{Zawgyi}
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"
ခြန္းတနဲ႔ေဇႏွစ္ေယာက္လံုး ဦးဘုန္းမင္းညိုကို ေက်းဇူးတင္ခဲ့သည္။ေဇေထာင္ထဲတြင္ရိွခဲ့သမ်ွတစ္ေလ်ွာက္လံုး ခြန္းတကိုေစာင့္ေရွာက္ေပးခဲ့တဲ့အတြက္ေပါ့။ဦးဘုန္းမင္းညိုဟာ ရုပ္တည္ႀကီးျဖင့္ ေခါင္းၿငိမ့္ကာေက်းဇူးတင္ျခင္းကို ခံယူသည္။ရင္ထဲတြင္ေတာ့ ကမ႓ာပ်က္ေနတာ လူမသိေစခ်င္ခဲ့။ထက္စႏၵာကေတာ့ သူတို႔ကိုထြက္ေတာင္မၾကၫ့္ေပ။
ထိုစဉ္ဦးဘုန္းမင္းညို၏ ေျခေထာက္အေနာက္မွ ေခါင္းေသးေသးေလးဟာ တိတ္တခိုးၾကၫ့္ေနကာ ခဏၾကာေဝာ့ ခြန္းတစီသို႔ကိုယ္ေသးေသးေလးဟာ ေျပးလာေတာ့သည္။
"ကိုႀကီးဘယ္သြားမလို႔လဲဟင္"
"ကိုႀကီးအိမ္ျပန္ေတာ့မွာ"
ထိုသို႔ဆိုေတာ့ မ်က္ရည္ကေလးမ်ားဝဲလ်က္ ခြန္းအက်ႌစကို မလႊတ္တမ္းကပ္တြယ္ကာ ဆြဲ၏။
"ဘာလို႔ျပန္မွာလဲ မျပန္ရဘူး!
ကိုႀကီးကိုႏွင္းဆီပန္းလက္ေဆာင္ေပးခဲ့တယ္ေလ
အဲ့တာေၾကာင့္ ဒီမွာဘဲေနရမယ္"
ေျပာလို႔မရေအာင္ ဂ်ီက်ေနသၫ့္ ထားသဇင္ကို ဦးဘုန္းမင္းညိုကျငင္သာစြာ သူ႔ဘက္သို႔ဆြဲယူလိုက္သည္။
"လႊတ္!ကိုႀကီး ဘယ္မွမသြားရဘူး ၿဗဲ.."
"သမီး..အေဖဘာေျပာထားလဲ
တစ္ကိုယ္ေကာင္းမဆန္ရဘူးလို႔ ေျပာဖူးတယ္ေနာ္"
"ဒါ..ဒါေပမယ့္ ဟင့္"
"ဘာဒါေပမယ့္မွမလုပ္နဲ႔ သမီးအနားကိုကိုႀကီးကိုေနေစခ်င္သလို ကိုႀကီးကလည္းသူခ်စ္တဲ့သူနားေနခ်င္မွာဘဲေလ ကိုႀကီးခြန္းတဘက္ကလည္း စဉ္းစားၾကၫ့္အံုးကြယ့္"
ထားသဇင္ဟာ တိတ္တိတ္ကေလးသာ ၿငိမ္လ်က္။ခဏၾကာေတာ့ ခြန္းတစီသို႔အေျပးကေလးလာကာ လက္ကိုမမွီမကမ္းလွမ္းဆြဲ၍ မ်က္ႏွာငယ္ေလးျဖင့္ ေတာင္းပန္ရွာသည္။
"ကိုႀကီး..သမီးကိုမမုန္းပါနဲ႔ေနာ္
သမီးတစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္သြားတယ္"
"မုန္းစရာလား ဒီအိတံုေလးကို
ခ်စ္လို႔ေတာင္မဝေသးတာ"
အေျပာႏွင့္တၿပိဳင္နက္ ပါးကေလးကိုႏႈတ္ခမ္းေလးနစ္ဝင္တဲ့ထိ နမ္းလိုက္သည္။
YOU ARE READING
ခွန်းတခြန္းတ(ongoing)
Romanceခွန်းတ စောင့်နေရတာကို မုန်းသည်။ မတည်နိုင်တဲ့ကတိတွေကို မုန်းသည်။ ပေးသလောက် ပြန်မရနိုင်ဘူးဆိုရင် ဦးဖြစ်နေလည်း ကျွန်တော်မချစ်ချင်..။ ________________________________ ဇေ ကျုပ်ကိုစိုက်ကြည့်ပြီး ခေါ်လိုက်တဲ့ နာမ်စားလေး "မောင်"တဲ့။ ရင်ထဲကအကောင်က တစ်ဒုန်း...
