Schaduw gave | Deel 1

Hoofdstuk 31 - De simulatie

Het enige wat Melody vertelde dat ze nog leefde, was haar luid kloppende hart. De kamer was gehuld in een grote donkere leegte. Ze durfde geen stap te zetten, want ze had geen idee waar de muren waren. Waren er nog wel muren? Ze had geen idee, maar zolang haar hart nog klopte was ze oké. Zolang ze nog ademhaalde en haar handen niet met schaduwen waren bedekt, had ze de controle.

Langzaam kwam de ruimte om haar heen tot leven. De plek lichtte rood op en de grond onder haar voeten maakte plaats voor asfalt. Ze stond in iets wat op een grote schermere donkere parkeergarage leek. Muren waren niet, na vijftig meter vervaagde de ruimte in een zwarte mist die haar aan de rook van haar gave deed denken. Dit was niet de vreemde houten doos waar zij en Dominique in hadden gestaan. Het was een stuk vrediger en minder realistisch. Misschien had ze dit overschat. Kon ze dit?

Achter haar klonk het geluid van voetstappen. Haar hart maakte een sprongetje. Met een ruk draaide zich op. Een oplichtend figuur rende haar richting uit. Het ding had de vorm van een mens, maar het was net alsof hij van lichtgevende draden gemaakt was.
Een harde lach ontsnapte uit Melody's mond. Was ze hier bang voor? Waarom had niemand haar vertelt dat dit het zou zijn? Ze strekte haar arm en liet de schaduwen in haar handpalm vloeien. Dit kon ze.

Zodra het figuur bij haar was, greep ze zijn koude pols vast. Er was geen hartslag, geen teken van leven. Ze had net zo goed plastic vast kunnen hebben. Terwijl hij zijn vrije hand opstak om haar te slaan liet ze haar schaduwen hem verslinden. Er was geen angstige schreeuw toen hij in scherven uit elkaar viel. Hij was niet echt, dit was niet echt. Dit had net zo goed een slecht vechtspel kunnen zijn.

Gewapend met haar nieuwe zelfvertrouwen keek ze om zich heen, vanaf haar zijkant kwamen weer twee figuren uit de eindeloze duisternis opdoemen. Ditmaal liep Melody hun richting uit. Haar schaduwen volgden haar met elke stap die ze zette. Vermoord ze

Ze luisterde naar de duisternis. Beide mannen pakte ze bij de schouders vast. Ze maakten geen schijn van kans tegen haar dodelijk gave. Een die zo makkelijk te sturen leek, nu alle angst van haar schouders was gevallen. De rook kringelde rond haar lichaam en volgde haar bewegingen.

Ze draaide zich om richting het geluid van meer voetstappen. Daar renden nog meer figuren. Ditmaal had een van hen een mes. Maar het maakte Melody niet bang. Ze had eerder tegen iemand met een mes gevochten. In tegenstelling tot hem, kon de simulatie haar geen pijn doen. Vastberaden keek ze in zijn ogen, die de vorm van twee lampjes hadden. Haar schaduwen vormden een gordijn tussen hem en haar. Het dwong het figuur langzamer te lopen. Nog voordat hij doorhad waar in ze was, raakte haar vingertop hem aan. De scherven vlogen nog in het rond. Een tevreden glimlach verscheen op haar gezicht.
Tijd om haar overwinning te vieren kreeg ze niet. De volgende stond al achter haar haar stond. Snel draaide ze zich om, nog net op tijd om de vuist die haar richting uitkwam te ontwijken. Voor het figuur doorhad dat het alleen lucht had geraakt, plaatse ze haar handen al om zijn nek. Haar schaduw deed de rest. De hoefde de duisternis niet eens te vertellen wat zijn taak was. De rook deed ook geen pogingen meer om haar te vertellen wat te doen, want ze volgde zijn will. Zij en de schaduw waren een geworden. Ze waren hier om samen te vechten tegen de elektronische wereld om hen heen.
Haar lach groeide, toen het tempo van de simulatie opgeschroefde. De scherven van uit elkaar gespatte figuren vlogen door de lucht. Zoveel dat de anderen lastig te zien waren. Maar dat maakte haar niet eens meer echt uit. Dit was geweldig. Nu snapte ze waarom Dominique zo enthousiast was over de simulatie ruimtes. Het was net VR, maar dan veel echter. Het was alsof ze het hoofdkarakter van een spel was. Alleen zouden de schaduwen ook buiten de ruimte aan haar zijde staan. Dit was echt, dit was wie ze was. Melody kon haar duisternis een dodelijke vijand laten zijn of een sterke vriend. Het was aan haar om te kiezen.

Het geluid van voetstappen om haar heen vervaagde en het rode licht dempte. De schaduwen die door de ruimte hingen kropen terug naar haar handen. Melody boog naar voren om diep adem te halen. Was het al voorbij? Haar ogen dwaalden door de ruimte toen ze hem zag. Het was een lichtgevend figuur aan de andere kant van de ruimte, alleen kwam hij niet haar richting uit. Hij bleef op zijn plek staan en greep naar een holster dat aan zijn riem hing. Hij trok er een pistool uit.