~ 17 ~
" ဟိုးရှေးရှေးတုန်းက... မြို့လေးတစ်မြို့မှာ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် အရမ်းကို ချစ်ခင်ကြင်နာပြီးတော့ အေးအေးချမ်းချမ်းနဲ့ နေထိုင်နေကြတဲ့မိသားစုသုံးယောက် ရှိခဲ့တယ်....
အဲ့လို အေးအေးချမ်းချမ်း နေထိုင်ရင်းနဲ့ တစ်ရက်မှာ ထင်မှတ်မထားတဲ့ ကံကြမ္မာရဲ့ ရိုက်နှက်မှုကြောင့် အဲ့ဒီမိသားစုလေးဟာ ပျော်ရွှင်မှုတွေ ပျက်သုန်းပြီး မိသားစုထဲက ဖခင်ဖြစ်သူဟာ လူ့လောကကြီးထဲကနေ ထွက်ခွာသွားခဲ့ရတယ်...
ဖခင်ဆုံးပါးတဲ့အချိန်နဲ့ အပြိုင်ပဲ ကလေးငယ်လေးဟာလဲ ဆေးရုံကို တစ်လလောက် တက်လိုက်ရတယ်။ ရောဂါတော့ ရှာမရပါဘူး ။ တစ်စုံတစ်ခုကို အကြောက်လွန်ပြီး ဖြစ်လာတဲ့ ရောဂါလို့ပဲ ပြောကြတယ်တဲ့။
ဒီလိုနဲ့ ဆေးရုံကနေ အိမ်ကိုပြန်ရောက်တော့ အဖေကို မေးရှာတယ်။ အမေလုပ်တဲ့သူကလဲ စကားတွေ ဟိုလွှဲ ဒီလွှဲပေါ့။
ဒါကို ငါးနှစ်အရွယ် သားငယ်လေးက သေဆုံးခြင်းဆိုတာ ဘာမှန်းမသိရှာတော့ တစ်နေ့ သူ့အဖေပြန်လာနိုး ပြန်လာနိုးနဲ့ ညနေ နေဝင်ချိန်တွေတိုင်း အိမ်အပေါက်ဝလေးမှာ ငုတ်တုတ်လေးထိုင်ပြီး စောင့်နေရှာတယ်...
တစ်ရက်လဲ ပြန်မလာ...နှစ်ရက်လဲ ပေါ်မလာ... သူ စောင့်ခဲ့တယ်....နေ့စဉ်ရက်ဆက်... ဒီမြင်ကွင်းကို နေ့တိုင်းမြင်နေရတဲ့ သူ့အမေကတော့ သားလေးမသိအောင် နောက်ကွယ်မှာ ကြိတ်ငိုလို့ပေါ့။
မျှော်နေတဲ့ အဖေဖြစ်သူက ပေါ်မလာခဲ့လေတော့ အဲ့ကလေးလေးက ငိုယိုပြီး သူ့အမေကို မေးရှာတယ်... မေမေ ဖေဖေက ဘယ်သွားတာလဲ ဘာလို့ ပြန်မလာတာလဲ လို့....
အဲ့ဒီ့မှာ အမေလုပ်သူက ဖြေရှာတယ်... သား ဖေဖေက မိုးပေါ်ရောက်သွားပြီ...မေမေတို့ဆီ ပြန်မလာတော့ဘူး... ဒါပေမယ့် မေမေနဲ့သားကို ဟိုး မိုးပေါ်ကနေ နေ့တိုင်း စောင့်ကြည့်နေတယ်... ဒီလိုပြောလိုက်တော့ ဖေဖေကဘာလို့ မိုးပေါ်ရောက်သွားတာလဲ... သားတို့ဆီ ဘာလို့ ပြန်မလာတာလဲ....မရဘူး ဖေဖေ့ကို ပြန်ခေါ်ပေး ဆိုပြီး... ကြမ်းပေါ်မှာ လူးလှိမ့်လို့ ငိုလိုက်တာ ကလေးလေး သတိလစ်သွားတဲ့အထိ။
