Schaduw gave | Deel 1

Hoofdstuk 25 - Open wonden

Het geluid van sirenes galmde door de straten. Het was akelig dichtbij toen toen ze in de parkeerplaats aftreden. Melody zat tussen Lucile en Dianne in, ze hield de handen van haar vriendinnen stevig vast. Wat had ze zojuist gedaan? Had ze haar gave echt op de mannen gebruikt? Ze had hen kunnen vermoorden.
Nee, dat had ze niet. Ze had amper controle, haar gave had zijn volledige kracht nog niet bereikt. Dit hoorde niet te kunnen. Druppels bloed liepen langzaam van haar arm. De scherpe pijn, zorgde ervoor dat ze niet kon ontkennen wat er gebeurt was. Dit was echt. Ze had het echt gedaan.

'Wat wilden die mannen van jullie?' vroeg Dominique die de grote weg op stuurde. Een politiewagen reed hen tegemoet. Melody hield haar adem in, maar de agenten keken niet eens naar hen.

'We zagen constant mensen door de branddeur van de naar binnen en buiten lopen,' zei Lucile zacht. 'We waren nieuwsgierig, maar durfden niet zomaar naar buiten te gaan. Dus gebruikte ik mijn gave om ongezien op onderzoek uit te gaan.'

'Ik wist wel dat het een dom plan was.' Dianne schudde haar hoofd zacht heen en weer.

'Je had gelijk, maar goed ik werd dus betrapt. Ik heb geen flauw idee hoe die man wist dat ik er was, maar hij had het door. Blijkbaar hadden we te veel gezien, dus ze namen me mee dat gebouw in. Dianne probeerde me te helpen.'

Dianne knikte zacht. 'Ik ga nooit meer naar die stomme club.'

Noah keek achterom. 'Zijn jullie gewond?'

De twee meiden schudden hun hoofd. 'Alleen geschrokken,' zei Lucile, voor haar ogen naar Melody gleden. 'Je arm bloed.'

'Ik weet het, het is geen grote wond.' Ze liet haar vrienden los en legde haar hand op de snede.

'Laat mij maar,' zei Dianne. Ze plaatste haar vingers op de wond. Een warm gevoel verspreidde zich door Melody's arm.

'Kun je wonden helen?' Melody keek haar verrast aan.
Dianne schudde haar hoofd. 'Mijn gave neemt alleen de pijn weg.'

Melody glimlachte. 'Dat is al heel wat.'

'Heeft hij je gestoken?' Noah keek hen bezorgd aan.

'Nee,' zei Melody. 'Nou ja, hij probeerde het, maar hij kon amper in mijn huid snijden voor mijn gave hem te veel werd.'

'We moeten het zo wel desinfecteren,' vond Noah. 'Maar dat is voor als we je weer naar binnen hebben gesmokkeld.' Hij lachte zacht.

Melody kon een nerveuze glimlach niet onderdrukken.

'Hoe ben je naar buiten gekomen?' Lucile keek haar met grote ogen aan.

'We hebben haar onder de mat verstopt, vertelde Dominique.'

'Nee!' Lucile keek giegelend naar de mat bij haar voeten. 'Stelletje criminelen.'
Die opmerking zorgde ervoor dat ze allemaal in lachen uitbarsten. Het was alsof de schaduwen eindelijk uit de lucht waren verdwenen.

'Wat gaan we vertellen, als mensen ons vragen stellen,' vroeg Noah toen ze uitgelachen waren. 'Als iemand erachter komt dat we onze gaven hebben gebruikt, zitten we diep in de problemen, vooral Melody.'

'Melody heeft een film met ons gekeken, waarna ze de berichtjes kreeg. We hebben haar naar haar kamer gestuurd en zijn met zijn tweeën jullie gaan halen,' besloot Dominique.

'Ik denk dat we niet moeten vertellen over de mannen,' vond Dianne.

Lucile knikte. 'We hebben gewoon een creep ontmoet in de club en zijn daarna gevlucht omdat we bang waren. De rest is nooit gebeurt.'

'Het is nooit gebeurt,' stemde Dominique in. Voor het eerst hadden de twee iets waar ze het over eens waren.