[Zawgyi]
မနက္ေစာေစာေဝလီေဝလင္းအခ်ိန္ထဲကအိမ္ေအာက္ထပ္သို႔ေရာက္နွင့္ၿပီးျဖစ္သည့္ မင္းရဲေက်ာ္စြာသည္ ထမင္းစားခန္းထဲတြင္ထိုင္ေနသည္။
ခံုေစာင္းကိုလက္ညႇိုးျဖင့္တစ္ေတာက္ေတာက္ျမည္ေအာင္ေခါက္ေတာက္ေနၿပီး နားထင္ကိုလက္သီးဆုတ္ျဖင့္ထိန္းမွီေစကာ မလႈတ္မယွက္ပဲထိုင္ေန၏။
ေကာ္ဖီတစ္ခြက္နွင့္ လက္ေတာ့ကေရွ႕တြင္ရွိေနေပမယ့္ အလုပ္လုပ္ရမွာကိုအေတာ္ေလးပ်င္းရိၿငီးေငြ႕ေနပံုရသည္။
"လင္းလြန္းသူေလးေရ...."
"ဗ်...ဗ်ာ...ေဒၚ..ေဒၚညိဳ"
"သၾကားဗူးေလး ယူေပးလို႔ရမလား.."
"ဟုတ္.."
လင္းလြန္းသူမွာ မနက္မိုးလင္းကတည္းက မီးဖိုေခ်ာင္တြင္အေယာင္ေယာင္အမွားမွားနွင့္တလြဲေတြ ခ်ည္းလုပ္မိသည္။
"!?အယ္..မဟုတ္ေသးဘူး...ကေလး...ဆားမဟုတ္ဘူးေလ...သၾကားကိုေျပာတာ.."
"....."
"ကေလးေရ...လင္းလြန္းသူ...ေဟာ...ေတာ္..ေဟ့ ေကာင္ေလး..အယ္.."
ေဒၚညိဳက သၾကားဗူးနွင့္ဆားဗူးမွားကိုင္ထားသည့္ ထိုကေလးအား တစ္ခါေခၚလည္းမထူး၊ နွစ္ခါေခၚလဲမထူးတာေၾကာင့္ ပခံုးေလးအားပုတ္ကာေခၚေလေတာ့ အလန္႔တၾကား ျပန္ထူး၏။
"ဗ်...ဗ်ာ..!!."
"ေၾသာ္...ဒီကေလးနွယ္...ဘာေတြဂယက္ထေနရတာလည္း...အဲ့တာက ဆားဗူးႀကီးေလ.."
"အာ.."
နားထင္ေလးကိုလက္ျဖင့္ကုတ္လိုက္ရင္း အာခနဲေရ႐ြတ္ေလးထြက္လာေတာ့ ေဒၚညိဳက ရယ္၏။ထိုကေလးသည္ေရာက္ကာစနွင့္မတူေတာ့ပဲ အသားကေလးကလည္းလတ္လာေလေတာ့ သည္။မ်က္လံုးလွလွကေလးေတြမွာ နားမလည္နိုင္သည့္ အေငြ႕အသတ္ေတြျဖတ္ေျပးေလတိုင္း သူမကျဖင့္မခ်စ္ပဲမေနနိုင္ျဖစ္ရသည္။
"ေက်ာင္းစာမၿပီးေသးလို႔လား...ကေလး.."
သူမ ႐ႊတ္ေနာက္ေနာက္ေမးလိုက္၏။မ်က္လံုးကလယ္ကလယ္ျဖစ္သြားသည့္ေကာင္ကေလးက ေခါင္းယမ္းျပသည္။ၿပီးေတာ့သူ႔ပံုစံေလးအတိုင္း ေခါင္းငံု႔သြားၿပီးေတာ့မွ သၾကားဗူးကမ္းေပးေလသည္။
YOU ARE READING
ကိုယ္ပိုင္ကမၻာေလး (ကိုယ်ပိုင်ကမ္ဘာလေး)
Romancempreg...ျဖစ္ပါသည္။စိတ္ကူးယဥ္သက္သက္သာျဖစ္ၿပီး လက္ေတြ႕ျဖစ္ရပ္မ်ား၊ျဖစ္နိုင္သည္မ်ားမဟုတ္ပါ။ႀကိဳက္လ်ွင္ဖတ္ရႈ႕နိုင္ၿပီး မႀကိဳက္လ်ွင္လွည့္ၿပန္နိုင္ပါသည္။သေဘာရွိပါ။ခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစရွင္။
