Naveah en haar uitdagingen de vermiste kroon

Hoofdstuk 21

Iedereen keek mij hoopvol aan. 'We kunnen mijn vader bevrijden uit die dimensie en hij kan mijn oom weer verbannen,' zei ik resoluut. 'Klinkt als een prima plan,' zei Livay. Ik glimlachte. Ik moest nog steeds denken aan Felix. Het voelde allemaal gewoon zo gek. 'Zullen we dan gaan?' vroeg ik maar als afleiding. Sarah schudde haar hoofd. 'Kijk naar de lucht, het is al laat. Het is verstandiger om morgen te gaan,' antwoordde ze. Ik rolde met mijn ogen. 'Maar morgen heeft mijn oom al de macht in handen!' zei ik. Ik keek Oliver aan. Hij leek dit keer het niet eens te zijn met mij. 'Prima, we gaan morgen wel,' gaf ik toe. Het was inderdaad verstandiger. Morgen zouden we weer nieuwe energie hebben.

Ik probeerde te slapen, maar ik kon het gewoon niet. De gedachte dat Felix dood was, bleef maar door mijn hoofd gaan. Ik moest mijn best doen om niet weer in tranen uit te barsten. 'Sterk zijn,' mompelde ik tegen mezelf. Ik was Naveah, ik was altijd sterk. Niks moest mij raken. Iedereen sliep al zag ik. Ik dacht aan mijn oom die nu de leiding had. We moesten wel opschieten morgen. Ook bleef ook denken aan mijn vader. Hij moest nog leven. Ik kon niet nog een familielid verliezen. Toen viel ik uiteindelijk na lang piekeren toch inslaap. 

Ik werd wakker door Sarah die me wakker schudde. 'Wakker worden slaapkop!' zei ze. Ik keek haar nijdig aan. Ik wreef vermoeid in mijn ogen. 'Goedemorgen,' mompelde ik slaperig. Ik besefte me toen dat ik nog steeds Emily haar kleren aanhad. Ik moest haar nog later even goed bedanken. Ik keek Sarah aan. Ik was erg blij dat ze haar excuses had aangeboden, maar toch had ik het gevoel alsof het tussen ons nooit meer hetzelfde zou worden als het voor haar dood was. 'Klaar?' vroeg Oliver. Ik haalde mijn schouders op. 'Ik denk het,' zei ik. 'Het moet maar,' zei Oliver lachend. Ik sloot mijn ogen en concentreerde me. Ik knipte in mijn vingers.  Er verscheen een portaal. 'Dames eerst,' zei Oliver zenuwachtig. Ik stak mijn tong toen uit naar Oliver. Oliver lachte. Sarah en ik liepen als eerste door het portaal. Ik was gelijk weer in de dimensie vol met ijs. Ik was niet bepaald blij dat ik weer terug was daar. Toen zag ik de jongens verschijnen. Ik sloot toen het portaal. Ik zag hetzelfde huisje als Oliver en ik hadden vastgezeten. Ik bibberde van de kou. Deze dimensie vond ik nog steeds verschrikkelijk. Als alles achter de rug zat, wilde ik hier niet meer terugkomen. Ik keek Livay bang aan. Ik was bang om mijn vader dood aan te treffen in de cel. 

We liepen naar het huisje. Ik staarde angstig naar de deur. Gelukkig maakte Sarah hem voor mij open. Ik herkende de plek. Het was de ruimte waar ik mijn visioen had gezien. 'Pap!' riep ik angstig. Niemand reageerde. We zochten overal. Er was geen spoor van mijn vader te vinden. 'Er moet ergens een geheime knop denk ik zitten,' zei Sarah toen. Dat was de eerste keer dat ik het eens was met Sarah volgens mij. Ik knikte. Ik stond bij een tafel. Ik wilde er net onder kijken. 'Ja ik heb iets!' zei Livay opgelucht. Ik rende snel naar Livay. Hij stond bij de boekenkast. 'Dat boek daar staat heel erg scheef,' zei hij. Iedereen hing aan Livay zijn lippen op dat moment. 'Dat is best vreemd als je kijkt naar de andere boeken. Ik denk daarom dat het een soort knop is,' vertelde Livay. Het boek had een paarse rug. Het stond nogal hoog dus ik kon niet echt zien hoe het boek heette. Livay pakte een krukje en trok aan het boek. We hoorden direct een klik. Ik zag de boekenkast verdwijnen. Ik zag een kerker. Dit was de plek waarin Oliver en ik ook in hadden vastgezeten.