Schaduw gave | Deel 1

Hoofdstuk 18 - Gavebeheersing voor gevorderden

Op de dag van haar gavetest was Lucile zo nerveus dat ze amper wat kon eten. Alleen de aansporingen van Dianne zorgden ervoor dat ze toch haar ontbijt opat. Hoewel Melody niet precies wist wat de test inhield, merkte ze dat het veel voor Lucile betekende. Het zorgde ervoor dat ook zij zich gespannen voelde toen ze door het trainingscomplex liepen.

'Veel succes, je kunt dit,' zei ze met een kleine glimlach, voor ze haar pasje tegen de scanner hield. Zoals verwacht had ze een ander lokaal dan haar vriendinnen.

'Ik weet het, maar het blijft eng.' Lucile beet op haar lip. 'Wat als het me niet lukt? Het duurt nu al maanden. Sommigen hebben hun gave binnen een week onder controle.'

'Degene die dat hebben, zijn de mensen met prut gaven,' lachte Dianne. 'Ik zou mijn gave ook snel onder controle hebben als ik iets doms had als het koken van water.'

'Precies,' stemde Melody in. Het was niet dat zij wist hoe het werkte, maar ze wilde Lucile gerust te stellen. 'En anders probeer je het over een paar weken weer. Daar is niks mis mee.'

'Jullie hebben gelijk, ik ga mijn best doen en we zien wel.' Lucile glimlachte zwakjes.
Dianne knikte. 'Precies! Melody, zien we je straks in de kantine?.'

'Tenzij ik Dominique weer per ongeluk uitschakel wel.' Het was een slechte grap. Al helemaal met Luciles naderende gaventest en haar eigen zenuwen over het feit dat zoiets weer kon gebeuren, maar ze lachten er alle drie om.

Nadat ze afscheid van haar vrienden had genomen, liep ze richting de deur van zaal 2B. Ze was maar een deur verwijderd van de plek waar ze voor het eerst de controle had verloren.

'Hé Mel,' riep een luide stem door de gang.
Toen ze zich omdraaide zag ze Noah zwaaien. 'Hallo.'

'Zenuwachtig?' Lachte hij.

'Ja, is het zo duidelijk?'

'Je ziet er uit als een spook.'

'Oh nee.' Ze kon een nerveuze giechel niet tegenhouden. 'Het is dezelfde gang.'

'Ja, maar dit keer zijn wij er en doe je geen simulatie. Het gaat heus geen tweede keer mis.'

'Derde,' verbeterde ze hem, terwijl ze de deur open duwde.

'Drie keer is scheepsrecht,' zei een bekende stem geamuseerd.

Melody keek verbaasd naar het in een pak geklede figuur dat tegen de muur van de trainingszaal leunde. Lucas. 'Wat doe jij hier?'

'Zoals beloofd hebben we met onze leidinggevende gesproken. Hij zei dat als we het beter konden, we het zelf maar moesten doen. Dus dat doe ik.' Hij lachte. 'Totdat een van mijn collega's hem vertelt dat ik hem letterlijk heb genomen, ben ik je trainer.'

Ze knikte. Ze hadden het echt voor haar opgelost. 'Bedankt.'

'Ik heb je ook ingepland voor trainingen met mij en de andere niverials. Dus je zit de komende tijd wel veel met me opgescheept. Ik hoop dat je dat niet erg vindt.'

'Nee dat is oké.' Ze was hem al lang dankbaar dat hij dit voor haar wilde doen. De niverials hadden vast betere dingen te doen dan zich druk maken over haar gave, maar toch wilde hij helpen.

Noah keek van Lucas naar haar en weer terug. 'Is het een goed of slecht teken dat jullie elkaar kennen?'

Lucas haalde zijn schouders op. 'Als ik jou zo goed zou kennen, zou het betekenen dat je net als je vriend de school hebt proberen af te branden. Alleen ik denk niet dat Melody is daar het type voor is, toch?'

'Nee,' zei ze snel. Dat zou ze nooit doen.

Noah lachte zacht. 'Nou welkom, meneer...' zijn ogen dwaalden richting Lucas zijn borst, op zoek naar iets van een naamkaartje of pasje. Iets wat de niverial niet droeg.