Schaduw gave | Deel 1

Hoofdstuk 57 - Blauwe plekken

Haar ringtone was het eerste dat Melody hoorde toen ze wakker werd. Het geluid zorgde ervoor dat alle herinneringen die ze had willen vergeten abrupt terug naar boven werden gerukt. De stemmen van Steven, Ricky en Juan galmden opnieuw door haar hoofd. Ze voelde haar vingers tegen de dekens trillen.

Ze was oké, ze waren er nu niet meer. Waarschijnlijk was het Lucile die belde. Ze strekte haar arm uit om haar mobiel te pakken. Blauwe plekken bloesemden vanuit haar hand haar hele arm op.

Ze trok haar pyjama-mouw naar beneden, voor ze opnam. Alsof haar vriendin recht door het scherm heen kon kijken. 'Met Melody.'

'Hoi Melody, met Lucile. Waarom moest ik je bellen?' De stem van haar vriendin was gehaast. Zodra ze uitgepraat was, haalde ze diep adem.

'I-ik...' Melody hoorde haar stem opnieuw trillen. 'Er...' Hoe vertelde ze dit? Kon ze dit wel vertellen?

'Rustig, wat is er aan de hand? Ben je oké?'

Nee en ze wist niet of ze dat ooit nog zou zijn. 'Lucile...' Melody veegde de haren uit haar gezicht en kwam overeind. Ze kon het zich niet veroorloven om emotioneel te zijn. De personen met wie ze te maken had, zouden haar vrienden doden als die teveel wisten. 'Ik kan het je nu niet uitleggen, het is te ingewikkeld. Maar je moet iets voor me doen.'

Er klonk zacht gekraak aan de andere kant. 'Oké, waarmee kan ik je helpen?'

'Je moet naar de niverials gaan en om Jesper vragen. Zorg ervoor dat je leert hoe je hem uit je hoofd houdt en leer het ook aan de anderen. Smeek hem, koop hem om, bedreig hem. Het maakt me geen fluit uit hoe je het voor elkaar krijgt. Zolang je het maar doet.'

'Melly, wat is er?' Luciles stem klonk zacht. 'Je weet dat je me alles kan vertellen, toch?'

'Er zijn een hele hoop dingen die ik nu niet kan uitleggen. Begrijp je wat je moet doen?'

'Ja.'

'Doe het alsjeblieft, ik moet nu ophangen. Ik hou van je.' Ze voelde de tranen opnieuw in haar ooghoeken opkomen. Ze veegde ze weg met de punt van haar laken.

'Ik hou ook van jou.' Het was even stil. 'Als je klaar bent om erover te praten, bel me. Al is het midden in de nacht.'

'Dat zal ik doen, pas goed op jezelf.' Ze drukte het gesprek weg.
Waarom was dit zo lastig? Ze slikte de brok in haar keel weg. Ze had geen tijd om erover na te denken. Ze moest Louis vinden voor de anderen terug kwamen, als ze de kans kregen om te doen wat ze wilden, was er straks niks meer van haar over. Ze moest zich over haar grens heen zetten, dan was het tenminste nog haar keuze. Ze kon de wereld niet van haar gave redden, maar ze kon zelf kiezen hoe ze haar kracht gebruikte. Want ondanks wat de niverials dachten, had ze de controle wel. En ze weigerde hem te verliezen.

Melody gunde zichzelf niet veel tijd om na te denken. Ze waste het bloed en vuil gehaast, van haar pijnlijke lichaam. Ze trok een zwarte broek en blouse aan. Haar oude kleding hing ze over het handdoekenrek. Ze zou het later uitwassen. Eerst moest ze met Louis praten, voor de anderen weer terug kwamen. Ze veegde met haar vingers over de beslagen badkamer spiegel om haar vermoeide gezicht te onthullen. Naast haar oog zat een lelijke kras. Snel keek ze weg. Zo wilde ze zichzelf niet zien.

Met grote passen liep ze de kleine bungalow uit. Ze volgde het hekwerk tot ze bij de ingang van de villa was. Daar drukte ze op de bel. Ze haalde diep adem en zette haar meest zelfverzekerde gezicht op. Ze moest er voor zorgen dat Louis haar zou geloven.

Tot haar verbazing was het Oscar die de deur open deed. Hij keek haar verrast aan. 'Goedemorgen Melody.'

'Goedemorgen, is Louis er ook?'
De man knikte. 'Je bent net op tijd. We staan op het punt om naar Sidersafe te rijden. Ik zal hem voor je roepen.'

'Bedankt.' Ze bleef in de deuropening staan, terwijl de man het huis in liep.

Een halve minuut later kwam Louis de gang in. Hij had zijn pak aan en zag er ongetwijfeld honderd keer beter uit als zij. Hij begroette haar met een warme glimlach. 'Goedemorgen. hoe beviel je eerste nacht?'

'Het was turbulent.' Ze wist niet waar ze het vandaan haalde, maar het lukte haar om een kleine lach te forceren. 'Ik ben klaar om voor je te werken.'

Zijn ogen werden groot, verbaast zette hij een stap naar achteren. Hij leek haar bijna niet te geloven, maar toen ontstond die vreselijke, scheve glimlach op zijn gezicht. 'Mooi, heel mooi. Ik zal Steven laten weten dat ik zijn diensten voorlopig niet meer nodig heb. Aanstaande vrijdag heb ik een afspraak met een concurrent. Lukt het je om dan mee te komen?'

Ze knikte, al haatte ze het idee. Ze hoefde niemand pijn te doen. Louis moest alleen geloven dat ze het wel wilde doen. 'Dat moet lukken.'

'Oké, ik haal je om negen uur 's ochtends op, trek iets intimiderends aan.'

'Komt goed,' beloofde ze hem.

'Dan zie ik je dan.' Zijn ogen gleden naar de blauwe plekken op haar polsen. 'Ik ben blij dat je zo snel van gedachten veranderd bent.' De langzame manier waarop hij het zei, vertelde haar dat het een dreigement was.