You make me smile.

Hoofdstuk 31.

Nadat vannacht de paracetamol ingewerkt was ben ik weer in slaap gevallen en heb ik een prima nacht gehad. Het is dan ook half 10 wanneer ik uitgerust wakker word. Nog te lui om mijn bed uit te gaan pak ik mijn telefoon er nog even bij en besluit ik om even door tiktok te scrollen. En dat was blijkbaar wel erg tijd dodend want het is inmiddels half 11 als er op de deur van de logeerkamer wordt geklopt. "Binnen" De deur gaat open en Matthy steekt zijn hoofd door de deuropening. "Goedemorgen, hoe is het nu met je?" "Goed hoor, was even door tiktok aan het scrollen."  Wat lief dat hij bezorgd is. "Kom anders even meekijken, ik heb zeker de beste for you page." "Dat denk ik niet, want die heb ik. Maar ik kijk wel even mee." en Matthy ploft naast mij op het bed neer. 

Na een klein half uurtje scrollen door tiktok hoor ik de maag van Matthy luid rommelen. "Ik denk dat dit ons teken is om ontbijt te scoren" Stel ik vast. "Dat lijkt mij een strak plan, heb echt trek als een beer." Ik lach een beetje om zijn uitspraak. "Oké, maar eerst iets heel belangrijks." Matthy kijkt mij vragend aan "Mijn for you page was de beste hè." Vraag ik. Hij schiet in de lach "Ik dacht even dat er iets echt belangrijks zou zijn. Maar nee, die van mij is het beste. Jouw for you page komt wel in de buurt, maar zeker niet de beste." Ik grijp dramatisch naar mijn hart "Ik ben beledigd. Maar dit moet je binnenkort wel bewijzen dan, want ik geloof er niks van." 

Iedereen bleek al aan tafel te zitten toen Matthy en ik ook besloten om met het ontbijt te starten. Tijdens het ontbijt hoefde ik amper een vinger op te tillen omdat iedereen wat voor mij wilt doen. Anders zou ik graag alles zelf willen doen, maar het is ergens ook wel fijn dat er voor mij gezorgd word. Na het ontbijt hoef ik dan ook niet mee te helpen met de vervelende opruimklusjes en hier geniet ik meer van dan ik zal toegeven. 

Na het opruimen gaat ieder zijn eigen gang, de jongens moeten ieder nog iets opnemen of editen, Elize moet weer te werk en ik neem met een goed boek plaats op de bank. Normaal heb ik weinig tijd om te lezen en ben ik te druk met werk en mijn sociale leven. Maar nu dat ik niet hoef te werken heb ik zeeën van tijd en kan ik eindelijk mijn boek er bij pakken. Dan heeft mijn vervelende val toch nog een voordeel. 

Een uur later zit ik midden in mijn boek en ben ik de wereld van het boek ingezogen. Zo erg dat ik niet eens hoor dat er iemand de woonkamer in loopt. "Leuk boek?" Ik schrik en laat het boek uit mijn handen vallen. Tot grote humor van Robbie die naast mij gaat zitten. "Jemig man, je liet mij schrikken." Sla ik uit terwijl ik hem een zet tegen zijn schouder geef. "Dat was zo niet nodig." voeg ik nog toe. "Ja jij zit zo diep in dat boek, ik had je al begroet toen ik binnen kwam." "Dat zal wel. Laat mij nou maar weer met rust, ik wil verder lezen." mopper ik terwijl ik mijn boek weer open sla en weer start met lezen. "Nou mijn gezelschap word weer gewaardeerd." Ik lach Robbie voorzichtig uit. "Je mag best blijven zitten, maar geen woord." vertel ik hem terwijl ik streng kijk, of nou ja een poging dan. Robbie reageert door met zijn handen zijn mond dicht te 'ritsen' en de sleutel weg te gooien. Wat een mafkees is het ook.

 "Oké, nu heb ik er genoeg van." roep ik uit terwijl ik mijn boek geïrriteerd dichtklap. Robbie naast mij op de bank laten zitten terwijl ik las was echt een slecht idee. De eerste paar minuten ging het prima en vermaakte Robbie zich met zijn telefoon, maar zodra hij hier op uitgekeken was begon het irriteren. Eerst voorzichtig door mij aan te blijven kijken of door geregeld even te zuchten, maar dit liep uit in het voorzichtig porren in mijn zij. Ik kon het niet meer negeren "Jij wint, maar stop alsjeblieft met zo irritant zijn." "Ik irritant?" vraagt Robbie quasi verbaast. "Ja mega irritant." "Neem dat terug jij." zegt hij wijzend met zijn vinger.  "Zeker niet, jij bent gewoon onwijs irritant." "Neem dat terug." herhaalt Robbie, nog steeds wijzend met zijn vinger maar dichterbij mijn gezicht. "Dacht het niet." "Neem. Dat. Terug." Zegt Robbie met pauzes terwijl hij dichterbij mij komt. "Dacht. Het. Niet." Herhaal ik, met pauzes tussendoor. "Hier ga je spijt van krijgen." roept Robbie en hij duikt boven op mij terwijl hij start met kietelen. "Nee, hou op!" Het is een wonder dat er woorden uit mijn mond komen omdat het gebrek aan lucht het lastig maakt. Robbie houd heel even zijn handen stil. "Pas als jij je woorden terug neemt." Ik kijk hem in zijn ogen aan terwijl ik die van mij wat dichtknijp. "Nee." "Oke, dan vraag je er zelf om." En Robbie hervat zijn kietel sessie. "Oke, oke, ik neem ze terug." Robbie houd zijn handen stil. "Sorry wat zei je?" zegt hij grijnzend, zeker dat hij mij wel heeft gehoord. "Ik neem mijn woorden terug, je bent niet irritant." "Kijk, was dat nou zo moeilijk?" vraagt hij met een grote grijns op zijn gezicht. Ik kijk Robbie aan en ik merk op dat moment pas hoe dichtbij we bij elkaar zijn. Ik kan zijn adem op mijn gezicht voelen en ik kan elk sproetje op zijn gezicht zien. Kleine sproetjes die mij eerder nog niet waren opgevallen, maar die hem wel onwijs goed staan. Onze lippen raken elkaar bijna en ik zie Robbie zijn ogen sluiten. Op instinct sluit ik ook mijn ogen. Maar nog voordat er iets kan gebeuren stapt Raoul de woonkamer in. "Zo verstoor ik wat?" Robbie weet niet hoe snel hij weer terug moet schieten naar de plek waar hij eerder zat en ook ik schiet rechtovereind. "Oh, neehoor." mompel ik snel.

De rest van de avond is de spanning in de woning voelbaar. Of nou ja zo ervaar ik het dan. Volgens mij vind Raoul het wel grappig. Hij heeft nog geen woord over het voorval gesproken tegen de anderen, maar houd hij zowel mij als Robbie steeds in de gaten. Die laatst genoemde lijkt mij juist wat te ontwijken, maar ik doe hetzelfde. Ik zorg er steeds voor dat ik zo ver als mogelijk van hem af zit en hij lijkt hetzelfde te doen. Vreemd, want volgens mij voelde wij beide de spanning tussen ons.

~   

Hallo Hallo, weer een nieuw hoofdstuk van mij. Een momentje tussen Robbie en Lilly, gaat dit leiden tot iets groters of lieten beide zich meeslepen in het moment? Feedback en opmerkingen zijn natuurlijk weer welkom in de reacties of in mijn persoonlijke berichtenbox!