sen de bilme.

0.2

EYVAH BENI PANIK ATAK ALDI

BASLIYOZ have fun!!

...

aklımı kaybettim.

yemin ederim, az önce yaşadığım, ORTASINDA KALDIĞIM, durum o kadar fenaydı ki.. ben, tüm okuldan nefret eden ve üstüne bir çift göz değse bile yok olmak isteyen ben, iğrençliklerden uzak kalmak için gittiğim bodrumda sakin sakin kitabımı okurken yanlışlıkla bir aile dramının içinde kalmıştım.

hiçbir şeye anlam veremediğim konuşmaları bir yana, bir de üstüne demir soydem beni farketmişti. sesi duyduğu an topuklamıştım ama bunun sebebi o çocuktan korktuğumdan falan değildi. kendimi onun yerine koyduğumda yabancı birinin o an orda olmasını asla istemezdim. kırıcıydı.

"o tarz çocukların kalbi olmaz" klişesi yapamıyordum çünkü herkesin kalbi duyguları ve renkleri vardır. kendisi tam olarak "o tarz çocuklar" dan olsa da kırılmış olmalıydı. belli etmezdi herkes ama insanlar hep kırılırdı. en kırılmaz bile yaşadıklarından sonra sertleşmiştir ne de olsa.

şuanda, kendimi bulduğum en yakın tuvalete atmış nefeslerimi düzene sokmaya çalışıyordum. nihayet soluklarım sakinlediğinde elime yüzüme su vurdum biraz. az önce katil bebek chuckyden kaçar gibi kaçmıştım çocuktan resmen.. rezalet.

beynim hemen en kötü senaryoyu yazmaya başlamıştı bile. ben olduğumu öğrenemezdi. öğrenmesi, okulda varlığımın farkedilmesi demekti ve ben bunu istemiyordum. eğer okulun en popüler çocuklarından biri sizi gözüne kestirirse, iyi veya kötü anlamda, gözler artık üzerinizden çekilmezdi. belki şuan kendi kafamın içinde abartıyor olabilirdim fakat anksiyete denen şey olayları yumuşatmanıza asla izin vermez. hep en kötüsüne -tüm okul tarafından zorbalanma- çalışırdı kafanız. anlarsınız ya..

göze batmazsam her şey daha kolaydı.

kafamdaki sesler susmazken elim boynumdaki kolyeye gitti hemen. biricik anneciğimin bana bıraktığı, dokununca annem yanımdaymış gibi sakinleşmemi sağlayan bir tılsımdı bu benim için.

ama.

kolye.

boynumda.

yoktu.

kitap okurken elime aldığım aklıma gelince hemen ceplerimi aradım ve koşarken düşmemesi için oraya sıkıştırmış olmayı umdum.

yine yoktu.

düşürmüştüm.

bodrumda.

allah kahretsindi. gelen atağımı geri gönderme savaşına girdim hemen. şuan olmaz. annem yokken olmaz.

biraz su vurdum kendime. nefeslerimi düzenlemeye çalışırken kendime sakin olmayı temkinliyordum. olmuyordu. çıkmam lazımdı.

koşarak olabildiğince hızlı biçimde kendimi bahçeye attım. anksiyete kuralları 101; asla atak sırasında halka karışma. insanlar üstüne üstüne gelir ve bu seni daha kötü yapar. koşarak öğrencilerin pek uğramadığı, genelde sakin olan arka bahçenin en köşesine gittim.