Ostatni wdech

Damn

Rozdział 6

Zerwałam się z łóżka, zalana potem.
-Co się dzieje? -zapytałam, ale nikt nie był w stanie mi odpowiedzieć. Wokół mnie panowała ciemność.
Podniosłam się z podłogi i ruszyłam w kierunku drzwi, gdy ktoś złapał mnie za rękaw.
-To był tylko sen. -powiedział szeptem prosto do mojego ucha. -Ale gdy pójdziesz za daleko, stanie się to realne. A wtedy po Tobie.
Gdy się odwróciłam, nikogo za mną nie było.
Czy ja oszalałam?

Jego groźba cały czas obijała mi się o uszy.

Wyszłam z pomieszczenia i skierowałam się do wyjścia. Był środek nocy. Nie wiedziałam u kogo byłam, gdzie jestem i gdzie mam iść. Nie wiem nawet gdzie mieszkam. Czy ktoś mnie szuka.

Doszłam do najbliższego przystanku. Najbliższy autobus donikąd był o 4:30. Zaczęłam grzebać po kieszeniach w poszukiwaniu telefonu, musiał zostać w tamtym mieszkaniu.

Otworzyłam drzwi i weszłam do środka.
-Jest tam kto? -krzyknęłam.
-W kuchni! -odpowiedział mi damski głos o cieplej barwie.

Powoli udałam się w stronę strugi światła padającego z końca korytarza.
Gdy weszłam, zauważyłam dość niską kobietę, koło sześćdziesiątki..
Czy to..?
-Amanda! -krzyknęła staruszka i przytuliła do dziewczyny stojącej obok mnie.
Obok mnie?
To znowu ona.
To znowu ja.
ZNOWU stoję obok.

-Marta! -krzyknęła dziewczyna, rzucając się jej w ramiona. Tęskniłam. -spojrzała jej w oczy. Od razu wiedziałam, że są ze sobą blisko związane. Nagle dostałam olśnienia.

-Ciocia Marta! -nie mogłam uwierzyć w to, że zapomniałam własnej cioci, która traktowała mnie jak swoje dziecko od czasu śmierci rodziców. Przecież ona kochała mnie ponad wszystko.

Póki nie spotkała jej tragedia, która zrujnowała mi życie.