skam | minsung

tekrar baban olmama izin ver

"Görüşmeyeli epey zaman oldu ha?"

Karşımda oturan ve neredeyse on yıldır görmediğim ama hala tanıdık diyebileceğim kadar anımsadığım yüze bakışlarımı çevirdim. Ona bakmak vücuduma garip bir rahatsızlık verdiği yetmiyor gibi nefesimi de daraltıyordu.

"Büyümüşsün Jisung, hem de epey..."

Yüzüne anlamsızca bakmaya devam ettim. Başımdan geçen olayı detaylı bir şekilde anlatmıştım ama o, olayı yorumlamak yerine yarım saattir beni süzüyor ve hiç ihtiyacım olmayan gereksiz yorumlar yapıyordu.

"On yılda olduğu gibi kalamıyor insan haliyle, baba."

Baba. Uzun zamandır sanki gerçek anlamı için hiç kullanmadığım kelime alayla dökülmüştü dudaklarımdan. 

"Onca yıl aramadın ama şimdi ne değişti?"

Sanki cevabı kendi bilmiyormuş gibi sorduğu soruyla kuruyan dudaklarımı ıslattım. Sesi, sesinin tınısı, vurgusu bile asabımı bozmaya yetiyordu. 

"Şartlar onu gerektirdi. Daha fazla uzatmasak mı?"

Ağzından hafif bir gülüş yayıldı havaya, galiba buraya tek başıma gelmek konusunda o kadar da ısrarcı olmamalıymışım.

"Peki, o halde anlattığın konuya dönecek olursak kızın ailesinin oldukça nüfuzlu ve güçlü olduğu aşikar. Yani öyle hukuktan korkacak tipler değiller, sadece onların gözündeki sakız parasına hallederler sorunu. Ayrıca elinizde mahkemede kullanacak kadar açık ve güçlü kanıt da yok. Her türlü kaybeden tarafsınız."

Aşırı olumlu cümleleri yüzünden huzursuzca kıpırdandım, bunları ben de biliyordum zaten. Belki de bu yüzden bu sefer babam olacak şahıs bir işe yarar ve bu tür durumlarda ne yapılması gerektiğini bilir diye düşünmüştüm.

"Ama bu insanlar için önemli olan iki ana şeyi ellerinden almak onları hapse tıkmaktan daha iyidir."

"Onlar neymiş?" Ellerimi birleştirip önümüzdeki masaya koydum. Masada ikimizin de dokunmadan sadece su istediği kafenin menüsü duruyordu.

"Para ve saygınlık."

Tepkimi ölçmek için ilgiyle yüzüme bakan adama sadece donuk bakışlarımı yöneltip ne demeye çalıştığını anlamaya çalışıyordum.

"Ve? Bunları nasıl ellerinden alabilirim?" Yine hafifçe güldü ve cebinden özel kutusunda duran sigarasından bir dal çıkarıp yaktı.

"Bunu kolaylıkla yapabilirim Jisung." İlk defa ona bakan gözlerimde bir umut parıltısı olduğunu hissetmiştim, en azından yaptığının cezasını çeksin istiyordum.

"Buradaki soru ise bunu neden yapayım? Benim çıkarım ne olacak?" Sorusuyla yüzüne öylece bakakaldığımda yutkundum, haklıydı. O hiçbir şeyi karşılık olmadan yapacak birisi değild, çocuğu bile olsan aynıydı bu. Para desem benden zengindi, ona verebileceğim başka herhangi bir şey seçenek dahilinde dahi aklıma gelmiyordu.

"Sana karşılığında verebileceğim bir şey yok."

Cevabımla hızla içtiği sigarasını son kez içine çekip önümüzdeki küllüğe bastı. Geldiğinden beri hafif alayla karışık gözleri bu sefer daha ciddi bir ifadeyle gözlerimi bulduğunda gergince yutkundum.

"Var aslında."

"Neymiş?"

"Tekrar baban olmama izin ver."

Duyduğum cümleyle kafamdan aşağı kaynar sular boşalmışçasına ağzım açıldığında kaşlarım da çatılmıştı. Kendimi bağırmamak için sıksam da dayanamıyordum, bunu beklemiyordum. İnsanlar hiçbir zaman haketmedikleri bir konumu en başından tekrar nasıl senden isteyebiliyordu ki?

"Sen ne saçmalıyorsun?" Sertleşen sesimle sorduğumda hala aynı ciddiyetiyle bana bakıyordu, belki de bu hafta içinde olan her şeyle beraber bunun da bir rüya olmasını bekliyordum ben de hala. Yavaşça ayaklandı, geldiğinden beri onu bekleyen arabadan inen şoförüne baktım. Gitme vaktinin geçtiğini çoktan telefonuna düşen otuzuncu bildirimi görmemle anlasam da ona bakmayı sürdürdüm.

"Düşün sadece Jisung."

"Düşünmeme gerek yok. Benim sadece annem var ve babam hiç olmadı. Hiçbir zaman olmayacak da."

Ceketini giyerken son kez bana bakıp ardından da hızla kafeden çıkmıştı. Bu o beni bırakıp giderken son arkasından bakışım değildi, bunu daha ilkokuldayken bile onlarca kez görmüştüm. O hep giderdi, bazen gelir gibi yapar sonra giderdi bazense hiç gelmeden de giderdi ama her türlü giderdi, belki de babaların olayı buydu. Gitmek.