Schaduw gave | Deel 1

Hoofdstuk 45 - Eenzaam monster

Er was iets veranderd in de gangen van het Niverium. De zachtte fluisteringen van de andere begaafden volgden Melody toen ze een week na haar confrontatie met de niverials, richting de trainingszaal liep. Eerder deze week had ze zich nog achter haar vrienden kunnen verschuilen, maar die waren er nu niet. Zij hadden hun les gave in de week al gehad. Maar Melody was te gevaarlijk om samen met hen te trainen. Tenminste als ze Lucas' baas moest geloven.

Ze passeerde een groep meiden. Hun ogen volgden haar, maar er was een angstvallige stilte. Pas toen Melody haar pasje uit de zak van haar joggingbroek haalde en naar het scherm keek durfden ze weer te praten.
'Is dat niet degene die gearresteerd was?'

'Ja, weten we al waarom?'

'Ik heb gehoord dat ze samen met haar vrienden naar buiten is gegaan, zonder dat ze haar gave onder controle had.'

'Zouden ze je daar echt voor arresteren?'

Melody plaatste snel haar pasje tegen het apparaat. Het glipte bijna uit haar vingers toen ze het terug in haar zak wilde steken. Snel liep ze naar het lokaal. Het groepje praatte onverstoorbaar verder alsof ze hen niet kon horen. Ze haatte het dat ze over haar praten, al zeiden ze niet perse iets negatiefs. Het voelde vreselijk dat iedereen zomaar een mening over haar had. Ze wisten niet eens wat er echt gebeurt was.
Ze trok de deur van het lokaal hard achter zich dicht. Het was oké, probeerde ze zichzelf te vertellen. Waarom maakte het haar iets uit wat ze van haar dachten? Het was niet haar probleem toch? Maar het lukte haar niet om er niks om te geven. Ze was niet zo zelfverzekerd als Dominque of zo vrij als Lucille.

Melody liep de ruimte in en ging in het midden van de ruimte op de vloer zitten. Ze stond de schaduwen toe haar handpalmen in te kruipen. Het was vreemd dat de anderen pas nu op deze manier naar haar keken. Het was niet dat haar gave gevaarlijker was geworden, integendeel, nu ze de controle had was het veiliger. Maar dat leek niemand iets uit te maken. Cynthia had gelijk gehad, mensen keken niet naar de waarom. Ze hadden hun oordeel al geveld.
Ze was een monster

Melody keek hoofdschuddend naar de rookslierten in haar hand. 'Ik luister niet naar jou.'

De schaduwen antwoordden niet, ze dansten zacht heen en weer opzoek naar een prooi. Er was niemand voor ze om te doden in de lege ruimte. Misschien was dat beter, al voelde het als een wrede straf. Zou ze de stilte kunnen leren waarderen als de herinneringen minder vers waren? Melody wist het niet zeker, maar ze zou wel moeten. Dit ging niet meer veranderen.

Ze liet de rook terug haar huid in kruipen en kwam overeind. Ze pakte een van de oefenpoppen en sleepte hem naar het midden van de ruimte, toen ze de deur open hoorde gaan.

'Hé Mel.' Noah keek haar glimlachend aan.

Verrast keek ze zijn richting uit. 'Wat doe je hier?'

'Jou wat gezelschap houden,'

'Je zou hier niet moeten zijn,' zei ze hoofdschuddend. 'Ik ben blijkbaar gevaarlijk.'

'Maar gave beheersing in je eentje is saai. Waar is de docent eigenlijk?'

Melody schonk hem een kleine lach. 'Ze is bang voor me.'

Noah knikte zacht en liep haar richting uit. 'Het voelt zo stom dat jij alle problemen over je heen hebt gekregen en wij alleen corvee hebben. Het is niet dat wij onze gaven niet hebben gebruikt. En als wij eerder waren geweest, hadden we die mannen ook verwond.'

'Het is niet jullie schuld. Ik ben verantwoordelijk voor mijn deel van de domme actie en jullie voor dat van jullie.'

'Toch is het niet eerlijk.' Hij leunde tegen de oefenpop. 'Wil je samen trainen?'

Ze schudde haar hoofd. 'Je zou hier niet moeten zijn.'

'Mevrouw Brugman komt het echt niet controleren als ze zo bang is.'

'Ik weet het,' zei ze. Dat was het probleem niet. 'Maar ik ben ben verantwoordelijk voor wat ik met mijn gave doe. Als er nog een keer iets mis gaat, heb ik een groot probleem.'

'Het gaat toch niet mis? We trainen al weken samen en nog nooit is het fout gegaan. Dat veranderd niet zomaar.'
'Ik vind het heel lief dat je me wilt helpen, maar ik kan het risico niet nemen.' Ze haatte het om het te zeggen, maar ze kon het zich niet veroorloven dat ze betrapt zouden worden. Hij zou straf krijgen, maar zij zou naar het oude Niverium worden overgeplaatst.

'Sorry.' Noah trok een somber gezicht. 'Wat hebben ze gedaan dat je opeens zo bang bent?'

'Ik ben niet bang, maar wel voorzichtig.' Ze beet op haar lip. 'Ze hadden me bijna overgeplaatst.'

'Serieus?'

Ze knikte zacht. 'Een paar niverials hebben het tegengehouden. Hun leidinggevende had de papieren al opgestuurd.'

'Het spijt me.' Noah sloeg zijn sterke armen om haar heen. 'Dit verdien je niet. Het was niet eens jouw idee.'

Even overwoog ze om haar hoofd tegen zijn schouder te laten rusten. Ze wilde zich begraven in zijn omhelzing, maar dat was niet eerlijk tegenover hem. Dus duwde ze zijn armen zo voorzichtig weg. 'Het is gebeurt en ik heb er geen spijt van. We hebben gedaan wat we dachten dat goed was.'

Hij zette een kleine stap achteruit en knikte zacht. 'Hoe gaan we nu verder?'

'Ik weet het niet,' zei ze zacht. Ze wist alleen dat het voorlopig niet meer hetzelfde zou zijn.

'Ik denk dat we onze hoofden omlaag moeten houden en het moeten accepteren,' zei Noah. 'Voorlopig is er geen ruimte voor stunts, drama en ook niet voor...' Hij haalde diep adem. 'Jij en ik.'

Ze knikte zacht. 'Dat is het beste.'

'Je hebt toch nooit wat voor me gevoeld, hè?' Hij glimlachte triest.

Verrast keek ze hem aan. Had hij het al die tijd doorgehad? 'Het is niet dat ik het niet wilde, echt niet... het is gewoon... ik kan je niet anders zien dan een vriend.'

'Ik weet het,' zijn stem was zacht en breekbaar. 'Ik moet accepteren dat dat zo is, maar dat vind ik soms lastig.'

Hij had gelijk. Al haatte ze het om toe te geven. 'Sorry i-'

'Het is oké Mel, je hoeft geen sorry te zeggen. Het is soms ingewikkeld en ik kom er wel overheen. Denk jij maar om jezelf.' Zijn ogen dwaalden naar de deur. 'Misschien moet ik maar gaan.'

Melody beet op haar lip. De stilte bevroor de lucht om hen heen. Ijs boorde zich haar hoofd in alsof Jesper opnieuw in haar hoofd keek. Maar de niverial was hier niet. Dit was de kracht van het gesprek dat ze eigenlijk al weken geleden hadden moeten hebben. 'We kunnen toch wel vrienden blijven.'
Noah lachte zacht, al glinsterden er tranen in zijn ooghoeken. 'Zo makkelijk laat ik je niet gaan. Jullie horen nu bij de groep. Natuurlijk blijven we vrienden. Ik heb alleen wat tijd nodig om over mijn gevoelens heen te komen.' Opnieuw was er een korte stilte, voor hij zichzelf aanvullende. 'En jij hebt tijd nodig om te ontdekken wat jij nu eigenlijk voelt.'

'Is het zo duidelijk?'

'Je bent een open boek Mel. Dat is waarom iedereen je zo graag mag.' Hij liep naar de deur. 'Zie ik je bij corvee?'

'Ja, tot dan.' Ze forceerde een glimlach, maar vocht tegen de tranen toen de deur dicht viel. Waarom deed dit zoveel pijn als ze niet op die manier naar hem keek? Ze wisten beiden dat ze niet voor elkaar gemaakt waren en toch...

Melody slikte de brok in haar keel weg. Misschien deed het zoveel pijn omdat ze wist hoe het hem brak. Maar ze hadden het juiste gedaan. Ze konden dit niet nog langer laten doorgaan.

Ze draaide zich om naar de oefenpop en liet de schaduwen weer in haar handen verschijnen. Er vormde een grote rookwolk om haar heen, maar ze deed geen poging om het te controleren. Haar emoties moesten er uit. Ze plaatste haar vingers tegen de oefenpop

Er gebeurde helemaal niks. Haar schaduwen kleefden niet aan het plastic zoals ze aan mensen deden. Ze braken de pop niet in stukken, zoals ze met de figuren in de simulatieruimte deden. Er was zelfs geen schreeuw om de stilte te doorbreken, niks om het zachtte fluisteren in haar hoofd te kalmeren.Alles wat er was waren zij, de duisternis en een stomme plastic pop die haar zou moeten helpen om haar gave te beheersen.