Schaduw gave | Deel 1

Hoofdstuk 58 - Marionet

Toen Melody die vrijdag met Louis een kantoorgebouw in liep, leek ze niet op zichzelf. Ze had haar blonde haren in een strakke paardenstaart gebonden en een zwarte lippenstift opgedaan. Haar zwarte pak zorgde ervoor dat ze er akelig volwassen uit zag, tenminste op het eerste oog. Zelfs met make-up kon haar ronde wangen en niet intimiderend maken en. Ook de schram op haar gezicht en de blauwe plekken die soms onder haar mouwen verraden dat ze hier niet hoorde te zijn. Gelukkig zei Louis er niets over.
Hij had een tevreden lach op zijn gezicht toen hij naar de balie liep. De jonge vrouw die er achter zat, keek hen nerveus aan. 'Kan ik wat voor jullie doen?'

'Ik moet Veldhuis spreken.' Louis lach maakte plaats voor een norse blik.

'Heeft u een afspraak?'

'Ik ben Hauxwell.'

Blijkbaar was dat genoeg informatie, want de vrouw knikte zacht en kwam overeind. 'Volgt u mij.' Ze dribbelde snel door de gang, haar hakjes tikten tegen de linoleum vloer. Ze liepen een grote kamer in met een ronde tafel in het midden. Er stonden bloemen in het midden. Achterin de ruimte was een groot raam, wat over de stad uitkeek.

'Willen jullie koffie?' vroeg de vrouw, haar stem trilde zacht.

'Nee,' was Louis korte antwoord. Hij keek haar niet eens aan.
Ook Melody schudde haar hoofd, al was haar mond droog. Maar ze hoorde geen ja te zeggen. Ze was hier niet als persoon, maar als wapen.

'Oké, Veldhuis zal zo bij jullie komen.' De vrouw liep naar de deur.

'Vertel hem om op te schieten.'

'Ja meneer.'

Zodra de vrouw de ruimte had verlaten, ging Louis in een van de stoelen zitten. Hij duwde de vaas met nepbloemen aan de kant. 'Ga bij het raam staan en staar hem aan alsof je hem wilt vermoorden. Als je iets moet doen, zeg ik het,' vertelde hij haar toen.

Ze knikten en nam haar positie in. Haar ogen hield ze op de houten deur gericht, maar haar gedachten dwaalden al snel de ruimte uit. Ze stelde zich voor dat ze weer op het Niverium was. Dominique en zij waren nog vrienden en ze stonden op het punt op een simulatie in te gaan. Lucile was er ook, niet omdat ze ooit tot hun trainingsgroep zou worden toegelaten, maar omdat dit haar fantasie was. De ruimte was gevuld met luid gelach over een stomme grap die er niet toe deed.

Het geluid van verre stemmen bracht Melody terug naar het kantoor. De deur ging open en een man die nog groter was dan Jacob stapte naar binnen. Dit moest Veldhuis zijn. De geïrriteerde blik op zijn gezicht vertelde Melody dat hij niet blij was met hun bezoek. Zijn ogen ontmoeten de hare. Zijn wenkbrauwen schoten wat omhoog, alsof hij vragen of dit alles was. Hij was niet onder de indruk van haar aanwezigheid.

Hij werd geschaduwd voor een lange vrouw in een donkerrood pak. Ze had kort haar en was een jaar of veertig. De manier waarop ze de ruimte rondkeek voor ze bij de deur ging staan vertelde Melody dat ze hier om dezelfde reden was als zij.

'Wie heb je meegenomen,' zei de man terwijl hij aan de andere kant van de tafel ging zitten. Hij nam niet de tijd voor beleefdheden.

'Dat is mevrouw Summers,' Louis wierp een korte blik haar richting uit. 'Ze is mijn nieuwe beveiliger. Ze is misschien niet groot, maar haar gave om bedreigingen met een simpele aanraking uit te schakelen is bewonderenswaardig.'

De man nam haar zich in zich op. 'Dan is het maar goed dat ik geen bedreiging ben.' Hij wierp een blik naar de vrouw bij de deur. 'Mevrouw Eisenberg hier is er om mijn veiligheid waar te bergen. Ze is een voormalig niverial dus je kunt er van uit gaan dat ze net zo goed in haar werk is als jouw Summers.'
De lach gleed van Louis' gezicht. 'Dus is dat hoe je het speelt?'

'Dat is hoe jij het speelt,' verbeterde Veldhuis hem. 'Als Summers de ruimte wil verlaten zal ik Eisenberg verzoeken hetzelfde te doen. Dit is niet nodig Louis.' .