Now and Forever |순키| Finished

13

Kei

Nakatulala lamang ako sa bintana habang ang ate ko ay patuloy sa pagsasalita. Kuya CJ said that my cancer is getting worse kaya hindi na rin ito mawala sa isip ko. I've been thinking on telling it to my family pero hindi ko magawa dahil nababalot na ng katakutan ang buong katawan ko.

"Kanina pa ako salita nang salita rito hindi mo ako pinakikinggan. Ano bang nangyayari sayo? Kagabi ka pa tahimik ah." Ate said. I looked at her and gave her a sweet smile tska dahan dahang umiling.

"Nothing's wrong... Wag kang magalala saakin." Sagot ko. Malaki ang tiwala sakin ng ate ko kaya alam kong masasaktan sila kapag nalaman nila ang totoong nararamdaman ko. Both of them would feel betrayed lalo na't mararamdaman nilang wala akong tiwala sakanila.

"Papasok na ako. First day din ngayon ng mga katulong niyo ni Lola sa karinderya. They're very trusted naman dahil bukod saatin, alaga rin sila ng lola noong bata pa." Sambit niya habang inaayos ang gamit na nakakalat.

"I love you, Ate." I said. She stopped doing whatever she was doing and looked at me. There were tears forming in her eyes at unti unti itong tumulo hanggang sa niyakap na niya ako.

"Gago ka, kakatapos ko lang magmake up naiiyakin mo agad ako!" She said still crying and sniffing.

"I love you too, Kei! Huwag kang mamamatay ha?" She said and I stopped. Nawala ang ngiti sa mga labi ko at naramdaman ko na parang sasabog ang puso ko.

"Hindi... Bakit naman ako mamamatay" Sagot ko at mahinang tumawa. Bumitaw siya sa pagkakayakap sakin at pinunasan ang luha niya.

"Ewan ko sayo, Sige na aalis na ako. Take care kayo ni Lola haaa!" She said bago tuluyang lumabas sa kwarto at umalis.

I've never felt more scared ever since, Hindi ko alam ang gagawin ko, hindi ko alam kung may gagawin pa ba ako, sa ngayon gusto ko lang munang makipagusap sa kahit kanino.

I took my phone and went into my contacts. I wanted to talk to Aeron or Kuya CJ pero naalala ko na meron nga pala silang pasok ngayon kaya muli ko nalang binitawan ang cellphone at nahiga sa katabing kama.

I closed my eyes and tried to sleep pero nahihirapan ako dahil sa mga tumakbo sa isip ko. Hindi ko na maintindihan, ano ba talagang mangyayari sa buhay ko. Mabubuhay pa ba ako?

Pipilitin ko na sanang matulog pero agad akong namulat noong marinig kong tumunog ang cellphone ko. Agad ko itong kinuha at tinignan. He finally messaged me, nakalimutan kong magsabi sakanya about what happened to me at ito kami ngayon...

From Jaze:
Hi Kei! How are you? Are you feeling better now? Make sure to not overwork yourself and always take care of your health. Araw-araw mong piliing gumising.

I kept reading and reading his messages hanggang sa napaupo na ako sa kama at agad na dinial ang phone number niya tska siya tinawagan. It didn't take him long enough to answer, ilang segundo lang ang hinihintay ko at nagawa na rin niyang sumagot.

"Hey... Are you okay? Why are you suddenly calling me? Do you need my help ba r'yan?" He said almost whispering.

"Kei? Why aren't you speaking? You're getting me all worried... Gusto mo ba puntahan ko si Aeron?" I just listened to his voice kasi ano nga bang sasabihin ko? Hindi ko naman alam.

"Excuse me, I need to use the bathroom." He said. Both of us remained silent but none of us wants to end the call.

"I'm out. Anong nangyayari Kei? I'm leaving school pupunta ako r'yan, hintayin mo ako." Nanlaki ang mga mata ko noong marinig ko ang sinabi niya.

"No! Jaze wag kang umalis..." I answered.

"Please... Sorry if I made you worried... Gusto ko lang kasi ng makakausap pero I didn't know what to say kaya hindi ako nagsasalita..."

"I thought something happened, It's fine, I can stay as long as you want here sa phone call you can talk to me when you wanted to."

"Kamusta ka?" I asked him out of nowhere. It took him a few minutes to answer the question I just asked.

"I'm okay... How about you? Kamusta ka? After you went home may naramdaman ka pa bang iba?"

"Thank you, Jaze." I answered. Hindi ko maintindihan ang sarili ko. Para bang nakakagaan ng pakiramdam ang pangangamusta niya saakin pati na rin ang pagaalala na para bang ang tagal tagal na naming magkakilala.

"Kei... Sorry I need to go, Nakita ako ni Xan baka mamaya pagalitan niya ako. I'll call you later ha? Bye.."

"Bye.." He ended the call after we said goodbye.

Napahinga ako ng malalim at binitawan ang cellphone na hawak hawak ko. There's a lot going through my mind, para bang napakabilis nalang ng panahon, para bang kakaunting oras nalang ang natitira sakin, para bang iiwan ko na agad sila...

I tried to calm myself down by slowly taking deep breaths and closing my eyes which makes me feel sleepy, I guess I could just sleep all my worries away.