მანქანაში ისხდნენ. ბორა ტიროდა. ნამჯუნი კი მას ისეთი თვალებით უყურებდა, რომ უკვე გადაწყვეტილი ჰქონდა, რა მოხდებოდა სახლში მისვილისას. ბორას ხელები ბორკილებით ჰქონდა, შეკრული ნამჯუნი კი ამ ბორკილებს ცუდად უყურებდა.
- ეს ბორკილები მაინც მომხსენი!. გაბრაზბულმა შეხედა ნამჯუნს, და ხელი გაუწოდა.
-იყოს. სახლში გამომაგდება. ჩაიცინა და ბორას შეხედა. ბორას ნერვები მოეშალა და ნამჯუნს ფეხი, ძლიერად დაარტყა.
- შენი აზრით ეს სასაცილოა!? ჩემმა ძმამ წააგო მაგრამ მე არასდროს ვაგებ! ეს გაიმახსოვრე!. ხელებს იქნევდა და ნამჯუნს ურტყამდა.
- შე პატარა!... ხელებზე ძლიეად მოუჭირა, მისკენ მიიზიდა. - ეხლა კარგად მომისმინე! შენმა ძმამ ფსონად შენი თავი დადო. და წააგო! ეხლა მე მეკუთვნი! გასაგებია!? თმაში შეუცურა ხელი. - შენ დღეიდან ჩემი მონა ხარ! ეს დაიმახსოვრე! რასაც გეტყვი და მოვისურვებ იმას გააკეთებ! გასაგებია?!. ბორას ძალიან შეეშინდა, ნამჯუნის ყვირილმა უფრო შეაშინა, და დააბნია. - გასაგებია რაც გითხარი!?
- კ...კიი... ხმა აკანკალებულმა უთხრა, და ცრემლები წამოუვიდა. მერე ხელები გაუშვა და მანქნის სავარძელზე, მიაგდო.
- დაუჩქარე! სწრაფად მინდა სახლში მივიყვანო!. მძღოლლს გადასძახა, და ფეხი-ფეხზე გადაიდო. ბორა კი თავჩახრილი, იჯდა და ტიროდა.
- ბორა შენ ასეთი არ ხარ! შენ უფრო ძლიერი ხარ! შენ ასე მალე არ დანებდები! შენ ბორა ხარ! დაიმახსოვრე!. მისთვის ლაპარაკობდა, და თავისთავს ამხნევებდა.
ბორაpov
მანქანა გაჩერდა. ნამტირალევი თვალები მოვიწმინდე, და თმა გავისწორე. ნამჯუნი მანქანიდან, გადავიდა მე კი ჯერჯერობით მანქანაში ვიჯექი. მერე ჩემთან მოვიდა. მანქანის კარები გააღო და მიბრძანა, რომ მანქანიდან გადავსულიყავი.
- გადმოდი!. ხელები გადააჯვარედინა და მე მელოდებოდა.
- არა! ცივი უარი განვუცხადე, და გავჯიუტდი. მან ძლიერად ამოისუნთქა და მომიახლოვდა.
