Ostatni wdech

Halp

Co za smród.

Wstałam powoli kierując się w stronę schodów. Głowa bolała mnie bardziej niż zwykle.

Pusty pokój. Ciemne, obdrapane ściany zamknęły moje uszy na wołanie. Stałam i patrzyłam się naprzód. Rozumiesz? Pewnie nie. Nikt nie rozumie.

A oni wołają.

--------

Stań prosto. Otwórz oczy. Zamknij.
idę.

Pobieglam w stronę okna mijając otaczający mnie ogień. Krzyczałam mimo że nikt mnie nie słyszał. Spojrzmy prawdzie w oczy, nikt tego nie dostrzega.

Skoczyłam nad jakimś zwęglonym ciałem. Twarz tak bliskiej memu sercu kobiety, teraz patrzyła na mnie . Ale nie mogła już nic powiedzieć.

Żegnajmy się zawsze. Nigdy nie wiesz, kiedy nie zdążysz powiedzieć ostatniego słowa.

~.~

A jego tam nie ma. Gdzie on jest? Był tu. Pamiętam.

Wszędzie unosi się coraz bardziej wyrazisty zapach dymu. Jeśli teraz to nigdy. Zaczęłam krzyczeć, płakać, miotać się. Ktoś z tyłu złapał mnie i zaczął wyprowadzać z pomieszczenia.

To koniec. -Pomyślałam. Nie zdążymy. Nie damy rady. Ich już tu nie ma. Oni zrobili swoje. Nam pozostało uciekać.

Opuszczając to miejsce, nie czułam już nic. Straciłam to. Straciłam ich. Straciłam ją.

~.~

Gdy po raz ostatni odwróciłam głowę, by spojrzeć na przygasający ogień, zrozumiałam. W rozpadających się drzwiach stała postać, której wzrok przeszywał mnie na wylot. Ta która jest zawsze, kiedy dzieje się jakiaś tragedia. Ta, która teraz uśmiecha się do mnie.

To byłam ja.