Schaduw gave | Deel 1

Hoofdstuk 36 - Een stil huis

De tijd gaat langzaam als je wacht tot je leven uit elkaar spat. Je weet dat het mis gaat, maar niet wanneer. Bij alles wat je doet hou je je adem in, tot je gezicht blauw aanloopt. En als er genoeg tijd verstrijkt, raak je gefrustreerd dat er niks gebeurt. En je spanning? Die gaat nooit echt weg als de lont op is, maar de bom niet ontploft.
De avond van Dominique's verjaardag, was Melody ziek van de spanning. Toch deed ze haar best om te glimlachen toen Dianne haar make-up deed. Het meisje had een borstel tussen haar lippen geklemd, terwijl ze geconcentreerd mascara aangebracht. 'Probeer niet te knipperen. Ik ben bijna klaar.'

'Ik doe mijn best.'

'Dan moet je beter je best doen,' lachte Dominique. 'Wat vinden jullie. Een gouden of zilveren riem.'

Melody keek om naar Dominique. Ze droeg een sierlijk groen jumpsuit. Om haar nek hing een serie kettingen. Dit was een heel andere Dominique als die in donkere stoere kleding. Toch leek ze nog steeds haarzelf, met haar scheve glimlach die er altijd voor zorgde dat Melody niet wist of ze iets leuks of gevaarlijks zouden doen. 'Goud denk ik.'

'Ja goud,' stemde Dianne in. Ze pakte Melody's gezicht vast. 'Nog even stil blijven zitten.'

'Sorry,' Melody hield haar gezicht zo stil mogelijk, zodat Dianne de mascara af kon maken.

'Zo je bent klaar.' Dianne stopte haar borstels terug in haar make-up tasje.

'Bedankt,' Melody stond op en liep richting de spiegel. Het was vreemd om zichzelf in zo te zien. Ze leek een stuk ouder dan ze was met de make-up en de donkerblauwe jurk.

'Je ziet er mooi uit,' zei Dominique die naast haar kwam staan. Ze maakte haar riem vast.

'Jij ook,' ze liep bij de spiegel en wierp een vlugge blik op Lucile die haar lichtblauwe jurk recht trok. Ze had als enige geen kleding van Dominique geleend. Een klein teken dat ze nog steeds geen vrede gesloten hadden, al was hun geruzie veranderd in geplaag.

'Zullen we gaan?' stelde Dominique voor. 'Mijn vader wacht op ons.' Ze rolde met haar ogen.

'Goed plan,' stemde Melody in, waarna ze de kamer uit liepen. Ze verwachtte half dat ze op de gang, iemand zou tegenkomen die haar zou stoppen, maar er waren nergens niverials te bekennen. De enige die ze passeerden was Tristan. Ook toen ze het terrein aftreden stopte de beveiliger hen niet. Het was bijna alsof Jesper vergeten was wat hij had gezien. Maar Melody wist dat dat niet kon. Durfde ze naïef genoeg te zijn om te geloven dat hij haar geheim zou bewaren? Ze wist het niet, maar de luide muziek die uit de radio van Dominique's auto kwam duwde alle gedachten naar de achtergrond.

De sfeer in de auto veranderde toen ze de oprit van Dominique's huis op reden. Het was een enorme villa midden in het bos. De plek was omringt door een hoog elektrisch hek. Het zag er netjes uit, maar toch voelde het alsof er iets hier niet klopte. Lucile en Dianne leken het ook te merken, want ze lachten niet meer. Alleen Dominique deed nog een poging om te doen alsof er niks aan de hand was.
Ze reed haar auto de parkeergarage in. 'Welkom in mijn huis,' zei ze toen ze haar portier opende. 'Of als mijn vader het noemt: huize Hauxwell.'
Melody schonk haar een glimlach en volgde haar het huis in. Via een witte trap liepen ze naar de begane grond. In de gang stond een man in een grijs blauw pak. Hij had dezelfde scheve glimlach als Dominique. Melody had hem een paar dagen terug ook gezien. Dit was degene die haar het visitekaartje had gegeven. Wat was zijn naam ook alweer?

'Hallo vader.' Dominique forceerde lach. 'Dit is mijn vader Louis.'

'Gefeliciteerd schat.' Hij gaf haar een korte knuffel, waarna hij hen aankeek. 'Welkom in huize Hauxwell. Evan, Vincent, Noah...' Zijn blik bleef op Lucile en Dianne hangen. Hij stak zijn hand uit. 'Aangenaam meiden.'