That Crazy Girl (Tan University Series 1)

CHAPTER 24

"It's been six years,Alex! I waited you for fucking six years.And now,I finally saw you again but fuck! you have your own family.You didn't even tell me, I was like a fool hoping that someday we will be together again.Oh! I realized, that you didn't even care about me.You didn't even bother to asked if I'm okay.You didn't even know what really happened to me for the past 6 years." hindi ako makahinga nang maayos,nakita ko ang ang pag

"I'm 3 years in coma, and the only one person I wanted to see when I open my eyes, left me.You are not there when the time that I need you the most.I'd tried to find you... I almost traveled the whole fvcking world just to see you,just to be with you.I want to get mad at you,I really did. But when I finally saw you, my heart starts to soften again and I really hate it! I hate that I still love you despite of all the pain you gave to me. I still love you even if you'll end up hurting me.Time can't erased this strong feelings of mine.I am willing to wait for you,you know that,baby.But now, I didn't know if I can still wait for you.Hindi na ata kita kaya pang hintayin." sunod sunod ang pagpatak ng luha ko. Hindi ko alam na tatlong taon s'yang na comatose.

Kaya ba matapos namin maaksidente ay napakadaming dugo?

Sa kan'ya ba lahat ng iyon? Kaya ba wala s'ya sa tabi ko nang magising ako ay isinugod na s'ya sa hospital?

Damn!

Hindi ko dapat s'ya iniwan.

Pero paano naman si mama?

Pinipigilan ko ang paghikbi ko.Hindi ko ito magawang titigan dahil sa mga nalaman ko.Nanghihina ako,nanginginig ako sa pag iyak.

"If you're planning to hurt me again, then congratulation because for the nth time...nasaktan mo na naman ako." his eyes is now bloodshot,cold at the same time.Lumabas na ito ng kwarto para iwan ako.Hinawakan ko ang doorknob dahil feeling ko ay matutumba ako dahil sa panghihina.Tinakpan ko ng kaliwang kamay ang bibig ko para pigilan ang paghikbi at paghagulhol.Ramdam ko na hindi mawala pagsikip ng dibdib ko,habol ko ang hininga ko.At ilang saglit pa ay nandilim na ang paningin ko at tuluyang nawalan ng malay.

Nang magising ako ay nilibot ko ng tingin ang buong kwarto. Nagulat ako ng makitang nakayuko at mahimbing na natutulog si Itim sa gilid ng kamang hinihigaan ko.Hawak n'ya ang kamay ko kaya naramdaman nito ang paggalaw ko kaya nagising ito.Mapupula ang mata n'ya at pansin na puyat ito.Pagod ang mga mata nito ng magtama ang aming tingin.

"Are you okay? " alalang tanong nito. Nang magkatitigan kami ay pareho kaming nag iwas ng tingin.

"You passed out a while ago that's why I take you here... " sabi nito.Tumango ako at nakahinga nang maluwag dahil hindi n'ya ako dinala sa hospital.

"I'll get you some food. Just eat, so you can go home." tumayo na ito para umalis

"I'm sorry... " mabilis kong sabi, tumigil ito sa paglalakad ngunit hindi ito lumingon.Ilang segundo s'yang nakatayo at nakatalikod bago tuluyang lumabas ng kwarto.Nang makabalik s'ya ay mabilis kong inubos ang pagkain dahil gusto ko nang makauwi kaagad dahil hindi ako komportable na nasa iisa kaming lugar.Habang kumakain ako ay nakatayo s'ya malapit sa pinto.Kahit nakatitig ito sa akin ay alam kong malalim ang iniisip nito.Pareho kaming tahimik nang lumabas ng kwarto matapos kong kumain.

"Ihahatid na kita." seryoso nitong sabi

"H-hindi na...Kaya ko na." kinakabahan kong sabi dahil gusto ko na talagang makalayo sa kanya.

"Why? Are you worried about Lyndon? " hindi ako nakapagsalita.

Hindi natuloy ang pag uusap namin dahil dumating ang isang matandang lalaki,nasa likod nito si Nicole na mukhang kagagaling lang sa pag iyak.

"Doc Sison... " dinig kong sabi ni Itim.

"We need to talk." seryosong sabi ng matanda na tinawag nitong Doc Sison.Kinabahan agad ako.