smile.

Hoofdstuk 27.

Na een niet al te spannende nacht zitten Matthy en ik aan het ontbijt. Erg veel tijd om veel te kletsen is er niet, want ik mag straks weer werken. Nog voordat mijn ontbijt op is sta ik vluchtig op om mijn schoenen aan te trekken. "Ik ga er zo vandoor, kijk maar hoe laat je vertrekt. Zorg je er wel voor dat je de deur goed dicht trekt?" Zonder zijn antwoord af te wachten maak ik mijn weg naar de badkamer om nog even snel mijn tanden te poetsen en parfum op te doen. "Hoe bedoel je kijk maar wanneer je vertrekt? Ik moet je toch naar je werk brengen?" Verward steek ik mijn hoofd door de deuropening van de badkamer "Nwar bwerk bwengen?" weet ik uit te brengen met mijn tandenborstel in mijn mond. "Ja naar je werk, je fiets staat daar toch nog." Het is een wonder dat Matthy mij heeft kunnen verstaan. "Ohja, dat was ik vergeten thanks." "Geen probleem toch, ga je niet laten lopen als ik heb beloofd dat ik je zou brengen." Ik spoel nog even mijn mond en stap de badkamer uit "Je bent een schat!" Ik kijk nog even kritisch naar mijn schoenen en kies dan toch een paar uit "Ik wil je niet op haasten, maar kunnen we dan zo gaan?" "Ja tuurlijk, let's go."

Nadat Matthy mij naar mijn werk heeft gebracht is de dag verlopen zoals bijna alle andere dagen, niet echt bijzonder. Er was genoeg drukte in het restaurant om mijn hoofd de hele dag bezig te houden tot mijn pauzemoment. Ik besluit om mijn telefoon er even bij te pakken, maar voordat ik mijn binnengekomen berichtjes check open ik eerst mijn chat met Matthy. 

Lilly: Hey, nog bedankt voor gisteravond en vanmorgen. Ik vond het gezellig!

Ik check nog even snel mijn binnengekomen berichtjes en scroll gedachteloos door mijn instagramfeed. Dit word verstoord door een nieuw binnenkomend berichtje.

Matthy: Graag gedaan, ik vond het ook gezellig! Snel nog eens doen?

Lilly: Noem een datum en tijd en ik zal er zijn!

Nog voordat ik een berichtje terugkrijg word ik terug geroepen naar het restaurant, mijn pauze zit er alweer op. Mijn niet bijzondere dag verandert in het tweede deel van mijn shift in een verschrikkelijke middag. Alles wat mis kon gaan gaat mis en iedereen lijkt wel wat te mopperen of te klagen te hebben. Eindelijk is het dan ook het einde van mijn shift en ik kan niet opgeluchter zijn. Alleen nog even de bar bijvullen en dan kan ik naar huis. 

Terwijl ik in mijn gedachten al thuis op de bank zit, zeul ik de laatste paar wijnflessen naar de bar. Het is een korte tocht van de voorraadruimte naar de bar, een route die ik al honderden keren heb gelopen en uit mijn hoofd ken.  Maar toch gaat er vandaag iets mis en zie ik het opstapje over het hoofd. Hierdoor val ik met de wijnflessen voorover op de grond en word het even zwart voor mijn ogen omdat ik deze stevig dichtknijp in afwachting van mijn val. Terwijl ik val hoor ik geschokte geluiden van mijn collega's en voel een stekende pijn in mijn rechterhand en onderarm.  

Nog voordat ik het aandurf om mijn ogen te openen voel ik een hand op mijn schouder en hoor ik de stem van Mascha "Lil, alles goed met je?" "Ziet het er uit alsof het goed met mij gaat?" mopper ik terwijl ik voorzichtig overeind kom. "Deze werkkleding kan ik wel wegjanken straks, rot rode wijn." mopper ik ongestoord verder terwijl ik de schade observeer. "Ehm Lilly, ik denk niet dat het de rode wijn is." laat Mascha mij voorzichtig weten. Daar heeft zij een goed punt, ik was de witte wijn aan het bijvullen. Ik observeer de schade en merk dat mijn rechterhand en arm helemaal onder de bloed zitten. "Shit. Ik denk dat ik even naar achter moet. Wil jij dit voor mij opruimen Mascha?" Zonder antwoord af te wachten strompel ik naar de EHBO-doos achter op kantoor. Gelukkig zit mijn oom op kantoor en kan hij mij helpen "Wat heb jij gedaan Lilly?" "Hey Theo! Ik ben weer eens gevallen, kan je mij even helpen?" vraag ik hem terwijl ik mijn arm uitsteek. "Tuurlijk wil ik je helpen meid, hoe gaat het?" vraagt mijn oom terwijl hij mijn arm bestudeerd. Nog voordat ik antwoord kan geven spreekt mijn oom alweer. "Ik denk alleen dat ik weinig voor je kan betekenen, vrees dat een ziekenhuisbezoekje nodig is." verteld hij mij terwijl hij mij een handdoek geeft. "Wikkel deze om je arm en dan breng ik je naar de eerste hulp." 

~

En daar zomaar een nieuw deel, wel met een kleine cliffhanger. Lees en geniet, feedback en opmerkingen zijn altijd welkom in de reacties of in een persoonlijk bericht!