Naveah en haar uitdagingen de vermiste kroon

hoofdstuk 15

Ik belde aan bij een huis. Er deed een meisje open van mijn leeftijd. Ze had ook blond haar en groene ogen. Ze leek best wel op mij. 'Hallo, ik zoek een slaapplek voor vannacht, kan ik hier misschien verblijven vannacht?' vroeg ik beleefd aan het meisje. Het meisje keek met grote ogen naar mij. 'Ben jij Naveah?' vroeg ze enthousiast. Ik knikte. 'Natuurlijk kan je hier terecht. Ik ben trouwens grote fan van jou!,' zei het meisje vrolijk. 'Dank je wel,' zei ik dankbaar. Ik liep haar huis binnen. Ik zag in de woonkamer haar ouders zitten en een jongen. 'Hallo,' zei ik vriendelijk. 'Heb je alweer met een vriendin afgesproken?' vroeg de jongen met neergeslagen ogen. Die jongen was echt onbeleefd vond ik. 'Thomas wees niet zo onbeleefd tegen onze gast!,' zei het meisje. Thomas rolde zijn ogen. 'Jouw gast bedoel je Emily,' zei hij bot. Blijkbaar heette het meisje Emily. 'Je herkent haar niet hè?' vroeg Emily lachend. Thomas keek toen erg moeilijk. Hij schudde zijn hoofd. 'Dit is Naveah, de prinses!,' zei Emily blij. Thomas keek verbijsterd mij aan. 'Is zij Naveah?' vroeg Thomas in de war. 'Dat zei Emily toch net!,' zei ik geïrriteerd. Ik kon het niet helpen. Thomas was echt dom. Thomas werd toen vuurrood. 'Laten we naar boven gaan,' zei Emily. Ik knikte instemmend. 

We liepen naar haar kamer. Emily ging op haar bed zitten en ik op haar bureaustoel. Ze keek mij vol bewondering aan. 'Iedereen in het hele land zoekt op dit moment naar je,' vertelde Emily. Ik voelde me toen even ongemakkelijk. Ik hield er niet van als mensen me bewonderden. 'Oké,' antwoordde ik kalm. Ik glimlachte naar Emily. Ze was best aardig. 'Waarom ben je eigenlijk weggelopen van huis?' vroeg Emily voorzichtig. 'Ik wilde weg, ik houd er niet van om prinses te zijn,' antwoordde ik rustig. Emily keek mij toen verward aan. 'Mij lijkt het juist een droom,' zei ze enthousiast. Ik schudde mijn hoofd. 'Dat is het helaas niet,' zei ik ernstig. 'Toch zou ik het willen,' zei ze vastbesloten. Ik lachte toen. Het was schattig om te zien dat mensen niets liever wilden zijn dan prinses. 'Wie is allemaal voor mij aan het zoeken?' vroeg ik aan Emily. Ze dacht toen even na. 'Één van je broers was hier aan het zoeken in het dorp gisteren,' antwoordde Emily. 'Hoe zag hij eruit en is hij nog steeds in het dorp?' vroeg ik gelijk. Emily verwachtte die reactie niet. 'Hey rustig maar,' zei ze eerst. 'De jongen had blond haar en amberbruine ogen en hij is nog steeds in het dorp,' vervolgde ze. Livay was dus in het dorp. Felix had geen amberbruine ogen. 'Dat is niet zo handig,' zei ik tegen Emily. 

We hoorden toen de bel. 'Ik doe wel open,' zei Emily. 'Oké,' antwoordde ik. Ik was een beetje gespannen. Ik hoopte niet dat het Livay was of andere familieleden van mij. Ik probeerde te luisteren wat er gezegd werd. Ik verstond alleen niks. Ik moest maar wachten tot Emily terug naar bovenkwam en hopen dat ze de waarheid vertelde. Emily kwam bleek terug in haar kamer. 'Wie was het?' vroeg ik een beetje gespannen. Emily zuchtte. 'Het was je broer die alle huizen afging, omdat hij hoorde dat je hier was gezien. Hij leek erg bezorgd,' vertelde ze. Mijn broer was blijkbaar opeens goed geworden in acteren, want bezorgd was hij zeker niet dacht ik. 'Wat heb je verteld?' vroeg ik. 'Dat je had aangebeld, maar dat we je weg hadden gestuurd en daarna je niet meer hebben gezien,' zei Emily. Ik zuchtte van opluchting. 'Dank je wel,' zei ik en ik meende het oprecht. Als ik ergens geen zin in had, was het wel om naar huis te gaan. 'Emily,' zei ik opeens. 'Ja,' zei ze in de war. 'We lijken qua uiterlijk best op elkaar,' zei ik. Emily knikte. 'Zou je weleens mijn dubbelganger willen zijn, als ik even geen zin heb om prinses te zijn dat jij het dan even bent,' grapte ik. Het was een grapje, maar Emily nam het erg serieus. 'Ja!,' zei ze enthousiast. Ze gaf mij gelijk haar adres en postcode voor als ik dat wilde dat ik haar kon bereiken. Toen was het al tijd voor het avondeten.