Naveah en haar uitdagingen de vermiste kroon

hoofdstuk 1

Ik werd wakker door het bekende geluid van de vogeltjes. Ik staarde naar het plafond.  Het zou waarschijnlijk weer een dag worden waarin mijn ouders en broers weer iets over mijn gedrag te zeggen hadden. Het was altijd hetzelfde. Ik moest minder brutaal zijn en beter luisteren. Kortom ik moest me gewoon meer als een prinses gedragen. Dat zie ik alleen niet zo zitten. Het felle zonlicht verblindde mij bijna. Ondanks ik wist dat vandaag net zo zou zijn als andere dagen, probeerde ik de dag positief te beginnen. Ik stond op. Ik keek in de spiegel. Ik glimlachte. Mijn lichtbruine  haren zaten allesbehalve goed en mijn groene ogen zagen er nogal vermoeid uit. 'Perfect' zei ik tegen mezelf. Ik liep naar het raam. De zon was aan het opkomen. De lucht was mooi oranje. Mijn groene ogen glinsterden van het zonlicht. Het was een mooie ochtend. Je zag dat de lente begon. Op de bomen kwamen knopjes en de vogels waren aan het fluiten. Op dit weer had ik gewacht. De winter was zo goed als voorbij. Ik keek vanuit het kasteel het bos in. Ik houd van het bos. Het liefst ben ik er heel de dag. Daar kan ik ontsnappen van mijn verplichtingen als prinses, ik ben ook het liefst alleen in het bos.  Zo ver mogelijk van het kasteel. Ik verlangde erg naar het bos, maar mijn lievelingsboek stond ook te popelen om uitgelezen te worden. 

Ik hoorde nog niemand. Ik ging er dus vanuit dat ik de eerste was die wakker was. Ik zat fout, iedereen van mijn gezin was al wakker. Voordat ik ook maar een keuze kon maken wat ik zou gaan doen, hoorde ik opeens voetstappen die richting mijn kamer liepen. Ik hoorde de deur opengaan. Het was mijn twee jaar oudere broer Felix. Ik keek hem pissig aan. Hij had hier niks te zoeken zo vroeg in de ochtend. Felix had mij ook wakker kunnen maken. Het was tenslotte nog erg vroeg in de ochtend. Ik dacht op dat moment heel veel, maar het enige wat ik kon zeggen was 'Wat moet je?' Felix keek mij met een glimlach aan. Felix was weer eens bezig met een spelletje. Alleen had ik op dat moment daar niet echt zin in en dat liet ik merken. 'Ga je nog wat zeggen of moet ik je verwijderen uit mijn kamer' zei ik ongeduldig. Felix stopte toen gelijk met glimlachen.  Ik keek hem serieus aan. Ik voelde dat Felix een beetje ongemakkelijk werd. 'Felix' zei ik dreigend. Toen was hij gelijk weer scherp. 'Ik moest vragen of je zo meteen  naar het ontbijt wilt komen' zei Felix snel. Dat was het laatste waar ik zin in had. Ik had helemaal geen zin in om mijn familie weer te zien. Het ontbijt duurde altijd zolang en het was in mijn mening veel te uitgebreid. Ik at toch altijd cornflakes. Ik snapte dan niet dat er toast, pannenkoeken, eieren met spek,  croissants en nog veel meer aanwezig moest zijn. De helft werd toch altijd weggegooid. Dat hoort maar denk ik bij de koninklijke familie. 'Ik kom zo naar het ontbijt' zei ik zuchtend. Felix knikte. Hij liep toen eindelijk weg. 'Jongens zijn raar' mompelde ik nog. Toen de deur dicht was, kleedde ik me snel om. Ik had een simpele blauwe trui aan en een misschien iets vaak gedragen grijze spijkerbroek.

 Ik mezelf nog eens aan in de spiegel. Ik was tevreden. Mijn haar zat lekker wild en ik zag er simpel en normaal uit. Er was niks koninklijks aan mij te zien en dat was precies wat ik wilde. Ik haatte het om een prinses te zijn. Ik wierp nog een laatste blik op de betoverende lucht. Toen verliet ik mijn kamer chagrijnig. Het hielp ook niet toen ik mijn  irritante broer Livay ook nog eens tegen kwam. 'Goedemorgen' zei Livay vrolijk. Ik meed oogcontact met mijn broer. Ik keek naar de kroonluchter die bestond uit allemaal kristallen. 'Mooie kroonluchter is het hè' zei Livay lachend. Ik knikte. De kroonluchter was inderdaad heel erg mooi. 'Dus heb je lekker geslapen?' vroeg Livay. Ik negeerde hem. Ik had geen zin om met Livay te praten. Livay doet altijd alsof hij geïnteresseerd is in je leven, om vervolgens alleen maar over hemzelf te praten. Ik keek hem nog even chagrijnig aan en toen liep ik weg. Ik wist dat ik niet echt aardig was, maar mijn broers waren ook vaak niet echt aardig tegen mij. Het is dus hun verdiende loon vond ik.