~ 37 ~
" မောင်... "
" အဆော! "
" သူက~~ သူက တကယ်ပဲ ကျွန်တော့်ရဲ့ မောင်လား ဟင်~~"
" အဆော မောင့်ကို!... ဟားးး အဆော မောင့်ကို မှတ်မိသွားတာလား... မောင့်ကို... မောင့်ကိုလေ... အဆော... အဆောရာ... "
မျက်ရည်တို့ကြောင့် စိုလဲ့နေတဲ့ မျက်ဝန်းလေးတွေနဲ့ မော့မော့လေး ကြည့်နေပြီး အသံတုန်တုန်လေးနဲ့ အတည်ပြုဖို့ မေးနေရှာတဲ့ အဆောကို သူ ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းကာ တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ကို ဖက်ထားလိုက်မိတော့သည်။
" မောင့် အချစ်ရယ်..."
" တကယ်ပဲ... တကယ်ပဲ မောင် လားဟင် "
ဖက်ထားတဲ့ ကြားကနေ ခေါင်းလေး မော့လာပြီး ထပ်မံ အတည်ပြုနေတဲ့ ကောင်ငယ်လေး...
" သိပ်သေချာတာပေါ့ အချစ်ရယ်~~ မောင်ပါ... အဆောရဲ့ မောင် ပါကွာ~~ "
Sunghoon ဝမ်းသာကြည်နူးစိတ်တွေနဲ့ ရင်ခွင်ထဲက ကောင်ငယ်လေးကို တိုး၍ တိုး၍ ဖက်ရင်း လှိုက်ခါနေတဲ့ အသံတို့နဲ့ ဖြေလိုက်တဲ့အခါမှာတော့ တဖြည်းဖြည်းချင်း သူ့ခါးဆီကို ရစ်သိုင်းလာတဲ့ လက်ကလေးတွေ...
အစပိုင်းမှာ မရဲတရဲလေးနဲ့ ဖတ်ထားဟန်ရှိပေမယ့် နောက်ပိုင်းမှာတော့ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် လွတ်ထွက်သွားမှာ စိုးသည့်မလား ရင်ချင်းထပ်၍... ရင်ချင်းအပ်၍ ...
" အဆောရယ်.... ကျေးဇူးပါကွာ ... မောင့်ကို ခုလို မြန်မြန်ဆန်ဆန် မှတ်မိလာပေးလို့ ကျေးဇူးပါ "
အချိန်အတန်ကြာ ပွေ့ဖက်ထားပြီးနောက် ရင်ခွင်ထဲက ခန္ဓာငယ်လေးကို ထုတ်ကာ ပါးလေးနှစ်ဖက်ကို အုပ်ကိုင်၍ မျက်နှာလေးကို မော့စေလိုက်ပြီး မျက်ရည်တို့ စိုလူးနေတဲ့ ပါးပြင်လေးတွေကို သူ အနမ်းတို့နဲ့ ပြောင်စင်အောင် သုတ်ပေးနေမိသည်။
အဲဒီ့အချိန်မှာလဲ ကောင်ငယ်လေးဟာ မောင့် အနမ်းတွေအောက် မိန်းမိန်းမောမောပါပဲ...
" မောင်~~ "
မျက်ရည်လေးတွေ ခြောက်သွားပြီး မျက်နှာအနှံ့ အနမ်းတို့ ဖြန့်ကျက်ပြီးနောက်မှာ ကြားလိုက်ရတဲ့ ခေါ်သံ တိုးညှင်းညှင်းလေး...
