~ 14 ~
" Sunghoon ကျွန်တော့်ကို ဘာပြောလိုက်တယ်"
" အဆော !!! "
မျက်ဝန်းထဲက အရိပ်ကလေးတွေ ရုတ်တရက် စိမ်းသက်သွားတာကြောင့် Sunghoon အလန့်တကြား ခေါ်လိုက်မိတယ်။ ဘာကြောင့် ဒီ ကြည်ကြည်လင်လင် မျက်ဝန်းလေးတွေ အရောင်ပြောင်းသွားခဲ့ရတာလဲ...
" Sunghoon ကျွန်တော့်ကို ဘာပြောလိုက်တာလဲ လို့ မေးနေတယ်လေ "
ကျွန်တော်တို့တွေ့တိုင်း အမြဲ ပြုံးယောင်သန်းနေတတ်တဲ့ မျက်နှာနုနုလေးက နီရဲလာကာ မျက်မှောင်လေးတွေ တွန့်ကျုံ့လို့ လေသံမာမာလေးနဲ့ ထပ်မေးလိုက်တဲ့ ခဏ Sunghoon အထိတ်ထိတ် အပြာပြာ ဖြစ်သွားခဲ့ပြီး
" အဆော... အဆော ကိုယ် ကိုယ်လေ ဟို... ရုတ်တရက် ရုတ်တရက်ကြီး လွှတ်ကနဲ ထွက်သွားလိုက်မိတာ အဆောရယ်... မရည်ရွယ်ဘူး... ဒီလို အခြေအနေကြီးနဲ့ ဖွင့်ပြောဖို့ တကယ် မရည်ရွယ်ခဲ့ပါဘူး "
" ကျွန်တော် နားကြားမှားတယ် ထင်လိုက်တာလေ... ဒါ တကယ်ကြီး ကြားလိုက်တာပေါ့ "
" ဟုတ်ပါတယ် အဆော... အဆော ကြားလိုက်တာ ကိုယ့်ရင်ထဲက စစ်မှန်သော စကားတွေပါ... ကိုယ် အဆောကို ချစ်တယ် အဆောရယ်... စူးစူးနစ်နစ်နဲ့ကို ချစ်နေမိပါတယ်..."
အံ့သြတုန်လှုပ်သွားပြီး မယုံကြည်နိုင် ဖြစ်နေတဲ့ အဖြူရောင်လေးရဲ့ ရှေ့မှာ သွေးရူးသွေးတန်းနဲ့ ဖြေရှင်းချက်တွေ ပေးနေတဲ့ Sunghoon....
သူ အကြောက်ဆုံးက သူ့အချစ်တွေကို ပေါ့ပေါ့တန်တန်တွေးလိုက်မှာကိုပဲ...
သူ့အချစ်တွေ မလေးနက်ဘူး ထင်လိုက်မှာကိုပဲ...
" ကျေးဇူးပြုပြီး ယုံကြည်ပေးပါ အဆောရယ်... ကိုယ် အဆောကို စတွေ့ကတည်းက ချစ်နေမိတာပါ "
" ယုံကြည်ပြီး လိုက်လာခဲ့တာ... ကျွန်တော် Sunghoon ရဲ့ ကိုယ်ကျင့်သိက္ခာကို ယုံကြည်ပြီးလိုက်လာခဲ့တာကိုလေ... Sunghoon ကျွန်တော့်ကို ဒီလိုတွေ မပြောသင့်ဘူး မဟုတ်ဘူးလား "
