Równolegli II: Niech żyje król.

2. Nowy doradca.

Media: Jena Lee/ Eskemo - Ensemble

     – Ja nie jestem pewien, Riz, czy to jest dobry pomysł – zaczął Milo, przysiadając na niskim parapecie.

     Maurice wywrócił oczami. Niepojęte, że tak bardzo tęsknił za tym notorycznym kwestionowaniem własnego zdania.

     – Ja wiem – odparł z mocą i spojrzeniem dał mu do zrozumienia, że nie przyjmuje dalszej dyskusji do wiadomości.

     Oczywiście Miłosz w pełni zignorował wiadomość płynącą z tego spojrzenia.

     – Nic nie wiem o Artemii. Jak mam ci doradzać, skoro w niczym się nie orientuję? Zresztą serio, nie mam pojęcia o... królowaniu.

     – Ty i Ian jesteście jedynymi, którym w pełni ufam. Nie wyobrażam sobie uczynić inaczej. We wszystko....

     – No właśnie, jest jeszcze Ian, on chyba nadałby się bardziej.

     – Bądź łaskaw mi nie przerywać – mruknął król i podszedł do niego, przysiadając na drugim końcu parapetu, stykając się z nim niemal kolanami. – Ian zostanie mianowany nadwornym medykiem, gdy już sprowadzę go z Woodshare. Ubiegając twe kolejne pytanie, wysłałem go tam dla niepoznaki, głosząc wszem wobec, że udałeś się wraz z nim, by zgłębiać ingrediencje na lek, który uratował zarówno mnie jak i Fabia. Jak mówiłem, nim mi przerwałeś, we wszystko cię wdrążę, nie obawiaj się. Uczyń mi ten zaszczyt i nie twórz problemów.

     Milo odwrócił głowę w stronę okna, które wychodziło na królewskie ogrody. Bał się takiej odpowiedzialności. Miał zaledwie dziewiętnaście lat, nie miał pojęcia, co zrobić z własnym życiem, a co dopiero z królestwem. Z drugiej strony, Maurice miał jeszcze dwóch innych doradców, więc jego zdanie najpewniej zniknie w starciu z tym należących do osób, które lepiej się orientują w tych tematach.

     – Skoro tak uważasz – odpowiedział z wyraźną niepewnością.

     – Zaiste, tak uważam. To wiele nam ułatwi. Chcę mieć cię przy sobie, a ustanawiając cię swym doradcą, nie będzie w tym nic osobliwego. Nie wyobrażam sobie, byś miał przez większość czasu spędzanego tutaj, przebywać w Woodshare.

     – No właśnie! Woodshare. Nikt nie uzna za dziwne, że ciągle pomieszkuję w twoim dworku?

     Oblicze króla rozjaśnił szeroki uśmiech.

     – Bynajmniej. Niebawem otrzymasz akt własności.

     Milo był w stanie jedynie rozchylić usta w wyrazie głębokiego zdziwienia. Maurice roześmiał się. Och, jakże dawno nie było w jego głosie tyle szczerego zadowolenia.

     – Nie myślałeś chyba, hrabio, że pozwolę ci ostać gdzieś z dala od pałacu? Należy ci się ziemia z racji tytułu, a ojciec nie zdążył ci jej nadać. Uznałem taki wybór najdoskonalszym.

      Miłosz skinął tylko głową, szepcząc jedynie krótkie: dziękuję. Jak on za nim cholernie tęsknił! Nie było go przez miesiąc, ale tak naprawdę dopiero teraz w pełni odczuł jak bardzo było mu go brak. W swoim świecie miał taki bałagan wokół siebie, że nie był w stanie nawet na dłużej zatrzymać myśli na bolesnej rozłące.

     Uwielbiał go, a jego uczucia względem teraz już króla nawet o jotę nie zmalały. Uwielbiał te często złośliwe błyski w jego ciemnych oczach. Kochał to zakłopotanie, gdy wspominał o rzeczach, o których nigdy nie słyszał i wydawały mu się niepojęte. Uwielbiał jak się uśmiechał, uwielbiał jego szczery śmiech, uwielbiał to jak na niego patrzył, nawet jeśli miał świadomość, że Maurice ciągle plącze się we własnych uczuciach.