3 Aralık 2014
Sibirya-HYDRA Üssü
00.08
N
ight Soldier || Solveig Marin
.
♬ Life Letters ~ Never Get Used To People
.
Biraz uyumalıydım sanırım. Çünkü artık yorgunluktan başımın döndüğünü hissedebiliyordum. Bedenim uyumak için direnirken beynim ona karşı koyuyordu. Uyumamı engelliyordu.
Çünkü uykumda olacakları biliyordu beynim. Aynı kâbusu görecektim yine.
Gözlerim, sonunda savaşı kazanıp zafer bayrağını göklere çekerken demir kapı tiz sesi ile yeniden açılmıştı.
Tanrım! Gece gece ne istiyorlardı?
Gelen asker ile yatakta doğruldum.
"Asker, Komutan Rumlow, seni çağırıyor." dedi ifadesizce.
Uykulu gözlerle ona baktım ve gözlerimi ovuşturarak ayağa kalktım.
Asker de bu sırada hücre kilidini açmıştı.
Kapıdan geçerek dışarı çıktım ve askeri beklemeden koridorda yürümeye başladım.
Asker bu sırada bana yetişmişti.
Koridorlar -saatin geç olmasından dolayı- çok daha sessizdi akşama göre.
Bu sırada Rumlow'un ofisine gelmiştim yine.
Gözlerimi son kez ovuşturarak kapıyı tıklattım ve içeri girdim.
Gözlerim direkt olarak Rumlow'u bulurken ofisin içinde ilerledim.
Rumlow, ellerini masanın üzerinde birleştirmiş siyah, deri sandalyesinde oturuyordu. Bakışları benim üzerimdeyken normal hâlinden çok daha tehditkâr duruyordu.
O sırada görüş açıma giren iki asker, bir sorun olduğunu belli ediyordu.
Aldırış etmemeye çalışarak Rumlow'un masasının önüne ilerledim ve tam önünde durdum.
Rumlow, ellerini birbirinden ayırarak bir fotoğraf itti önüme doğru.
Bu oydu.
Köprüdeki adamdı.
Peki o adamın benle ilgisi neydi?
"Bu adamı tanıyor musun?" diye sordu Rumlow, tok bir sesle.
Başımı onu onaylarcasına salladım.
"Köprüdeki adam. Dünkü görevde karşılaştım o adamla." diye mırıldandım.
Rumlow başıyla beni onayladı ve önüme koyduğu fotoğrafı kendi önüne çekti. Benim önüme ise başka bir fotoğrafı itti.
"Peki bu adam?" diye sordu Rumlow kaşlarını kaldırarak.
Ben ise bakışlarımı fotoğrafa indirmemek için direniyordum. O adamı tanımıyordum. Fakat içimde uyandırdığı korku bana yetiyordu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
AVENGERS || Winter Night
Aventură"Bana metal bir kol verdiler ve geriye kalan her şeyimi benden aldılar. Ama Marin, o; içinde kaybolduğum karanlıkta tek umudum, tek aydınlığım oldu. Bana, yeniden insan olmanın nasıl hissettirdiğini hatırlattı...Ta ki onun aydınlığı, benim karanlığı...
