Naveah en haar uitdagingen de vermiste kroon

hoofdstuk 3

Ik hoorde de deur opengaan. Mijn hart bonkte in mijn keel. Ik durfde niet achter me te kijken. Ik deed het toch. Ik zag Livay staan. Mijn angst was toen gelijk vervangen voor irritatie. Ik weet überhaupt niet waarom ik bang was, het was redelijk voor de hand liggend dat het een gezinslid was van mij. Ik keek Livay nijdig aan. 'Wat is er?' vroeg ik. Livay glimlachte een beetje eng naar mij toen. 'Pa en ma willen je spreken,' zei hij ernstig. 'Wat waarom?' vroeg ik geschrokken. Livay haalde zijn schouders op. 'Vertel op,' zei ik. 'Nee,' zei Livay serieus. Ik wees toen naar de deur. 'Ga dan maar!' zei ik geïrriteerd. Livay keek toen verbaasd naar mij. 'Oké, oké ik praat wel,' zei hij snel. Ik fronste mijn wenkbrauwen. 'Praat dan,' zei ik ongeduldig. 'Ik weet niks zeker, maar ik dacht dat het ging over jouw gedrag,' zei Livay snel. Woede borrelde toen weer in mij op. Het was dus inderdaad weer zo'n dag dat mijn ouders weer zouden klagen over mijn gedrag.  'Dank je voor het delen van deze informatie,' antwoordde ik. Livay keek mij toen raar aan. 'Waarom praat je zo formeel?' vroeg Livay in de war. Dit was dus ook weer bewijs dat jongens stom en dom zijn. Ik praat altijd formeel tegen mensen als ik niet blij met de informatie die ik heb gekregen. Mijn broer is alleen zo stom en dom, dat hij dat niet eens van mij weet. 'Omdat het kan,' zei ik tegen Livay als smoesje. Ik stuurde Livay toen weg.

Een minuut later ging ik onderweg naar de werkkamer van mijn vader. Het was helaas niet de eerste keer dat dit was gebeurd, dus ik wist waar ik moest zijn. Ik kwam al snel aan bij de werkkamer. Ik zuchtte. Ik deed de deur open. Ik zag mijn ouders achter een bureau zitten. Het leek wel op een ouderavond. Ik ging tegenover mijn ouders zitten. Ik keek hen recht in de ogen aan. Ik wilde op dat moment niets liever dan door de grond zakken. Helaas was dat niet mogelijk, dus ik moest het er maar het beste ervan maken. 'Naveah,' zei mijn vader serieus tegen mij. 'Dat is mijn naam inderdaad, wil je nu een sticker?' zei ik bot. Mijn ouders keken mij toen vol verbazing aan. 'Ik hoef geen sticker,' zei mijn vader. Ik keek naar buiten. Ik wilde mijn ouders niet aankijken. Ik was bang dat ik dan hun teleurgestelde blik weer moest zien. Die blik van mijn ouders liet me altijd schuldig voelen over mijn daden. 'We wilden tegen je zeggen dat we weten dat het niet makkelijk is om prinses te zijn,' zei mijn moeder. Ik was toen de persoon die verbaasd was. Mijn ouders waren mij een keertje niet aan het uit foeteren. Alleen had mijn moeder geen gelijk over dat ze zei dat ze wist hoe het was om prinses te zijn. 'Technisch gezien weten jullie dat niet, want pap is alleen een prins geweest en jij alleen een koningin,' zei ik resoluut. Mijn vader glimlachte. 'Was dat het?' vroeg ik. Ik hoopte zo erg dat ik gewoon naar mijn kamer terug mocht. Ik wilde hier niet zijn. Ik had nog een boek dat op mij stond te wachten. Mijn moeder schudde haar hoofd 'Je gedrag is nog steeds erg slecht,' zei mijn vader toen. 'Dus? Je zei net nog dat het ook niet makkelijk is om een prinses te zijn,' zei ik in de war. 'We zeggen dat we begrijpen dat het moeilijk is, maar het is geen excuus om slecht gedrag te vertonen,' vertelde mijn moeder. Ik werd toen bleek. 'Ik moet maar eens gaan,' zei ik toen. 'Is goed, maar denk na over wat we zeiden,' zei mijn vader. 

Ik liep de werkkamer van mijn vader uit. Ik was boos en verdrietig tegelijk. Ik holde naar mijn kamer. Uit frustratie ramde ik mijn kussen op de grond. Ik was gewoon van slag. Mijn ouders maakten alles altijd erger dacht ik. Opeens hoorde ik geluid buiten. Ik liep naar het raam. Ik zag een jongen voor de kasteelpoort staan. Hij leek gefrustreerd en boos. Ik opende het raam. Ik wilde horen wat er aan de hand was. 'Laat me binnen, het is belangrijk!' zei de jongen fel. Toen keek hij naar het raam waar ik stond. Ik dook snel weg. Ik wist dat de jongen mij had gezien.