Naveah en haar uitdagingen de vermiste kroon

hoofdstuk 2

Ik zag de deur van de eetzaal verschijnen. Het was een chique deur. Ik keek naar de gouden glanzende deurklink. Ik haalde diep adem en ik opende de deur. Ik zag mijn ouders allebei zitten en Felix. Ik ging naast mijn vader zitten. Het was doodstil aan tafel. Uit verveling keek ik diep in Felix zijn ogen. Hij werd weer net zo ongemakkelijk als eerder die ochtend. Dat was iets dat ik moest onthouden. Als Felix eens irritant deed, moest ik hem gewoon diep in de ogen kijken. Ik keek naar de klok. Het was half acht 's ochtends. 'Livay is laat,' zei mijn moeder tenslotte. Mijn vader knikte. Ik vond het allemaal te lang duren dus ik pakte mijn kom en melk. 'Naveah, we wachten op je broer,' zei mijn vader streng. Ik zette geïrriteerd het pak melk neer. Ik had honger ik wilde graag eten, ik had geen zin om te wachten en ik had zeker geen zin om op Livay te moeten wachten. 'Livay moet maar snel komen, want ik blijf niet eeuwig wachten,' zei ik ongeduldig. Mijn moeder keek toen waarschuwend naar mij. 'Naveah, heb gewoon even geduld,' zei mijn moeder streng. Ik zei toen niks meer. Ik kon hier niet op tegenin gaan. 

Toen hoorde ik eindelijk de deur opengaan. Het was Livay. Ik was volgens mij nog nooit zo blij om hem te zien.  Die vreugde duurde niet voor lang. Hij moest namelijk uitgerekend naast mij komen zitten. Ik vulde gelijk mijn kom met cornflakes en melk. Ik at als een beest mijn ontbijt op. 'Naveah het is hier geen vreetschuur,' zei mijn moeder.  Ik antwoordde niet. 'Duidelijk?' vroeg mijn vader. 'Ja,' zei ik bot. Ik wilde gewoon ontbijten. Het kon me echt niet schelen of ik eruit zag als een varken. Ik had volgens mij nog nooit zo snel ontbeten. Ik was binnen 40 seconden zowat al klaar. 'Klaar, ik ga nu, tot ziens,' zei ik terwijl ik opstond. 'Dacht het niet, je wacht totdat iedereen klaar is met eten,' zei mijn vader. Ik keek nors naar hem. Mijn ouders deden ook echt alles als doel om mij te stangen. 'Best,' zei ik. Ik ging weer zitten. Livay keek toen triomfantelijk naar mij. Ik stak brutaal mijn tong uit naar Livay. Livay deed toen alleen expres extra lang over het eten. Jongens waren oprecht echt raar. Daar waren mijn broers al meer dan genoeg bewijs voor.

 Na een tijdje begon mijn geduld op te raken. 'Schiet nou op!' zei ik geïrriteerd. Mijn vader fronste waarschuwend zijn wenkbrauwen. Livay glimlachte uitdagend naar mij. Woede borrelde in mij op. Ik wilde mijn broer toen een klap voor zijn gezicht verkopen. Alleen als ik dat zou doen, zat ik diep in de nesten. Ik had dan het bos op mijn buik kunnen schrijven. Mijn krachten gebruiken was geen optie. Ik mag gek genoeg nooit mijn krachten gebruiken. Nou ja gek genoeg, altijd wanneer ik mijn krachten gebruikte sloegen mijn krachten op hol en ziet de ruimte waar ik mijn krachten gebruikte eruit als een rampgebied. Het enige wat ik kon doen is wachten was mijn conclusie. Na een tijd was Livay eindelijk klaar. 'Ik ga, tot ziens,' zei ik toen gelijk. Ik rende voor mijn leven de eetzaal uit. 'Hopeloos,' zei mijn vader nog. 'Dat hoorde ik!' riep ik hem nog na. Pas toen ik de deur van mijn kamer zag, stopte ik met rennen. Ik hijgde nogal. Mijn conditie was niet zo goed als ik had gehoopt. 

Ik liep toen ik weer even op adem was gekomen mijn kamer in. Ik hoorde regen kletteren op het dak. 'Dat wordt geen bos vandaag,' zei ik mompelend tegen mezelf.  Ik keek nog eens naar buiten. Het was echt een regenachtige dag geworden. De dag begon zo mooi. Nu was het aan het gieten. Ik keek verdrietig naar het weer. Het was perfect weer voor lezen, maar niet bepaald perfect weer om naar het bos te gaan. Ik pakte mijn boek. Ik moest nog twee hoofdstukken en dan had ik het meest fantastische boek ooit uitgelezen. Ik begon enthousiast met lezen en met hoge verwachtingen. Al snel kwam ik aan bij het laatste hoofdstuk. Dit boek was het laatste deel van de serie en ik zou nu gaan beginnen aan het laatste hoofdstuk. Ik zuchtte. Ik begon met lezen. Toen hoorde ik weer voetstappen. Ik negeerde de voetstappen eerst. Toen hoorde ik de deur opengaan.