Schaduw gave | Deel 1

Hoofdstuk 19 - Duelleren met de duisternis

'Dit moet ik filmen,' zei Dominique die haar mobiel uit haar zak haalde. 'Of Evan maakt hem helemaal in en het is hilarisch, of hij maakt een flinke deuk in Evans ego en het is nog beter.'

Melody glimlachte. Wisten ze wel wat Lucas zijn gave was?

Het antwoord kreeg ze zodra Lucas rustig een stap opzij zette toen de eerste waterbal op hem af schoot en tegen de muur achter hem uit elkaar spatte. Evans mond zakte open van verbazing. 'Hoe wi-' Hij slikte de rest van zijn zin weg en liet zijn hand zakken.

Lucas zette een paar stappen naar voren, voor hij een plotselinge sprong opzij maakte. Om de plek waar hij stond zat een cirkel met vuur. 'Is dat alles wat je kan?'

De verraste uitdrukking van Evans gezicht veranderde in een lach. 'Nee...' Hij strekte zijn beide handen uit. In de een zat vuur, de ander zat water. Om de beurt vuurde hij het Lucas richting uit, maar de niverial stapte simpelweg opzij en liep rustig verder. Stap voor stap kwam hij dichterbij. Wat Evan ook probeerde, Lucas liep er gewoon rustig op heen.

Nog geen minuut nadat het duel was begonnen, vouwden Lucas vingers zich al om de paal. 'Ik had iets meer van je verwacht, na die grote mond van je.'

Evan liet zijn handen zakken. 'Hoe deed je dat?'

'Je bent nogal voorspelbaar,' zei Lucas met een tevreden grijns. Zijn ogen kregen hun normale kleur terug.

Vincent en Dominique schoten in de lach.

'Nee echt, hoe?' Evan keek de niverial aan.

'Ik kan een paar seconden in de toekomst kijken. Ik weet dus precies wat je gaat doen,' legde Hij uit. 'Je had me makkelijk kunnen stoppen, maar niet door hetzelfde trucje steeds te herhalen.'

Evan knikte. Melody respecteerde hoe goed hij zijn verlies nam. Hij was duidelijk teleurgesteld, maar niet boos, zelfs niet op zijn lachende vrienden. 'Had je iets kunnen doen als ik je had geblokkeerd met een muur van vuur?'

'Wachten tot je te moe bent om hem staande te houden,' lachte Lucas. 'Als je een muur had gebruikt en hem langzaam mijn richting uit had bewogen had je het me wel lastig gemaakt.' Hij liep terug naar het bankje en trok zijn jasje weer aan.

Noah kwam overeind en gaf zijn vriend een schouderklop. 'Volgende keer beter man.'

'Dan maak ik hem in,' beloofde Evan.

Noah keek haar aan. 'Ben je er klaar voor Mel?'

'Ik weet het niet,' gaf ze toe. 'Ik wil het wel proberen denk ik.'

'We doen het rustig aan,' beloofde Noah. Hij ging bij zijn paal staan. 'Weet je hoe je je gave oproept?'

'Ik denk het.' Ze liep naar haar plek en keek naar haar bleke handen. Ze dacht terug aan de schaduwen die er overheen hadden gedanst. De stemmen van Debora, Giana en de leidinggevende van de niverials galmden door haar hoofd, tot haar lichaam zich vulde met een mengsel van woede en angst.

Ze was een monster, ze was een vloek.. Dat was de enige aansporing die haar gave nog nodig had. Schaduwen verschenen rond haar handpalmen. Ze voelde ze als slangen langs haar vingers glijden. Ze was de duisternis en Noah had geen idee wat haar te wachten stond. Ze kon hem ver-

Nee. Dat zou ze de schaduw niet laten doen. Zij was hier de baas, niet het donker dat gedachten in haar hoofd plantte.
Ze keek Noahs richting uit. 'Ben je er klaar voor?'

Hij knikte en concentreerde zich op haar schaduwen. Het duurde een paar seconden voordat er ook over zijn handen rookslierten kropen. Er verscheen een tevreden glimlach op zijn lippen. Hij stapte haar richting uit. 'Is er een manier om dit spul te sturen?'

'Ik weet het niet.' Ze bewoog haar vingers heen en weer. De schaduwen volgden haar handpalm. De wolk groeide langzaam. Rustig blijven, herinnerde zichzelf. Ze haalde diep adem. Zij beheerste de schaduwen, niet andersom. Zij had de controle. De rook zou doen wat zij wilde. Zij kon het roepen en terug roepen. Zij, niet hij.

Een scheldwoord ontsnapte uit Noahs mond en Lucas schoot overeind. Dominique en Evan doken achteruit, richting de veilige muur. Maar het waren niet haar schaduwen die de ruimte vulden. Het waren de zijne en de angst in zijn ogen vertelde dat hij er geen controle over had.

'Luister er niet naar,' waarschuwde ze hem. Haar hart klopte in haar keel. Ze wist wat de schaduw hem wilde laten doen, want het zei hetzelfde tegen haar. Ze moest ze doden, maar dat kon ze niet laten gebeuren. Ze dwong haar eigen schaduwen terug in haar handpalmen.

'Ik probeer het,' zei hij met paniek in zijn ogen. Hij vertraagde zijn ademhaling. 'Nee dit wil ik niet,' zei hij tegen de duisternis. 'Ga terug naar waar je vandaan komt.' Langzaam kromp de wolk die hem omringde tot hij uiteindelijk uit elkaar viel, een donker residu op zijn vingers achterlatend. Hijgend keek Noah haar aan. 'Ik weet niet hoe je dat voor elkaar kreeg, maar jij wint.'

'Ik deed niks,' zei Melody geschrokken. Snel liep ze zijn richting uit. Had ze hem pijn gedaan?

'Hoe hoorde ik je stem dan in mijn hoofd?' Er viel een korte stilte. Toen realiseerde Noah zich wat haar duisternis met haar deed 'Je gave vertelt je dat soort vreselijke dingen?'

Melody knikte zacht. 'Het klinkt alsof ik het zelf denk, maar ik weet dat ik dat niet ben.'

'Geen wonder dat je het amper onder controle hebt. Ik heb nog nooit zoiets gevoeld.' Hij strompelde terug naar de bank. Het duel was over en ze had niet verloren, maar dit was niet de manier waarop ze wilde winnen. Dit was niet eerlijk.

Lucas keek hen aan, de schok was uit zijn ogen verdwenen, maar zijn lach was niet teruggekeerd. In plaats daarvan keek hij nu bloedserieus, zoals een niverial hoorde te doen als ze aan het werk waren. 'Zijn jullie oké?'

'Ja, ik schrok alleen van haar gave,' zei Noah met een opgeluchte lach. 'Het was een goede waarschuwing om voorzichtig te zijn, ook al denk ik te weten wat ik doe.'

Lucas keek haar richting uit. 'Over wat voor een stemmen hadden jullie het?'

'Dat leggen we na de les uit,' antwoordde Noah voor haar.

Melody schonk hem een dankbare glimlach. Dit was niet het moment om haar nieuwe vrienden te vertellen dat ze mensen dood wenste, op de momenten dat er levensgevaarlijke schaduwen over haar handpalmen dansden.