Schaduw gave | Deel 1

Hoofdstuk 29 - Jesper

De rest van de oefening ging als een waas aan Melody voorbij. Ze deed haar best om het te volgen, maar de heen en weer vliegende gaven en de onderhandelingen die vaak in het hoofd van Erika of Lucas gebeurden waren lastig te begrijpen. Gelukkig deed Jesper geen pogingen meer om haar hoofd binnen te dringen. Zou hij weten dat hij te ver was gegaan?
Melody hield haar ogen op de trap gericht. Niet dat ze wist wat ze zou doen als er iemand langs de bomen omhoog probeerde te komen. Ze was te moe om haar gave nogmaals te gebruiken. Gelukkig bleef het stil.

'Hé Melody.' Erika legde een hand op haar schouder. 'We zijn klaar met onderhandelen en gaan ons overgeven. Jesper vraagt of je met handen omhoog naar beneden wilt komen.'

Melody knikte en kwam overeind, haar lichaam voelde akelig zwaar. Ze schonk Lucas een zwakke glimlach voor ze naar de trap liep. De bomen verdwenen voor haar voeten terug de grond in.
Ze stak haar handen omhoog en daalde langzaam af. Het was bijna voorbij. Hierna kon ze uitrusten. Door de ramen van de benedenverdieping zag ze de niverials staan. Alle ogen waren haar richting op gericht. Waren ze bang dat ze nog wat ging uithalen? Of deden ze zo voorzichtig omdat het volgens de regels moest?
Zodra ze naar buiten stapte, voelde ze het koude gevoel weer haar hoofd binnendringen. Het deed pijn.

'Wat doe je in mijn hoofd? Je bent hier niet welkom,' vertelde ze Jesper. 'Als je niet weggaat, laat ik je nogmaals kennis maken met mijn gave.'

Dat laatste had ze er niet achteraan moeten zeggen. Het koude gevoel schoot haar hoofd uit en zacht gemompel steeg op uit de groep. Hun geschrokken uitdrukkingen, was het laatste wat ze zag, voor de wereld donker werd.

Wat gebeurde er? Gedesoriënteerd knipperde ze met haar ogen, maar er was alleen maar duisternis. Aarzelend zette ze een stap naar voren, maar toen hield een arm haar tegen. Het volgende moment waren er nog meer armen. Ze duwden haar ruw tegen de grond. Haar armen werden naar achter gerukt en scherp metaal duwde tegen haar polsen.

'Opstaan en meekomen,' commandeerde een stem, waarna ze overeind getrokken werd. Voorzichtig stapte ze naar voren. Ze had geen idee waar ze was. Wat hadden ze met haar gedaan? Ze liet zich meevoer naar iets waarvan ze vermoedde dat het een voertuig was.

'Ga zitten en doe niks doms,' zei een strenge vrouwenstem. Ze werd naar achter geduwd, voor de voetstappen wegstieven.

Zodra de deuren dicht vielen kreeg ze haar zicht terug. Het duurde even voor haar ogen aan het felle licht gewend waren. Verdwaasd keek ze om zich heen. Ze zat op een bankje achterin een busje. Er waren geen ramen en de binnenkant was beplaat met metaal. Het was duidelijk bedoeld om gaven tegen te houden. Er was geen manier waarom ze hier uitkwam. Gelukkig hoefde ze zich daarover geen zorgen te maken. Er was geen manier waarop ze hier uitkwam, gelukkig hoefde ze zich daarover geen zorgen te maken. Zodra Erika en Lucas zich over hadden gegeven, zou de oefening voorbij zijn en zouden ze haar hier vast uit halen. Een voorzichtige glimlach verscheen op Melody's gezicht. Ze had het gedaan. Ze had de training overleefd.

Een paar minuten later gingen de deuren van het busje inderdaad open.

'Ik kom je bevrijden,' zei Claire met een glimlach. Ze had een sleutelbos vast en er hing een tas over haar rug. 'Hoe vond je het?'

'Doodeng,' gaf Melody toe ze kwam overeind en draaide zich om. Zodra Claire de handboeien los had gemaakt, wapperde ze met haar pijnlijke handen.

'Dat kan ik me voorstellen. De eerste keer dat ik het tegen de rest van het team opnam deed ik het bijna in mijn broek.'

Melody lachte opgelucht. Ze was dus niet de enige. 'Het was een heel avontuur, maar ik ben blij dat het voorbij is.' Ze volgde Claire het busje uit, waar de anderen al stonden.
Erika keek haar breed grijnzend aan 'Heb je Jesper serieus bedreigd toen je naar buiten kwam?'

Melody voelde haar wangen warm worden. 'Nee, nou ja, ik wilde het niet doen, maar toen kwam hij mijn hoofd binnen.'

'Ja dus,' lachte Lucas.
'Niet mijn verstandigste actie,' bekende Melody.

'Die zag ik inderdaad niet aankomen,' zei een jonge man, waarvan Melody vermoedde dat het Jesper was. Hij had een slank puntig gezicht met een lange neus en een baardje. 'Al had ik het kunnen weten na hoe je me uit je hoofd joeg. Je hebt wel lef.'

'Dat was ik niet, dat was mijn gave,' legde Melody uit. 'Als ik hem zijn gang laat gaan zegt hij duistere dingen.' Ze kon het dreigen helaas niet op haar gave schuiven, dat had ze toch echt zelf gedaan. Gelukkig nam niemand haar het kwalijk.

'Wat een gave,' mompelde Jesper hoofdschuddend. 'Is het trouwens goed gekomen met die vriendinnen van je?'

Melody knikte. 'Mijn vrienden hebben haar opgehaald, het viel mee. Het hele ontvoerd verhaal klopte niet, ze waren gewoon van een engerd geschrokken.'

'De volgende keer moeten jullie echt iemand om hulp vragen. Het is heel gevaarlijk om zoiets alleen te doen.'
Daar was ze achter gekomen. 'Ik weet het, het was de adrenaline. Achteraf hadden we het anders gedaan.' Het was niet gelogen. Ze had geen spijt van wat ze gedaan had, maar de niverials waren veel beter in staat om met dit soort situaties om te gaan. Zij had geen idee gehad waar ze aan begonnen was. Gelukkig was het goed afgelopen.

'Mag ik jullie aandacht,' riep de stem van de man die de leiding had over het terrein. Alle blikken gingen zijn richting uit. Pas nu zag Melody dat er naast niverials ook een groepje mannen in pakken stond. Ze droegen blauwe hesjes met het woord bezoeker er op. Was het normaal dat mensen meekeken met oefeningen? Hadden ze gezien hoe ze de niveirals bedreigt had? Nee toch?

'Mijn complimenten voor het afhandelen van de situatie. De controle over de situatie was erg goed. Wel zijn er duidelijk verbeterpunten, zo mogen jullie er niet vanuit gaan dat de situatie voorbij is als mensen zich overgeven. Een kat in het nauw maakt rare sprongen. Als we terug zijn op het Niverium verwacht ik van jullie allemaal een rapport over de situatie en waar we om moeten denken'

Iedereen knikte, maar ze waren duidelijk een stuk minder enthousiast over dit gedeelte. Nadat de man nog wat punten bij langs ging, viel de groep uit elkaar. Melody liep naar Lucas toe. 'Moet ik ook een rapport schrijven?' Ze had geen idee hoe ze dat moest doen.

'Nee, wij hoeven dat niet te doen. Als je bij de volgende oefening aan de andere kant staat wel, maar dan regelen we dat iemand je helpt,' legde hij uit.

'Gelukkig.' Was dat waarom hij had voorgesteld om de rebelse begaafden te spelen? Minder papierwerk. Het paste wel bij hem.
'Je deed het trouwens geweldig, je had je gave goed onder controle.'

'Niet toen hij door mijn hoofd ging.'

'Ja, maar denk je dat ik dat wel heb als iemand ongevraagd door mijn herinneringen spookt? Zodra je hem eruit kreeg had je de controle terug. Dat is wat geldt.'

'Bedankt,' ze glimlachte. 'Wie waren die mensen in blauwe hesjes trouwens?'

'Meestal zijn dat hoge piefen van de overheid, of sponsoren van het Niverium. Je zult ze nog wel vaker zien al zien. Tenminste, als je het hierna nog aandurft om met ons te trainen.'

'Er is meer nodig om mij af te schrikken,' zei Melody. Nu de adrenaline wegvloeide en wat ze zojuist had gedaan tot haar doordrong, voelde ze zich een stuk beter. 'Maar ik wil wel graag leren hoe ik iemand uit mijn hoofd hou. Dat was vreselijk.'
Lucas lachte. 'Begrijpelijk.'