Η πτώση

Παραδίνομαι

Φιλάω την γωνία των χειλιών του, καθώς τα χέρια μου ταξιδεύουν στην πλάτη του. Η ανάσα του είναι βαριά, και απόλυτα συντονισμένη με την δική μου. Τον κοιτάζω μέσα στα μάτια. Με κοιτάζει κι αυτός. Φοβάμαι να τον αντιμετωπίσω, αλλά κάτι μέσα μου με παροτρύνει να το κάνω. Η λατρεία του είναι φανερή, καθώς τα καστανά του μάτια λάμπουν. Περνάει τα μακριά του δάχτυλα από το μάγουλο μου, αφήνοντας ένα απαλό χάδι στο δέρμα μου.
«Είμαι πολύ ερωτευμένος μαζί σου Ισμήνη»
Παραδέχεται, σχεδόν με σπασμένη φωνή. Η ανάσα μου κόβεται.
«Τόσο που.... αισθάνομαι ότι μπορώ να κάνω τα πάντα, οτιδήποτε μου ζητήσεις»
Συνεχίζει, παλεύοντας ταυτόχρονα να μου χαμογελάσει. Σέρνω τα ακροδάχτυλα μου στο αξύριστο σαγόνι του. Το στόμα μου είναι ξερό. Δε ξέρω τι να του απαντήσω. Κι εγώ νιώθω όμορφα τώρα, κι εγώ είμαι ευτυχισμένη που βρίσκομαι στην αγκαλιά του. Σε λίγο όμως η πραγματικότητα θα μας ρίξει στη γη, και η πτώση θα είναι μοιραία.
«Δεν έπρεπε να συμβεί αυτό»
Ψελλίζω. Εκείνος κλείνει με απογοήτευση τα μάτια του.
«Αντε πάλι»
Τον ακούω να μουρμουρίζει. Δεν μπορώ να πω πως δεν τον καταλαβαίνω. Γαμώτο, πως τα κατάφερα έτσι; γιατί άφησα τα πράγματα να μπλέξουν τόσο πολύ μεταξύ μας;
«Μπορείς απλά να μου πεις αυτό που αισθάνεσαι τώρα;»
Ζητάει να μάθει με ήρεμο τόνο. Δεν μιλάω.
«Πριν από λίγα λεπτά, το μόνο που υπήρχε ανάμεσα μας, ήταν το πάθος. Τώρα τι;»
Αναρωτιέται, ανασηκώνοντας ελαφρώς τα φρύδια του.
«Τώρα πρέπει να ξυπνήσουμε από το όνειρο Στράτο»
Αναγκάζω τον εαυτό μου να μην παρασυρθεί από τα λόγια του.
«Εγώ δεν ζω σε όνειρο Ισμήνη...»
Λέει, ενώ ανακάθεται. Αμέσως ακολουθώ την κίνηση του, ώστε να βρεθούμε στο ίδιο ύψος. Αποφεύγει να με κοιτάξει.
«Ζω εδώ, στην πραγματικότητα, και δεν είναι ψέμα το ότι είμαστε μαζί αυτήν την στιγμή»
Συνεχίζει, συναντώντας διστακτικά το βλέμμα μου. Το υποσυνείδητο μου, μου φωνάζει πως η λύση για να ξεφύγω, είναι ο τσακωμός. Αλλά δεν το θέλω. Ξέρω πως δεν θα με ικανοποιήσει, ίσα ίσα που θα με διαλύσει τελείως. Ξαφνικά, το χέρι του ακουμπά στο πιγούνι μου, ανασηκώνοντας μαλακά το κεφάλι μου.
«Μη μας στερείς την χαρά»
Σχεδόν με εκλιπαρεί. Ο αντίχειρας του σέρνεται στο κάτω χείλος μου, προκαλώντας μου μικρά μυρμηγκιάσματα. Κλείνω επίτηδες τα μάτια, ώστε να μη τον βλέπω.
«Χαιρόμαστε εις βάρος των άλλων. Δεν μπορώ να δεχτώ μια τέτοια κατάσταση, Στράτο»
Του εξομολογούμαι, νιώθοντας τον εαυτό μου έτοιμο να ξεσπάσει σε κλάματα.
«Εγώ δεν έχω κανέναν πίσω μου»
«Εγώ όμως έχω τον Μιχάλη!»
Πετάω κοφτά, στυλώνοντας αυστηρά το βλέμμα μου επάνω του. Η έκφραση του δεν προδίδει έκπληξη, ούτε αναστάτωση.
«Με την αποψινή μου πράξη.... δεν τον σεβάστηκα. Δεν σεβάστηκα την σχέση μας, τον αρραβώνα μας»
Συνεχίζει να με κοιτάζει με λακωνικό ύφος. Πάλι με κάνει να αισθάνομαι ότι μιλάω σε τοίχο. Ξεφυσάω. Είναι ανόφελο να προσπαθώ. Ακόμη κι αν ήταν διαφορετικά τα πράγματα, πως θα μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε εμείς οι δύο;
«Απόψε προσπάθησα να φλερτάρω με κάποια άλλη, και ξέρεις τελικά τι κατάλαβα;»
Η πρόταση του σκάει σαν βόμβα ανάμεσα μας. Τον ατενίζω σιωπηλή, με τον λαιμό μου να έχει ξεραθεί.
«Ότι δεν μπορώ να σε βγάλω στιγμή από το μυαλό μου»
Η δήλωση του είναι απλή, αλλά με μια παράξενη δύναμη. Κάθε φορά που μιλάει, ότι κι αν μου πει, με κάνει και το πιστεύω. Τον πιστεύω! Αντί να διορθώνεται η κατάσταση, γίνεται πιο περίπλοκη.
«Στην τελική, δεν σε είχα για τόσο συντηρητική»
Πετάει, προσπαθώντας να αστειευτεί. Τον κοιτάζω αυστηρά.
«Απλά δεν μου αρέσει να πληγώνω τους δικούς μου ανθρώπους. Τόσο παράλογο σου ακούγεται αυτό;»
Αντιγυρίζω, χωρίς να μπορώ να συγκρατήσω τον τόνο μου σταθερό.
«Δεν μου ακούγεται παράλογο καρδιά μου....»
Λέει ήρεμα εκείνος, παίρνοντας τα χέρια μου στα δικά του. Μαρμαρώνω με αυτή του την κίνηση.
«Απλά προσπαθώ να σε καταλάβω, και μου το κάνεις τόσο δύσκολο»
Το καταλαβαίνω ότι μου κάνει παράπονα τώρα. Αφήνω μια ανάσα.
«Ισμήνη, αυτό που έγινε απόψε μεταξύ μας.... ήταν πανέμορφο. Ήταν... ξεχωριστό, μαγικό!»
Προσπαθεί να μου περιγράψει τα συναισθήματα του, όσο πιο απλά γίνεται. Δείχνει ενθουσιασμένος, για την ακρίβεια, είναι ενθουσιασμένος! Ένα κομμάτι μου συμμερίζεται την χαρά του, και ένα άλλο με τιμωρεί που αισθάνομαι έτσι.
«Θέλω όμως να ξέρω ότι αυτή η χαρά.... δεν είναι μονόπλευρη, ότι δεν το ζω όλο αυτό μόνος μου»
Πρώτη φορά μου δείχνει έστω και ένα κομμάτι ανασφάλειας. Ως τώρα μου έδωσε την εικόνα ότι τίποτα δεν τον αγγίζει. Κοίτα που τελικά πέφτω έξω.
«Είναι αμφιλεγόμενα τα συναισθήματα μου»
Δεν μπορώ να είμαι ειλικρινής, αλλά δεν μπορώ να του πω και ψέματα. Εστιάζω το βλέμμα μου μακριά από το πρόσωπο του.
«Από την μία αισθάνομαι ντροπή για τον εαυτό μου, σε σημείο που να με μισώ. Και από την άλλη....»
Ανασηκώνω τους ώμους μου, με ένα αυθόρμητο χαμόγελο να ανεβαίνει στο πρόσωπο μου.
«Από την άλλη θέλω να τα ρίξω όλα στην φωτιά, και να τρέξω μαζί σου μέχρι την άλλη άκρη του κόσμου»
Λέω πριν εστιάσω ξανά επάνω του, πριν νιώσω τα δάκρυα να καίνε τα μάτια μου. Η έκφραση του τώρα δείχνει μονάχα προβληματισμό.
«Ειναι παράλογο όλο αυτό, το ξέρω....»
Προσθέτω, κατεβάζοντας ξανά το κεφάλι μου. Αισθάνομαι πως μόλις τώρα, παραδέχτηκα την ήττα μου. Ίσως όχι στον Στράτο, αλλά στον εαυτό μου. Ξαφνικά, νιώθω τα χείλη του στο μάγουλο μου. Τον κοιτάζω.
«Όχι κορίτσι μου, δεν είναι παράλογο, γιατί....»
Σταματάει, και παρατηρώ το μήλο του Αδάμ να ανεβοκατεβαίνει στον λαιμό του. Τα χέρια του σφίγγουν τα δικά μου.
«Γιατί έτσι αισθάνομαι κι εγώ»
Παραδέχεται τελικά, κρατώντας όμως τα μάτια του μακριά από τα δικά μου. Αφήνω μια ανάσα, που δεν είχα καταλάβει πως κρατούσα τόση ώρα. Μου μοιάζει τόσο ευάλωτος αυτή τη στιγμή. Μάλλον ούτε και γι' αυτόν είναι εύκολο να εξομολογείται τα συναισθήματα του. Κάνω να ανοίξω το στόμα μου, ώστε να μιλήσω, αλλά με προλαβαίνει εκείνος.
«Αν σου ζητούσα να το σκάσουμε τώρα, θα το έκανες;»
Το σαγόνι μου έχει φτάσει στο πάτωμα.