~ 13 ~
မနက်ကတည်းက မှိုင်းပြပြဖြစ်နေတဲ့ ရာသီဥတုကြီးကြောင့် Sunoo စိတ်ထဲမှာ နေလို့မကောင်း...
နေသာတဲ့ နေ့ရက်တွေ ချမ်းအေးတဲ့ နေ့ရက်တွေမှာတော့ ပုံမှန်အတိုင်းဖြတ်သန်းနေနိုင်ပေမယ့် ဒီလို မှိုင်းပြပြနဲ့ မိုးအုံ့တဲ့ နေ့ရက်တွေမှာဆို သူ့စိတ်တွေ က အကြောင်းတစ်စုံတစ်ရာ ရေရေရာရာ မရှိပါဘဲ ဝမ်းနည်းနေသလိုလို ငိုချင်နေသလိုလိုနဲ့။
ဒါဟာ သူ ငယ်စဉ်ကတည်းက ဖြစ်တတ်တဲ့ ခံစားချက်တစ်ခု။
ဒီနေ့လဲ မနက်အိပ်ရာထပါပြီဆိုကတည်းက ရာသီဥတုကြီးက လေအေးတွေတိုက်ပြီး အုံ့မှိုင်းနေလေတော့ ကျောင်းတတ်ရတာတောင် စိတ်ကမပါ။
အရေးကြီး အတန်းချိန်မရှိပေမယ့် အိမ်မှာလဲ မနေချင်တာကြောင့် ကျောင်းကို စောစောလေးသာ ထွက်လာလိုက်သည်။
အိမ်မှာမနေချင်ဘူး ဆိုတာက ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်က အရာတွေကြောင့် မေမေနဲ့ မျက်နှာချင်းမဆိုင်ချင်တာ။
ကျောင်းကိုရောက်တော့လဲ Jungwon ကမရှိ။ ဒါနဲ့ပဲ အတန်းထဲမဝင်ဘဲ ကျောင်းဆောင်တွေ ဘေးက ခုံတန်းပေါ်မှာ တစ်ယောက်ထဲ ယောင်တောင်တောင်နဲ့ ထိုင်ကာ ငေးမိငေးရာ ငေးလို့ပေါ့။
ကောင်းကင်ပေါ်ကို မော့ကြည့်တော့လဲ မိုးသားတိမ်လိပ်တို့က ဟိုတစ်စု ဒီတစ်စု...
သူ တကယ် ဒီမိုးရာသီကြီးကို မုန်းတယ်။
ရိုးရိုးတန်းတန်း မိုးလေးပဲ ပုံမှန်ရွာနေရင် ဘာမှ မဖြစ်ပေမယ့် မိုးတွေခြိမ်း လျှပ်စီးတွေလက်ပြီး လေပြင်းတွေပါ တိုက်လာတဲ့အခါမျိုးဆို သူ့မှာ နေစရာမရှိအောင် ကြောက်လန့်နေရတာလဲ ဒုက္ခတစ်ခုလိုပဲ...
ဒီ ဒုက္ခကြီးက သူငယ်ငယ် ငါးနှစ်ကျော် ခြောက်နှစ်သား အရွယ်လောက်က စတယ်လို့တော့ မေမေပြောတာပဲ။
တစ်ခါတစ်ရံ မိုးရေစက်တွေကို ကြည့်ပြီး အိပ်ပျော်သွားတဲ့ နေ့တွေဆို အိမ်မက်ဆိုးတွေမက်ပြီး နိုးလာတတ်ကာ အပြင်မှာပါ ကြောက်လန့်နေတဲ့ ခံစားချက် ကြီးက အိမ်မက်ထဲက အဖြစ်အပျက်တွေ အပြင်မှာ တကယ်ပဲ ဖြစ်ခဲ့တာလိုလိုနဲ့။
