කතු අවසරයකින් තොරව උපුටා ගැනීම සපුරා තහනම්‼️
🌿 රූ... 🌿
25 කොටස
රුශාල්ගෙ ගෙදරට යන්න ඕන නිසා මං උන්නේ බෑග් වලට මගෙ ඇඳුම් අස් කරන ගමන්.හිත නම් තිබ්බේ ගොඩක් රිදිලා.මොකද අවුරුදු ගාණක් ජීවත් වෙච්ච ගෙදර දාලා යන එක කරන්න ටිකක් අමාරු වැඩක්.ඒ නැතත් මට මගෙ කියලා ඉන්නේ යස්මිගෙ ගෙදර අය විතරයි.මේ තමයි මගෙ පවුල.අන්තිම ඇඳුමත් සූට් කේස් එකකට දාලා මං හෙලුවේ ලොකු සුසුමක්.දැන් තියෙන්නේ පැංචාගෙ ඇඳුම්.ඒවත් තව බෑග් එකකට දාද්දී කාමරේට ආවේ රුශාල්.අපි කසාඳ බැන්ඳට පස්සේ එයා ගෙදර ආවේ අද.ඒ දවසින් පස්සේ දවස් දෙකක් යනකන් එයා උන්නේ එයාගෙ ගෙදර.ඒ ගොඩක්ම මායි පුතයි එන නිසා ගේ අස් කරන වැඩ ටිකක් තියෙනවා කිව්ව නිසා.
"රුවීශා...තමුසෙ එළියෙන් තියලා තිබ්බ බඩු ටික විතරයි නේද?කේක් බඩු ටිකත් වෑන් එකට දැම්මා.අඩු පාඩු තියෙනවද බලනවා"
"එළියෙ ටික ගත්තා නම් දැන් ඉතිරි මේ තියෙන ඇඳුම් බෑග් ටික විතරයි"
මං කිව්වේ ඇස් වලින් ඇඳුම් බෑග් ටික පෙන්නලා.අනේ මන්දා.මාව කසාඳ බැඳලත් තාමත් රුශාල් මට ආදරෙන් කතා කරලම නෑ.මට තේරෙනවා ඒ බැල්මේ මං වෙනුවෙන් ලොකු ආදරයක් තියෙනවා කියලා.ඒත් තියෙන ආඩම්බරකමට වචනෙකින්වත් ඒක අඟවන්නෙ නෑ.
"ඔක්කොම දාගත්තද?"
එයා ඒක ඇහුවේ ඇඳුම් ඔක්කොම දාගන්න එපා කියන්න වගේ ස්වරෙකින්.
"ඔව්..ඇයි?"
"ඔක්කොම දාගන්න එපා.පුතාගෙයි තමුසෙගෙයි ඇඳුම් ටිකක් මෙහෙ තියන්න.එහෙ ගියාට මෙහෙ නෑවිත් ඉන්නෙ නෑනේ"
රුශාල් කියද්දියි මගෙ මොලේටත් ඒක ගියේ.හැම එකම උස්සන් යන්න උවමනාවක් නෑ ඇත්තටම.රුශාල් එහෙම කිව්ව නිසාම මං පුතාගෙයි මගෙයි ඇඳුම් ටිකක් අල්මාරියෙන් දාලා අනිත් ඒවා පැක් කලා.ඒවා අස් කළාට පස්සේ මාත් ඇඳගෙන පුතාවත් ලෑස්ති කරගෙන මං කාමරෙන් එළියට ආවා.මං එද්දි යස්මියි මලිත් අයියයි හංස අයියයි ආන්ටියි අන්කලුයි උන්නේ සාලෙට වෙලා.ආන්ටි නම් අඬලා කියලා මට හොඳටම පේනවා.යස්මිත් ඉන්නේ මූණ බෙරි කරන් උනත් ඒ මූණේ ඒ එක්කම සතුටක් තිබ්බා.ඒ මායි රුශාලුයි හැම ප්‍රශ්ණයක්ම විසඳගෙන එක වහලක් යටට යන නිසා වෙන්න ඇති.හංස අයියා නම් රුශාල් එක්ක කතාව.
