Saiki Kusuo nigdy nie miał szansy przeżyć swojego życia w normalny sposób. Jego moce już od dziecka mu to uniemożliwiały, stając się jego przekleństwem.
Dlatego właśnie nie mógł być bardziej podekscytowany, gdy całkowicie się ich pozbył i stał się...
hejka! witam cię w mojej nowej książce z saikim! jak to mówią, "prawdziwa miłość nigdy nie umiera", dlatego powróciłam 👹
mam jedną sprawę organizacyjną: rozdziały będą pojawiały się we wtorki, czwartki oraz soboty :) i to tyle z informacji 💀
życzę ci miłego czytania i mam nadzieję, że saiki nie będzie zbyt ooc lol wyszłam z wprawy po tylu latach;(
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Yumehara, Teruhashi, Saiki, Kaidou, Nendou oraz Kuboyasu przechadzali się wspólnie po dziedzińcu szkolnym, rozglądając się to na prawo, to na lewo. Tego pogodnego, majowego dnia odbywał się festiwal szkolny. Wiele rozmaitych straganów było rozłożonych w niemal każdym zakamarku podwórza, oferując najciekawsze zabawy, czy też posiłki.
Jako że to drugie klasy przygotowywały wszelkie przedstawienia na sali gimnastycznej, trzecioklasiści mieli wolne i mogli zająć się czymkolwiek tylko chcieli. Dlatego właśnie Yumehara zaproponowała spacer po dziedzińcu. Wspomniała też coś, że chciałaby kogoś przedstawić reszcie jej przyjaciół.
Saiki trzymał się z tyłu grupy, nieco przytłoczony przez hałas panujący dookoła niego. Akademia PK naprawdę była pojemną szkołą. . . Chociaż chłopak cieszył się, że nie musi wysłuchiwać myśli tych wszystkich osób.
Tak, dokładnie! Od momentu, w którym odepchnął wielki meteoryt siejący zagładę na Ziemię z powrotem do kosmosu, jego moce całkowicie zniknęły, nie pozostawiając po sobie żadnego śladu. Nic a nic.
Z początku to była jedyna rzecz, o jakiej Saiki myślał. Jakim cudem jego największe marzenie ostatecznie się spełniło, skoro jeszcze chwilę temu zdawało się być tak odległe? Po czasie jednak zrozumiał, że nie ma sensu tyle się nad tym zastanawiać. Najzwyczajniej w świecie zaakceptował to i teraz stara przyzwyczaić się do tego nowego, ale wymarzonego życia.
Nie musi nosić zabawnych, zielonych okularów oraz kontrolerów. Teraz jest zwykłym chłopakiem, który nie przyciąga niczyjej uwagi. Ma bliskich przyjaciół, dobre relacje z innymi oraz przeciętne oceny w szkole. Czego więcej potrzeba mu do szczęścia?
– Och, tutaj jest! – Zawołała Yumehara, szeroko się uśmiechając. Wybiegła nieco na przód, przykuwając uwagę jej przyjaciół, w tym Saikiego. Pięć par oczu skupiło się na rudowłosej, która palcem wskazała pewną [kolor]włosą dziewczynę stojącą przy stoisku z wieloma słodkościami. Akurat wydawała babeczkę pewnemu chłopakowi.
– To ją chciałaś nam przedstawić? – Dopytał Kuboyasu, a w międzyczasie Teruhashi złapała pod ramię Yumeharę, uśmiechając się do niej słodko. Kaidou słuchał tylko połowicznie, ponieważ Nendou ciągle starał się odejść od grupy do miejsca z ramenem.
