Schaduw gave | Deel 1

Hoofdstuk 52 - Laatste keer

'Je zou naar de anderen moeten gaan,' zei Melody tegen Lucile toen de bel klonk. 'Als je ruzie met hen krijgt, heb je niemand meer.'

Lucile schudde haar hoofd. 'Ik wil je niet alleen laten.'

'Het is oké, ik red me wel,' beloofde Melody. 'Je hebt al genoeg voor me gedaan.'

'Maar je hebt mijn leven gered en dit is mijn schuld.'

'Dat is het niet en al was het het wel, vrienden staan nooit bij elkaar in het krijt.'
Lucile glimlachte zwak. 'Wat ga je nu doen?'

Melody haalde haar schouders op. 'Ik denk dat ik mijn tassen inpak en daarna naar gave beheersing ga.'

'Kunnen we niet samen naar gave beheersing?' stelde Lucile voor. 'Het maakt vast niks uit dat ik een wiskunde les mis.'

'Ik weet niet of dat een goed idee is.' Melody zuchtte zacht. 'Maar vooruit, ik zit toch al in de problemen.'

Lucile glimlachte tevreden. 'Zullen we je spullen dan maar gaan inpakken?'

'Laten we dat doen.'

Nadat ze haar eigendommen in een weekendtas hadden gepropt, liepen ze naar de kelder. Ze namen niet de tijd om hun sportkleding aan te trekken, want ze wisten niet of ze daar genoeg tijd voor hadden. Bovendien mocht Lucile hier eigenlijk niet zijn. Van de kleedkamers gebruik maken zou de kans dat ze betrapt werden vergroten. Dus trokken ze de simulatie pakken over hun gewone kleding aan.

Melody keek haar vriendin met een kleine lach aan. 'Ben je er klaar voor?'

'Ik denk het,' Lucile liep naar het scherm van de simulator en scrolde door de instellingen. 'Waar heb je zin in? Zelfverdediging?'

'Klinkt goed,' vond Melody. 'Blijf tijdens de simulatie wel uit mijn buurt. Ik wil je niet per ongeluk pijn doen.'

'Komt goed,' beloofde Lucile ze stelde machine in en opende de deur. 'Mevrouw Brugman laat ons nooit simulaties doen.'

'Waarom niet?' Melody keek haar vragend aan.

'Ze vind dat ze alleen zijn om te oefenen voor je gavetest. Als je die eenmaal gehaald hebt, je de training niet meer nodig hebt.'

'Serieus? En jij zei dat ze een goede docent was.'

'Dat is ze ook. Ze kan goed lesgeven. Ze is alleen erg van de oude stempel. Ze denkt nog steeds dat de enige gave beheersing die je nodig hebt, controle over je gave hebben is.'

'Dus een goede docent, maar een waardeloos persoon.' Melody stapte de simulatie ruimte in.

'Zoiets,' lachtte Lucile. Ze volgde haar en sloot de deur. Zodra ze beiden klaar stonden, klonk het vertrouwde geluid van de mechanische stem.

Melody voelde haar hart kloppen met gezonde spanning. Dit was misschien wel de laatste keer dat ze dit kon doen. Het was in elk geval haar laatste kans om het samen met Lucile te doen. Hierna zou alles anders zijn.

De ruimte om hen heen maakte plaats voor een parkeergarage achtige plek. Er waren geen muren en de ruimte liep in vier richtingen door. Melody keek haar vriendin aan. 'Hou jij links in de gaten? Dan doe ik rechts.'
'Klinkt als een plan.' Lucile schonk haar een glimlach, voor ze in het niets oploste.

Melody keek naar de plek waar Lucile gestaan han. Het is dat ze wist wat haar gave was, anders had ze geloofd dat haar vriendin de ruimte uit was geteleporteerd.

Melody liet de schaduwen uit haar handpalmen komen. Was het wel een goed idee om dit met iemand samen te doen? Wat als ze echt zo gevaarlijk was als de niverials beweerden?
Tijd om er verder over na te denken had ze niet. De schaduwen in haar handpalmen flakkerden onrustig. Ze waren begonnen.