Schaduw gave | Deel 1

Hoofdstuk 35 - Open herinneringen

'Denk aan iets anders,' zei Jesper halverwege hun trainingssessie. De man was al een kwartier lang door de herinneringen van de simulatie gegaan. Haar pogingen om hem er uit haar hoofd te houden waren hopeloos.

'Ik kan alleen door jouw herinneringen gaan als jij jezelf toe staat er aan terug te denken,' legde de Niverials uit.

'Ik probeer het,' zei Melody met een zucht. Waarom was dit zo lastig? Lucas had er amper moeite mee, maar voor haar was het onmogelijk om hem tegen te houden.

'Ik zing altijd een liedje in mijn hoofd,' zei Lucas. 'Dat is makkelijker vol te houden dan aan iets anders denken.'

Jesper knikte. 'Zullen we het nog een keer proberen?'

Voordat ze kon antwoorden ging de deur open. Melody draaide zich richting de deuropening. Daar stond de man leidinggevende van Lucas. Hij keek hen met een grote frons aan.Naast hem stonden een aantal mannen in pakken. Allemaal droegen ze blauwe keycords met pasjes waar in dikgedrukte letters bezoeker opstond.

'Hallo,' groette Lucas hen met een vriendelijke lach. Hij deed alsof het de normaalste zaak van de wereld was.. 'De anderen zijn bezig met simulatie trainingen, dus helaas zijn wij drietjes er alleen.'

Zijn leidinggevende knikte en wenkte de bezoekers naar binnen. 'Dit is waar onze niverials trainen. Achterin de ruimte hebben we simulatoren staan. Die zorgen ervoor dat ze op een veilige manier met hun gaven kunnen trainen. We hopen dat de technologie over een paar jaar veldtrainingen kan vervangen. Voor nu is nog volop in de ontwikkeling, maar ik durf te garanderen dat het de toekomst heeft. Het geeft ons een veilige manier om anders gevaarlijke scenario's na te doen.'
De bezoekers knikten verveeld. Hun ogen dwaalden ongeïnteresseerd door de ruimte alsof ze het verhaal al duizenden keren hadden gehoord. 'Wat zijn jullie op het moment aan het oefenen?' vroeg een lange vrouw.

'Mijn collega Jesper heeft de gaven om mensen hun herinneringen te zien. Hij traint die gave en wij werken hoe we hier blokkades tegen op kunnen werpen,' legde Lucas uit.

'Ik kan het wel laten zien.' Jesper schonk Melody een waarschuwende blik.

Denk aan een liedje, schoot er nog net door haar hoofd voor ze het koude gevoel al haar hoofd binnen voelde dringen. Ze zag hoe haar herinneringen terugspoelen naar de winkelstraat.

Nee, dit ging hij niet nogmaals doen. Niet voor het oog van al deze mensen. 'Who would have known that time would move so fast,' zong ze in haar hoofd. Ze stelde zich voor hoe ze op haar kamer zat. De muziek speelde zacht op haar achtergrond, terwijl ze met haar moeder belde. 'Without you I'm nothing, but nothing always lasts.'

Jesper glimlachte en liep naar haar toe. 'Ik ben zojuist Melody's hoofd in gegaan, maar ze heeft zelf gekozen welke herinneringen ze me wel en niet laat zien. Als ik haar vastpak, wordt het een stuk moeilijker.'

Zijn vingers raakten haar bovenarm, maar dit keer was er niet alleen een koud gevoel. Het was alsof duizenden ijspegels haar hoofd binnen drongen. Herinneringen stroomden als een rivier voor haar ogen langs. Ze had er geen controle over. Hopeloos probeerde zich vast te houden aan de tekst van het liedje. 'You told me to stop chasing ghosts, but I can't help looking. I'm looking for you.'

De rest van de woorden ontglipten haar toen Noahs stem door haar hoofd galmde. 'Mel, zo is het genoeg.' Ze zag de angstige ogen van Dianne en Lucile weer voor zich. Een figuur lag voor haar op de grond en de ruimte was gevuld met schaduwen.
Nee, dit mocht hij niet zien. Ze zouden het hier nooit meer over hebben. Dit had vergeten moeten zijn. Denk aan het liedje, laat hem niet meer zien. 'Although haunting, isn't the thing you would do.'

'Het is nooit gebeurt,' zei Dominiques stem. Ze zaten in de auto en de stadslichten flitsen door het raam. Ze voelde zich verdoofd, door wat er gebeurt was, maar ook door wat er had kunnen gebeuren. Haar bloed drupt op het tapijt in de auto. Het enige wat de stilte doorbrak was het zachte spelen van de CD. 'So now I'm alone in your room.'