sen de bilme.

2.4

selam hayal dunyama!!!!

çok fazla içsel duygu anlattığımın farkındayım ve bunu kısmak istiyorum.. sıkıyo bir yerden sonra bir şekilde geçişi yapmaya çalışıcam. 

have fun!!!

rihanna - diamonds

...

hayatta herkesin bir dönüm noktası vardır bence. benimki sanki demir soydem'di. iyi veya kötü manada, artık hiçbir şekilde hayatım aynı değildi.

nasıl bu kadar karışmıştım bilmiyordum. ne yapmaya çalışıyordu bilmiyordum. hayatımın rutinini asla bozmayan ben şimdilerde hiçbir şeyi bilmiyordum. o bodrum katından çıkıp gittikten sonra, gün boyu odağımı derslere vermeye çabalamıştım. ne kadar başarılı olduğum tartışılırdı. sonunda okul bitip eve dönme vakti geldiğinde bir süre sıramda öylece oturdum. günün geri kalanında birileriyle karşılaşmamak için çok uğraşmıştım, şimdi de tam çıkış saatinde karşılaşıp tüm çabalarımın boşa gitmesini istemiyordum.

sınıf tamamen boşaldığında ben de yavaştan eşyalarımı toparlamaya başladım. okuldayken derslerle kafamı doldurmuştum fakat şimdi ne yapacağımı bilmiyordum. düşünmekten başımın ağrıyacağına çok emindim fakat atak geçirmesem iyiydi. 

son zilin ardından neredeyse 15 dakika geçmişti ve artık çıkmak için doğru zaman olduğunu düşünmüştüm. sırt çantamı takıp usulca terk ettim sınıfı. usulca dediğime bakmayın, koşmamak için zor duruyordum. bunalmıştım. 

sınıftan çıktığımda tahmin ettiğim gibi okul çoktan boşalmıştı. çıkışa ilerlerken koridorda gördüğüm görevli ablaya kolay gelsin dileyip ondan bir gülümseme koparttım. pozitif kalmaya çalışıyordum ama stres beni yiyip bitiriyordu. neyseki en azından bugünlük kurtulmuş hissediyordum kendimi. neyden? 

kapıdan çıktığımda çantamın ön gözünden kulaklığımı bulmaya çalışıyordum. çokta küçük bir kutu değildi ama her seferinde uğraştırıyordu beni gıcık şey.. dua etsin her şeyimdi. "biraz konuşalım mı?" 

demir?

beklemiş olamazdı gerçekten. 

sağ tarafıma dönüp baktığımda öğlenki gözleriyle bana baktığını gördüm. midem kasılmıştı. "ne istiyorsun?"

"konuşmak." 

histerikçe güldüm. "gerçekten yapacak mısın bunu ya? unuttuk gitti dememiş miydik?" 

"o konuyla bir alakası yok bunun."

hayır. o konuyla alakalıydı. olmak zorundaydı. başka bir şeyin imasını yaparsa heveslenirdim, inanırdım ona. işin sonunda hayal kırıklığına uğrayan yine ben olurdum ama. 

"neyle var o zaman? ya sen kaç zamandır bunun kinini tutmuş olamazsın ya. senin daha önemli bir işin yok mu? rahat bırakmamış mıydık biz birbirimizi?" aksini inkar etmek dışında başka bir savunma mekanizmam yoktu onun karşısında. ortada bir şey yokken bile ona kapılmaya başlamış kalbim şimdi gözlerine kanmamak için çok savaşırdı beynimle. kazanabilirmiydi emin değildim.