- ნამჯუუუუუნ!! ბოლო ხმაზე ყვიროდა. ცოტახანში კი ბიჭებიც, შეცვივდნენ სახლში. - ნამჯუნ გთხოვ! გთხოვ! გთხოვ! არ დამტოვოოო!!! მალევე ბიჭებიც ავიდნენ, კიბეზე და ბორას მივარდნენ.
- ბ..ბორა... ( სუჰო ) ბორასთან ჩაიმუხლნენ, და უნდოდათ ნამჯუნის, მკვდარ სხეულს მოეცილებინათ.
- ბორა, ბორა გთხოვ გაუშვი. ( იუნიც იქ იყო და ცდილობდა, მოეშორებინა )
- არაა! არა ის ვერ მოკვდებოდა! არა! ცოცხალია! ნამჯუნს ხელს არ უშვებდა.
- ბორა... გთხოვ გთხოვ შემომხედე. ჯონგინი ცდილობდა ყურადღება, სხვა რამეზე გადაეტანებინა.
- იუნი გაიყვანე. თქვა ჰოკამ და იუნიც, ცდილობდა იმტერიტორიას, გაეცილებინა.
- დ..დაიკო დაწყნარდი გთხოვ. მომისმინე ბორა... სუჰოც ამშვიდებდა.
- ნამჯუუუუნ!! თვალები გაახილეე!! ნუ იტუები! ცოცხალი ხარ ვიცი! ლამის ჭკუიდან გადავიდა.
- ბორა გთხოვ. გთხოვ მომისმინე. იუნიმ ფეღზე წამოაყენა, სახლიდან წაყვანა უნდოდა.
- ბიჭებო. გთხოვთ სახლში წაიყვანეთ. ჯონგინმა ჩუმათ ჩასჩურჩულა, ყურში ჩოის და დუროს.
- არააა!! არ მიმატოვებს!! არაა! ნამჯუნ გაიღვიძეე!! ნამჯუნთან უნდოდა მისვლა, მაგრამ იუნი იხუტებდა ძლიერ, და არ უშვებდა.
- ბორა, ბორა მისმინე... ბორა დაწყნარდი შენი, პატარასთვის გთხოვ. ჩოიმ სახეზე მოჰკიდა ხელი და ამშვიდებდა.
- ჩემი!? ჩემი პატარასთვის! ის ნამჯუნის შვილიცაა!! მისი მამა ნამჯუნიაა!
- ჯობს წავიყვანოთ. თქვა დურომ და ბორა კიბეებზე, ჩაიყვანეს. გარეთ გასვლის დროს კი ყველა, დაცვა გარეთ იდგა აინტერესებდათ, რა მოხდა და შიგნით, შესვლაც უნდოდათ მაგრამ ჩოიმ შეაჩერა.
- მოიცადეთ! თქვენ! მარჯვნივ გაიშვირა ხელი. - პოლიციას დაურეკავთ! თქვენ! ეხლა კი მარცხნივ. - მის მეგობრებს და კომპანიონებს დაურეკავთ. იცოდეთ! აქ არ გინახივართ! თუ ასე არ იქნება თქვენი მე ვიცი! ყველამ თავი დახარა და გააკეთეს, რაც ჩოიმ უთხრა. იუნიმ და დურომ ბორა, მანქანაში ჩასვეს... ჩოი კი საჭესთან დაჯდა. და გასწიეს სახლისკენ. გზაში კი ბორა ცუდად გახდა და გული წაუვიდა.
