Schaduw gave | Deel 1

Epiloog - Lucile

'Hallo Lucile, fijn dat je kon komen.' De niverial stak haar hand uit. Er zat een kleine tatoeage aan de binnenkant van haar pols. Het leek op een woord, maar wat er stond kon ze niet lezen. 'Ik ben Claire.'

Nerveus schudde Lucile haar hand. Was ze hier omdat ze de baliemedewerker had bedreigt toen de vrouw weigerde Jesper voor haar te roepen? Ze had zich nog nooit zo in de problemen gewerkt dat de niverials kwamen. Dat was meer Melody's ding.

'Je hoeft niet bang te zijn, je hebt niks verkeerds gedaan,' zei Claire. Er kwam een kalmerende warme uit haar vingers. 'We willen alleen met je praten.'

'Waarover?'

'Dat leg ik uit als we op een rustiger plek zijn.' Claire liet haar los en liep richting de klapdeuren die die hal, van een groot gangenstelsel afschermden.

Lucile volgde haar de deuren door een lange gang in. De laatste keer dat ze hier was geweest, was toen de niverials Melody ondervraagd had. Ze had zich voorgenomen om nooit meer teruggekomen. Dat plan was dus mislukt. Wat was er dat ze haar zo hard nodig hadden?

Na een paar vreemde afslagen en een trap genomen te hebben stonden ze voor een klein kantoor. Zodra Claire de deur opende zag Lucile een kale vrouw zitten. De dame was gespierd alsof ze veel sportte. Het niverial uniform dat ze droeg stond haar niet, het was veel te netjes.

'Ga maar zitten,' spoorde Claire haar aan. Ze wees richting de stoel aan de andere kant van de koffietafel. Lucile liep naar binnen en ging in de stoel zitten. Op de tafel, een metalen kast en een abstract schilderij na was de ruimte leeg.

Claire sloot de deur en ging tegenover haar zitten. 'Ik en mijn collega Erika hebben een paar vragen voor je. We willen graag dat je eerlijk antwoord geeft, ook als het persoonlijk is of om iets gaat wat verboden is. We zijn hier niet om je straf te geven. Snap je dat?'

'Ja,' zei Lucile. Ze begreep nog steeds niet waarom ze hier was. 'Gaat dit om Jesper?'

Claire schudde haar hoofd. 'Niet perse.'

'Maar daar zijn we ook nieuwsgierig na,' zei Erika snel. 'Kun je ons uitleggen wat je plan was?'

Lucile knikte zacht. Moest ze eerlijk zijn? Zou het Melody in de problemen brengen? De twee vrouwen zagen er niet uit alsof ze leugens zouden kunnen waarderen. 'Ik had niet echt een plan. Melody had het me gevraagd, ze zei dat ik alles moest proberen om het voor elkaar te krijgen.' Even was ze stil. Moest ze dit er bij zeggen? 'Al was het mensen bedreigen. Al denk ik niet dat ze dat meende,' fluisterde ze er achteraan.

'Waarom wilde Melody dat je dat deed?'

'Ze wilde het niet vertellen.'

Erika keek haar met spleetogen aan. 'En jij vertrouwt dat?'

'Ja, ze heeft mijn leven gered. Natuurlijk vertrouw ik haar.' Waar ging dit over? Ze kon zich niet voorstellen dat twee niverials haar vragen zouden stellen, omdat ze naar hun collega had geschreeuwd. Er moest meer aan de hand zijn.

'Heeft Melody je nog om andere dingen gevraagd?' Claire keek haar vragend aan.

'Nee, we hebben niet echt gepraat sinds ze is overgeplaatst.'

'Wat vond ze van de overplaatsing?'

'Ik denk dat ze bang was. Zo klonk ze wel toen ze me belde.' Lucile beet op haar lip. Dit ging niet over wat zij had gedaan. Dit ging om Melody. Haar vriendin zat in de problemen. 'Wat hebben jullie met haar gedaan?'

'Wij hebben niks gedaan,' zei Claire, de vrouw deed haar best om kalm te klinken. Maar Lucile zag de spanning in haar gezicht. Dit gesprek was belangrijker, dan de twee haar wilden laten geloven. 'Klopt het dat Melody ruzie met Dominique heeft gehad? Waar ging dat over.'