Schaduw gave | Deel 1

Hoofdstuk 15 - Losgeslagen schaduw

'Raak me niet aan!' Melody sloeg naar haar met schaduw bedekte hand, maar toen werd ook haar andere hand donker. Rookslierten grepen om zich heen. 'Nee stop!' Paniekerig keek ze om zich heen. De ogen van de groep achter haar waren nu ook op haar gericht. Ze stond midden in een gang vol niverials. Gave-politie. Dit kon ze niet doen.

Maar de schaduwen luisterden niet naar haar commando om te stoppen. Ze dansen over haar vingertoppen, op zoek naar een slachtoffer. De zwarte kleur kroop verder haar vingers op. Haar ogen schoten richting de man die nog steeds op zijn plek stond. Zijn grote ogen waren in een frons veranderd. 'Ga achteruit. Ik wil niemand pijn doen!'

'Je gaat niemand pijn doen,' zei de man kalm. 'Concentreer je op je handen. Wat wil je dat ze doen?'

'Ik wil dat het stopt,' piepte ze. Haar ogen op haar handen gericht houdend. De donkere kleur had haar polsen al bereikt en de donkere slierten begonnen een wolk te vormen.

'Sluit je handpalmen langzaam en concentreer je. Je gave is als water. Als je midden in een rivier een dam bouwt, overstroomt die al snel. Je moet de bron stoppen.'

Voorzichtig sloot ze haar vingers. Waarop moest ze zich concentreren? Wat veroorzaakte dit? Wat voelde ze? Paniek, angst, woede.
Waarom voelde ze dat? Omdat het oneerlijk was. De schaduwen wapperden zodra de gedachten door haar hoofd stroomden. De rook reageerde op de wind in haar hoofd.

'Als je het kunt bewegen kun je het ook wegsturen. Beeld je in dat je langzaam een kraan dicht draait.'

Haar duisternis was geen kraan. Het was een rivier. Maar zelfs rivieren hadden een bron en bronnen konden uitdrogen. Waar was geen water? Haar gedachten dwaalden richting een woestijn. Als ze die warmte nu eens had en langzaam over haar handen liet lopen. Kon het haar kou dan verdrijven?
Ze sloot haar ogen en stelde zich een zon voor. De warmte brande tegen haar huid. Het brak de kou open alsof het ijs smolt.

'Goedzo.'

Ze opende haar ogen nog net optijd om te zien hoe de duisternis die tot haar ellebogen was geklommen was onderbroken door grijze lijnen, alsof het scherven waren. De schaduwen rond haar handen waren verdwenen en haar huid werd steeds lichter. Een opgeluchte lach ontsnapte uit haar mond. Maar toen besefte ze zich waar ze stond.

'Een gang is geen plek voor gaven,' zei de man stellig. 'Kom mee,' hij liep richting de dichtstbijzijnde deur en duwde hem open. Een betonnen ruimte met lijnen op de vloer werd zichtbaar. Hij was bijna identiek aan de ruimte in haar gebouw, alleen waren er geen jongeren te zien. Een aantal niverials zaten in kleermakerszit op de grond. Verstoord keken ze hun richting uit. Ze hadden hun meditatiesessie zojuist onderbroken en dat werd duidelijk niet gewaardeerd. Lucas, Blake en Claire zaten er ook bij.

'Niks aan de hand, we komen gewoon even meedoen.' Hij liep richting de kring. 'Maak eens wat plaats voor deze jongedame.'

Een wel heel verbaasd kijkende Claire en een vrouw die Melody niet herkende schoven opzij. Aarzelend ging ze in de kring zitten. Ze was sowieso verdwaald geraakt, want ze hoorde hier zeker niet te zijn. Deze ruimte was geen uitgang en ze was hier ook niet welkom. Maar het kleine mannetje dat de leiding leek te hebben, was de enige die een opmerking leek te durven maken. 'Jacob je weet dat je moet kloppen.'

'Ja ja, ga nu maar verder. We zitten hier voor een reden,' bromde Jacob totaal niet onder de indruk.

'Sorry voor de onderbreking. We gaan verder. Ik wil opperste concentratie. Roep je gave langzaam op.' De kleine man rekte het woord langzaam uit.

Jacob stak haar hand naar haar uit, als teken dat ze moest wachten. Om haar heen zag ze hoe de niverials hun gaven opriepen. Lucas ogen werden glazig en iemand anders steeg een paar centimeter op van de grond. Weer een ander had een kleine vlam in zijn handpalm, alsof het een waxinelichtje was. Maar bij anderen als Claire zag je niks, behalve een geconcentreerde uitdrukking. Al twijfelde Melody er niet aan dat ze haar gave wel had opgeroepen.

'En laat je gave weer gaan. Denk er om. Ik wil rust en kalmte.'

'Toe maar, doe maar mee,' fluisterde Jacob.

Melody sloot haar ogen. Ze was licht. Ze was geen schaduw. Ze was warmte. Het voelde als een stomme gedachtengang, maar toen ze tussen haar wimpers doorspiekte, waren alleen de grijze restanten van haar gave nog op haar handen te zien. Blijkbaar werken vreemde meditatietechnieken op haar gave.

'En roep het weer rustig op.'

Ze keek even naar Jacob, die haar een klein knikje gaf.
Hoe deed ze dat? Emotie, herinnerde ze zichzelf. Angst. Woede. Ze was een monster. Ze zat diep in de problemen. Ze had haar gave gebruikt in een ruimte vol niverials.
De wolk zwarte rook die zich om haar vingers wond, kwam zo abrupt dat ze de concentratie van de meeste anderen verbrak. Degene die zweefde viel terug op de grond en Lucas glazige ogen kregen direct hun normale kleur terug. Iedereen keek haar gespannen aan. Iedereen behalve Jacob.

'Hij zij rustig. Denk erom, het is een rivier. Je wilt een dam niet doormidden breken.'

Ze knikte en focuste zich op de wolk rond haar armen. Ze hoefde geen monster te zijn. Het hoefde haar niet te controleren. Ze was ook licht en de schaduw moest zijn plaats kennen.

Het gemak waarmee de duisternis uit haar handpalmen verdween verbaasde haar.

Jacob keek haar met een grote glimlach aan. 'Zo lastig is het niet.'

De man die de sessie leidde kwam overeind. 'Ik eum.' Hij keek hen bedenkelijk aan. 'Denk dat het tijd is voor een pauze.'
Zodra de man het woord pauze had genoemd snelde Lucas haar richting uit. 'Wat is er gebeurd, Melody?'

Ze kwam overeind. 'Ik was verdwaald geraakt, en ja...' ze keek beschaamd naar haar grijze handen.

'En daarvoor, wat heeft hij tegen je gezegd?'

'Alleen sorry voor het tegen haar oplopen,' bromde Jacob.

'Nee niet jij, ze had een gesprek met onze leidinggevende,' Lucas wierp een blik op Claire die ook hun richting uit stapte.

'Hij dacht dat ik loog en dat ik het expres deed,' bekende Melody. 'Hij vertelde dat ik de gevolgen na het onderzoek zou horen.'

Lucas mond zakte open. 'Een mol kan nog zien dat het een ongeluk was. Er zijn zelfs camerabeelden om het te bewijzen.'

Ook Claires gezicht stond verbaast. 'Dit is niet jouw schuld. Ze kunnen niet van jou verwachten dat je jouw gave zo'n een stressvolle situatie onder controle houdt.'

Jacob was een paar seconden stil, voor zijn mond een kleine o vormde, alsof hij zich eindelijk realiseerde waarover het ging. 'Dus jij was dat meisje dat gisteren de controle verloor. En die uilskuikens hebben je niet eens uitgelegd hoe je je gave wel onder controle houdt?' Hij schudde zijn hoofde een paar keer heen en weer.

Melody glimlachte zwakjes. Gelukkig stonden ze aan haar kant. Al wist ze niet of ze wel inspraak in dat onderzoek hadden. Ze hoopte het.

'We gaan het voor je oplossen,' beloofde Claire. 'Maar jij hoort in bed te liggen.'

'Ik ben niet meer moe,' protesteerde Melody.

Claire schudde haar hoofd. 'Ik doe dit werk al lang genoeg om te weten dat je liegt.'

Helaas moest Melody toegeven dat Claire gelijk had. Haar gave had haar opnieuw uitgeput.