Այսօր երեկույթի օրն է, բայց ես ոչինչ չեմ հասցնում անել: Հիմա երևի բոլորը արդեն պատրաստ են, իսկ ես նոր եմ սկսել : Իմ պանիկայից մոտ մեկ ժամ անց ես արդեն պատրաստ էի: Վերջին անգամ ինձ հայելու մեջ նայելով ես դուրս եկա տնից:
Երեկույթը կազմակերպվել էր ինչ-որ ակումբում, ես ինձ փոքր ինչ անսովոր էի զգում, քանի որ այդպիսի վայրեր չեմ հաճախել: Մտնելով ներս տեսա բազմաթիվ հավաքվածների, որոնցից մեծ մասին ես ճանաչում էի, կամ տեսել էի: Այստեղ էր հավաքվել ամբողջ համալսարանը: Մի մասը պարում էին, մի մասը նստած էին բառի սեղանի շուրջ, իսկ մնացածները տեղավորվել էին իրենց հատկացված սեղանների շուրջ և զրուցում էին: Ինձ ծանոթ մարդկանցից ոչ ոքի չգտնելով, ես սառած կանգնել էի և չգիտեի ի՞նչ անել, ու՞ր գնալ:
- Ինչու՞ ես մենակ կանգնել այստեղ սիրելիս
- Չգիտեմ
- Ի դեպ շատ գեղեցիկ ես
- Շնորհակալ եմ:
Դրանից հետո ես նրան չէի լսում : Ես ուղղակի կանգնած հիանում էի նրանով: Ինչպես միշտ նա հիասքանչ տեսք ուներ, բայց այսօր փոքր ինչ ավելի, քան հիասքանչ: Կրիսը հագել էր սև սմոկինգ, որը նրա շատ էր սազում և ավելի ընդգծում նրա սլացիկությունը: Մազերը գեղեցիկ հարդարված էին, կարծես հեքիաթի արքայազն լիներ: Այն արայազնը, որի մասին միշտ երազել եմ: Ես գամված նայում էի նրան, աչքերս կարծես չէին ենթարկվում ինձ:
- Աննա դու ինձ լսու՞մ ես
- Այո,այո լսում եմ, ինչ էիր ասում որ
- Հիմա դա կարևոր չէ - քմծիծաղով պատասխանեց Կրիսը
- Ինչու՞ ես ծիծաղում
- Նոր այնպես էիր ինձ նայում, կարծես հայացքով պատրաստ էիր մերկացնել: Այստեղ չէ,ոչ հիմա սիրելիս: Խոստովանիր այնքան գեղեցիկ եմ , որ չես կարողանում աչքդ վրայիցս կտրել;
- Ոչ այդպիսի բան չկա, ուղղակի մտքերով էի ընկած
- Երևի մտքերդ իմ մասին էին:
- Դու անուղղելի ես :
- Հարմարվիր արևս, իսկ հիմա կարող եմ ձեզ պարի հրավիրել:
- Փորձեք
- Խնդրում եմ տվեք ձեր ձեռքը:
Ես հազիվ էի կարողանում ծիծաղս զսպել:
- Այդ երբանից ես սովորել այդպես խոսել: Կարծես իսկական ջենտլմեն լինես:
- Այն օրվանից, երբ դու իմ կյանք մտար:
Մենք ձեռք ձեռքի բռնած մտանք պարահրապարակ: Բոլորի ուշադրության կենտրոնում մենք էինք, հավաքվածները աչքները չէին կտրում մեզնից: Մենք կանգնած էինք սրահի հենց մեջտեղում, երբ հանկարծ Կրիսը քաշեց ինձ իր կողմը: Մեր մարմինները շատ մոտ էին, և դրանից ես ինձ անհարմար էի զգում: Ոչ ոք չէր խախտում լռությունը միայն անթարթ նայում էինք իրար: Բայց այդ լռությունը ավելին էր քան հազարավոր բառերը: Նա այնպես էր նայում ինձ, կարծես գիտեր իմ մտքերը, կարծես կարող էր ներթափանցել հոգուս ամենամութ անկյունները: Ես հասկացա, որ ուղղակի կորչում եմ նրա աչքերի մեջ: Կրիսը կախարդել էր ինձ: Կարծես լաբիրինթոսում լինեմ,որից հնարավոր չէ դուրս գալ: Այդ մտորումներից ինձ արթնացրեց Կրիսի ձայնը:
- Ի՞նչ է եղել,այսօր ամբողջ օրը մի տեսակ լարված ես
- Ոչինչ, ուղղակի մի փոքր անհանգիստ եմ
- Ինչու՞ ես անհանգստանում, չէ որ դու իմ կողքին ես
- Ինքս էլ չգիտեմ, երևի այսպիսի վայրերին դեռ չեմ հարմարվել
Մի պահ գլուխս կախեցի,բայց երբ բարձրացրի , տեսա որ Կրիսը ուշադիր ինձ է նայում:
- Հըն ինչի՞ ես այդպես նայում
- Ուղղակի բախտավոր եմ, որ քո նման աղջիկը հիմա իմ կողքին է: Քանի որ գիտեմ, որ քիչ առաջ դու ինձ ընդհանրապես չէիր լսում, նորից կրկնեմ : Այսօր դու այնքան գեղեցիկ ես, որ քեզ տեսնելով, ես կորցրեցի խոսելուս ունակությունը: Կարծես հրեշտակ լինես, իմ հրեշտակը։
Միայն հիմա ես հասկացա, որ երաժշտությունը ավարտվել է, և որ միայն մենք ենք մնացել բեմի վրա:
- Եվ հիմա ես մահու չափ ուզում եմ քեզ համբուրել:
Այդ խոսքերից հետո նա համբուրեց ինձ: Բոլորը սկսեցին ծափահարել և սուլել: Հնչեց ուրախ երաժշտություն, և մենք սկսեցինք պարել : Ես այնքան երջանիկ էի, որ մոռացել էի ամեն ինչի մասին, անհանգստությունս անցել էր, բայց ուրախությունս երկար չտևեց:
YOU ARE READING
Սեր առաջին հայացքից
FanfictionԿարծու՞մ եք կյանքը Կորեայում հիասքանչ է։ Միգուցե , միայն ոչ ինձ համար։ Իմ քաղցր օրերը սկսվեցին այն օրվանից , երբ պատահական տեսա այն ,ինչ չպետք է տեսնեյի։ Դե ինչ , բարի գալուստ դժոխք։
