Schaduw gave | Deel 1

Hoofdstuk 40 - Een grijze kamer

'Ik vraag me af hoe je dit voor elkaar hebt gekregen,' zei Erika toen ze een kleine ruimte in liepen. De muren waren een vreemde kleur geel grijs en er waren geen meubels op een drietal stoelen na. Een ervan was zwart en zat met schroeven aan de grond vastgemaakt. Er zaten vreemde ringen aan het metaal.

Melody ging op de stoel zitten. Dat vroeg ze zichzelf ook nog steeds af. 'Het was een inschattingsfout.'

'Het was wel meer dan een inschattingsfout.' Erika keek haar aan. 'Die mannen hadden dood kunnen zijn.'

Ze beet op haar lip. Haar vrienden hadden ook dood kunnen zijn. Zij had dood kunnen zijn.

De vrouw zuchtte en liep om de stoel heen 'Ik denk niet dat je wat van plan bent, maar wegens de veiligheid van mijn collega's, moet ik je vastmaken.' Ze maakte de boeien los en haalde ze door een van de ringen heen, voor ze ze weer om Melodys polsen bevestigde. 'Jacob gaat je zo wat vragen stellen. Ik raad je aan om eerlijk te zijn.'

Erika draaide zich om en liep de ruimte uit, de anderen volgden haar. Alleen de man met de cornflakes en een vrouw die ze niet kende, bleven in de deuropening staan. Hun gezichten waren koud als steen.
Melody hield hen vanuit een ooghoek in de gaten. Zouden ze dit moment gebruiken om wraak te nemen? De niverials leken boos genoeg. Tien lange seconden staarden ze elkaar aan. Toen gleden de ogen van de niverials richting de gang.

Jacob verscheen in de deuropening. Hij gaf de niverials een knikje voor hij de ruimte in liep en op een van de stoelen tegenover haar ging zitten. Hij schonk haar een kleine glimlach.

'Goedemorgen, hoe is het met je?'

'Eum,' ze keek hem verrast aan. Dat was niet de vraag die ze verwacht had. 'Redelijk denk ik?'

Hij knikte. 'Ik ben Jacob, al kennen we elkaar volgens mij al. Je heet toch Melody?

Ze gaf hem een klein knikje. Ze kon wel door de grond zakken van schaamte. Hij had haar geholpen om haar gave onder controle te houden. En dit was hoe ze hem bedankte?

'Ik had met mijn collega's afgesproken dat ze je buiten de kantine zouden op te wachten, maar aan mijn collega te zien is dat niet helemaal gebeurd. Sorry daarvoor.'

'Sorry een vriendin van mij was ziek en ze wilde een frisse neus halen. We hadden niet door dat er niverials waren.'

'Dat kan gebeuren.' Jacob klonk zo kalm dat Melody niet zeker wist of hij doorhad dat ze loog of niet. 'Maar goed we zijn hier natuurlijk met een reden. Kun je me vertellen wat er gebeurd is?'

Zijn rustige stem zorgde ervoor dat ze haar mond bijna open deed. Voor een paar seconden overwoog ze om hem alles te vertellen, maar toen herinnerde ze zichzelf dat ook Dominique en Noah hun gave hadden gebruikt. Zelfs Lucile en Dianne hadden regels gebroken. Dit ging niet alleen om haar, ze kon niet zo egoïstisch zijn om het te vertellen en hopen op genade. Haar vrienden hadden voor haar gevochten. Dat moest ze ook voor hen doen. 'Er is niks gebeurd.'

Jacob schudde zijn hoofd kalm heen en weer. 'Als dat zo was, had je niet geprobeerd om te vluchten. Laten we dit niet moeilijker maken dan het is, er is vast een reden waarom je die mannen hebt aangevallen, niet?'

Hij wist dus dat ze loog. Wat moest ze zeggen? Ze wisten al wat er gebeurd was. Misschien moest ze haar deel maar bekennen. Dat zij haar gave had gebruikt was toch wel duidelijk. 'Hij had een mes en viel me aan,' bekende ze.

'Dat lijkt me heel eng. Is dat waarom je je gave hebt gebruikt?'

'Ja, ik was bang' zei ze zacht, ze keek naar het litteken op haar arm. 'Ik weet niet wat hij van me wilde.'

Jacob knikte. 'En je vrienden hielpen je?'

'Nee, ik... ik was alleen.' Waarom was ze zo'n vreselijke leugenaar?

'Melody, het is beter als je eerlijk tegen me bent. Ik heb geen zin om kat en muis te spelen, over iets wat waarschijnlijk niet meer is dan een avondje club, die de verkeerde kant uitging.'

'Sorry,' zei ze zacht. Waarom bood ze haar excuses aan? Hij was haar vriend niet. Hij zou vast niet meer aardig doen als ze hem had verteld wat hij wilde horen.

'Laten we overnieuw beginnen,' stelde de man voor. 'Jouw vrienden gingen naar de club en jij voelde je eenzaam. Dus jullie maakten een plan om samen te gaan, maar toen gebeurde er een ongeluk, niet?'

Melody schudde haar hoofd zacht heen en weer. 'Mijn vrienden waren er niet.'

'Vertel het me dan. Wat is er gebeurd?'

'Ik heb een gat in het hek gevonden en ben naar buiten gegaan. Toen kwam ik die mannen tegen en ze vielen me aan. Ik raakte in paniek en gebruikte mijn gave.'

'Waarom vielen die mannen je aan?'

'Dat weet ik niet.'

Jacob zuchtte. 'Normaal zitten in de stoel waar jij zit zware criminelen. Mensen die hun gaven voor echt slechte dingen gebruiken. Ik weet zeker dat jij niet een van hen bent, maar je moet me wel de waarheid vertellen. Als je niet eerlijk bent is er niks wat ik voor je kan doen.'

'Ik was de controle kwijt,' zei Melody zacht. Waarom geloofde hij haar niet? Was dit niet wat hij wilde horen? Ze had het gedaan, het was een stomme fout. Was dat antwoord niet genoeg?

'Dat weet ik. Maar dat verklaart niet hoe je ver buiten het Niverium komt. En ik geloof ook niet dat twee mannen je zomaar aanvallen en je ze zo verwond dat ze een week in het ziekenhuis liggen. Dus ik vraag je het nog één keer. Wat is er gebeurd?'

'Dat mag ik niet zeggen.'

'Oké,' Jacob keek richting de mannen bij de deur. 'Kunnen jullie Jesper halen?'

Een van de niverials knikte en liep de ruimte uit.

Jacob keek haar aan. 'Je weet dat Jespers gave niet aangenaam is, je kunt het me nog vertellen.'
En haar vrienden verraden? Als ze de waarheid echt wilden weten, dan mochten ze het zelf komen bekijken. Ze wist nu hoe ze Jesper uit haar hoofd hield.