CEVHER

BÖLÜM 1

Herkese iyi okumalar🧚‍♀️

Sabah bağırışlarla açtım gözlerimi.Bu benim
için alışmadık bir durum değildi artık.Yaklaşık iki haftadır babam ortalığı birbirine katıyordu.Sebebi ise benden bir an önce kurtulmaktı.Ona göre bu
evde fazlalıktım.En kötü yanı ise yavaş yavaş buna ben bile inanmaya başlamıştım.

Kalkmaya mecalim yoktu.Dün gece başkaldırışımdan bıkan babamdan dayak yemiştim. Vücudum dayak izleriyle doluydu.

Zorla doğrulmaya çalıştım.Kalkıp nevresimleri düzeltirken kapı açıldı.Üvey annem Sümeyra abla girdi odama.Yüzü hüzünlüydü.Elinde benim için hazırladığı kahvaltı tabağını yatağımın yanındaki komodine koydu.Sümeyra abla üvey annem olmasına rağmen babama karşı beni her zaman savunmuştu.Beni seviyordu en azından bunu hissediyordum.

"Cevher,kızım nasıl oldun?"yanıma gelip omzuma dokundu.O sırada nevresimleri düzeltip yatağa oturdum.Yanıma oturdu.

"İyiyim,biliyorsun alıştım artık." yalandı.Alışamıyordum alışmak istemiyordum.

"Dün getirdiğim merhemleri sürdün mü?"diyince aklımda dünkü anılar yine belirdi.Babam beni döverken araya girmeye çalışmıştı.Babam da onu odamdan çıkarıp kapıyı kilitlemiş,yardım etmesine izin vermemişti.

"Sürdüm.Sabah yine neden bağırıyordu?"
Konuyu değiştirdim.Yüzü ciddileşti.Ellerimi tuttu.

"Remzi'nin oğlu Selim sana talipmiş.Seni ona vereceğini söyleyince karşı çıktım.Başlık parasının bir kısmını verdiklerini bu işten caymayacağını söyledi.Kavga ettik."Yerimden anında kalktım.
Sırtım ani hareketim nedeniyle ağrıyınca yüzümü buruşturdum.Sinirle dolmuştum.

"Abla ne demek beni Selime verecekmiş!
Bilmiyor mu kumarbazın,ayyaşın teki olduğunu?
İstemiyorum onu.İstemiyorum.Bir insan kızına bunu nasıl yapar.Bile bile yapıyor bunu bile bile!"deyip gözümdeki yaşları serbest bıraktım.
Dün o kadar dayak yememe rağmen bir damla yaş akıtmamıştım .Ama buna dayanamadım.Gücüm buraya kadardı.

Sümeyra abla da benim gibi ayağa kalkıp bana sıkıca sarıldı.

"Ah be güzel kızım benim.Nedir bu senin babandan çektiğin?" Benimle birlikte o da ağlıyordu.Sarılmaya son verdim.Ellerini tuttum.

"Abla abimi arayalım lütfen!Belki açar telefonu bu sefer."

Abim 9 yıl önce evi terk etti.O zamanlar 10 yaşındaydım.Askerliğe gittiğinden beri onu hiç görmedim.Ama haberleşiyorduk.Çok yoğun çalıştığı için müsait olduğu belli saatler vardı.Sadece o saat aralığında onu arayabiliyordum.

Telefonum olmadığı için Sümeyra ablanın telefonundan konuşuyorduk.Babam sürekli evde olduğu için bazen o saatlerde bile abimi aramazdım. Babamın farketmemesi gerekiyordu. Abimin babamın sesini dahi duymaya tahammülü yoktu çünkü.Babamdan nefret ediyordu benim de ettiğim gibi.

Telefonunu cebinden çıkardı ve tuşlara bastıktan sonra bana verdi.Gözyaşlarımı sildim ve telefonu kulağıma dayadım.Bir umut beklemeye başladım.

"Ulaşılmıyor abla." Şu an kendimi o kadar bitkin hissediyordum ki.Tekrar yatağıma oturdum.

"Ağlama güzel kızım.Sen çok güçlü bir kızsın. Bulunur bir çaresi."diyip odadan çıktı.Tekrar yatağa uzandım.Evden kaçmayı düşündüm. Ama kaçsam nereye giderdim?kime giderdim?Akrabalarımız babam dolayısıyla bizi sevmezlerdi. Onlara gitsem adım farklı anılmaya başlardı ,bir suç işlediğimi düşünüp beni aleme rezil ederlerdi.O derece kötülerdi.Abimi zaten hiç görmüyordum.Bir sevdiğim de yoktu.Tek başıma parasız nereye giderdim?Tüm bunları düşüne düşüne ağlayarak uyudum.