Naveah en haar uitdagingen de vermiste kroon

Hoofdstuk 11

Ik keek Oliver vol verbazing aan. 'Hoe ken je Sarah?' vroeg Oliver serieus. 'We waren vriendinnen,' zuchtte ik verdrietig. Oliver keek toen verward naar mij. 'Dat kan niet, Sarah heeft nooit verteld dat ze vrienden was met ook maar iemand en ze zou mij dat zeker wel vertellen,' zei Oliver gedecideerd. Ik schudde mijn hoofd. 'Sarah had tegen mij gezegd dat ze het aan niemand van haar familie had verteld over onze vriendschap,' antwoordde ik. 'En ik had het ook aan niemand verteld,' voegde ik eraan toe. 'Waarom zou je dat doen?' vroeg Oliver in de war. Ik keek hem toen pissig aan. Ik had meer dan genoeg redenen om het niet aan mijn ouders en mijn broers te vertellen, maar hij dacht zoals iedere jongen weer eens niet na over wat hij zei. 'Omdat ik bang was dat mijn ouders boos zouden worden,' zei ik maar als smoesje. Een beter antwoord kon ik even niet geven. 'Ik mis haar ook,' zei ik toen tegen Oliver. Daar had ik geen woord over gelogen. Ik miste Sarah oprecht. Zij was de beste en ook enige vriendin die ik ooit  heb gehad. Totdat ik haar zo'n drie jaar geleden nooit meer had gezien. 'Sarah was een goed mens,' zei hij. Ik knikte instemmend. Ze was inderdaad een goed en eerlijk mens. Ze verdiende de dood niet. Sarah had een mooi fijn leven moeten krijgen. Een leven vol met plezier en mooie gebeurtenissen.  

'Wanneer had mijn oom jouw dorp aangevallen?' vroeg ik zacht aan Oliver. 'Ongeveer drie jaar geleden,' antwoordde hij droevig. Het klopte dus. Sarah was Oliver zijn zusje. Ik besloot toen om snel van het onderwerp te veranderen. 'Ben je klaar om een nieuwe dimensie te bezoeken?' vroeg ik toen. Oliver twijfelde even zag ik. 'Naveah, je weet wel dan het super gevaarlijk is en riskant. Er is een grote kans dat we niet meer terugkomen,' zei Oliver ernstig. Ik keek Oliver toen aan in zijn ogen, zijn mooie glinsterende ogen. 'Ik weet dat het gevaarlijk is, maar mijn oom is helaas de enige die mij kan helpen. Anders was ik echt wel naar iemand anders gegaan hoor,' vertelde ik serieus. 

Ik sloot mijn ogen. Ik concentreerde me op mijn krachten. Toen knipte ik in mijn vingers. Er verscheen een poort. Ik stond even vol bewondering naar de poort te kijken. 'Kom op, we hebben niet veel tijd! We willen niet dat je oom ontsnapt!,' zei Oliver haastig. Oliver trok mij in de poort. Ik zag het bos vervagen en ik zag een nieuwe wereld verschijnen, Het was een wereld vol met ijs. Ik bibberde. Het was er niet echt bepaald warm. Ik zag Oliver ook bibberen. Toen zag ik een gedaante verschijnen. Het was iemand met een zwarte cape aan. Mijn adem stokte. Ik keek naar zijn gezicht. Ik herkende het gezicht van mijn vader erin. Ik stond naast mijn oom voor het eerst. 'Hallo,' zei ik serieus. Mijn oom lachte. Ik zag dat Oliver mijn oom minachtend aankeek. 'Mijn nichtje,' zei mijn oom. Ik knikte. 'Wat brengt jou hier?' vroeg hij. 'Ik heb mijn krachten niet onder controle, ik hoopte dat u mij misschien wilde helpen,' antwoordde ik kalm. 'Je lijkt op je vader,' zei mijn oom toen. Ik wist niet of dat nou een compliment was. 'U lijkt ook op mijn vader,' kaatste ik terug. Mijn oom keek toen naar Oliver. 'En wie is dit?' vroeg mijn oom aan Oliver. 'Ik ben Oliver,' mompelde Oliver. 'Het zal wel,' zei mijn oom ongeïnteresseerd. Hij keek toen weer naar mij. 'Zie je in welke dimensie ik opgesloten zit!' zei hij. Ik knikte. Natuurlijk zag ik dat ik was niet blind. 'Hier heeft jouw vader, mijn eigen broer me in opgesloten,' zei hij nijdig. Ik keek hem toen ook boos aan. 'Geef antwoord op mijn vraag, wil je mij helpen of niet?' vroeg ik kwaad. Mijn oom negeerde mij gewoon net. 'Ik kan je niet helpen maar jij kan mij wel helpen,' zei hij. Wat een zak was mijn oom. Geen wonder dat hij hier opgesloten zat. 'Dan gaan we maar weer,' zei ik. 'Dacht het niet,' zei mijn oom.