skam | minsung

42 evren ve final

Her şey nasıl burada bitmişti, bazen ben de anlamıyordum. Yıllarca belki de kimseyi kabul etmediğim kalbime aldığım, kabul ettiğim ilk adam Minhoydu. Asla onun gibi birinden hoşlanmam demiştim belki binlerce kere ama hayat ters köşeleri aşırı seviyordu.

Birbirimizi bulmamız ne kadar garip ve kalp kırıcı şekilde başlamış olsa da beraber olduğumuz günden bu yana Minho tamamen farklı bir kişiye dönüşmüştü. Hayır, bunu ben yapmamıştım. Hepsi kendi eseriydi ve buraya gelene kadar gösterdiği çabaları yüzünden onunla gurur duyuyordum.

Mezuniyete kadar süren son birkaç ayında okulda büyük bir başarıya erişmişti, hayalleri olmayan Minho gitmiş koyduğu hedefi ve hayalleri için çalışan Minho gelmişti. Hayatımda onun bana verdiği sevgi ve değer kadar saf bir sevgiyi kimsede hissetmemiştim.

O değişirken ben de olduğum gibi kalamamıştım, beni de değiştirmişti. Kendime sakladığım acılarımı, düşüncelerimi hem ona hem de arkadaşlarıma açabilecek hale gelmeme yardım etmişti. Tabi bunu yaparken kendini de bana açmayı öğrenmişti, onun hakkında birçok şey öğrenmiştim. Çocukluğundaki huylarına kadar ezberebilir hale gelmiştim.

Tabi bu süreçte tek biz değil arkadaşlarımızda da büyük değişimler olmuştu.

Felix, aramızda en süslü ve sosyal kelebeğimiz gibi dursa da içten içe birçok konuda kendine işkence etmeyi huyu edinmişti. Dış görünüşüne aşırı önem vermesinin kendini aç bırakması, bayılacak hale gelse de spor yapması, yemek yerken titreyen elleri ve bunun gibi daha bir çok huyu ona eziyet ediyordu. Minhoyla olan münasebeti de bunun tetiklenmesine en kötü açıdan yol açmış ve kendini korumak için oluşturduğu özgüveninin de yıkılmasına neden olmuştu. Onun bu hayattaki en büyük şansıysa Changbin olmuştu. Şimdiye kadar yaşadığı hiçbir ilişkide ona Changbin kadar ilgili ve sevgi dolu davranan birisini görmemiştik.

Sanki varoluşu sadece Felix için gibi tüm ilgi alanı oydu. Bir ilişkiye başladıkları andan itibaren evime sadece ağlamaya gelen Felix bu sefer mutluluktan ağlamaya gelir olmuştu. Kaybettiği parıltısı adeta tekrar güzel yüzüne yapışmış, engel olamadığı çocuksu huylarını köşeye atmıştı. Changbin ona hem aşkta, hem hayat düzeninde, hem akademik hayatında iyi geliyordu. İkisi birlikte olduklarında zayıf noktalarını kapatıp en güçlü hallerine bürünüyorlardı.

Jeongin ve Hyunjin gerçekten tamamiyle birbirlerine uyumlu asla ayrılmayan ama tek renk olan bir yapboz gibiydiler. Jeongin'in yetenekleri konusunda birçok şüphesi ve tedirginliği vardı. Sanat alanında okumak istediğini söylese de bunu başaramayacağını şakayla karışık söylerdi ama onun da ne kadar bunu kafaya taktığını görebiliyordum. Hyunjin belki de onun sanat alanında en büyük rol modeliyken şimdi aşkta da öyle olmuştu. Belki sanatla içli dışlı olduklarındandır bilmiyorum ama onlara baktığımda yağlı boyayla çizilmiş, eski bir melek tablosu aklıma geliyordu. Sanki evren onları mükemmel bir sanatla birbirleri için yaratmış ve birbirlerini bu sayede bulmalarını sağlamıştı.

Seungmin ve Chan dışarıdan tamamen kaosun elçisi gibi dursa da aslında en sessiz ikililerden biriydi. Bugüne yani mezuniyet gününe kadar ne kadar birbirlerini sevdikleri üç kilometre öteden görülür olsa da dayanmışlardı. O kadar birbirlerinin ruh eşiydiler ki ikisi de duygularını açıklamak için birbirine mektup yazmış, beyaz zarflara koymuşlardı. Salona girer girmez birbirine zarf uzatan ikiliyi görmekse bizim gülmemize neden olmuştu. Günün sonuna kadar dayanamayıp ikisi de bir köşede mektuplarını ağlayarak okuduktan sonraysa konuşmak bahanesiyle dışarıya çıkıp bozulmuş rujlarıyla geri dönmüşlerdi, galiba artık resmi olarak onlara da çift diyebilirdik.

Belki de aramızda birbirlerine olan bağları garip şekilde oluşanlarda başta gelebilecek olsalar da garip bir uyumları da vardı. Seung her zaman anında harlanıp sinirle söylenen tarafken Chan her zaman alttan alan ve sakin cevapları yüzünden çıkacak kavganın harını söndüren taraftı. Gerçekten de yaşlı ve evli bir kütüphane çiftinden farkları yoktu ama tatlıydılar.