Naveah en haar uitdagingen de vermiste kroon

Hoofdstuk 22

Ik liep als eerste de kerkers binnen. Ik zag allemaal cellen die gevuld waren met overblijfselen van mensen. Ik kreeg er rillingen van. Bijna alle cellen waren leeg. 'Naveah,' hoorde ik toen iemand zachtjes kreunen. Ik keek gelijk om mij heen. Achter mij was de cel en mijn vader zit erin. 'Pap!' gilde ik super blij. Livay kwam ook gelijk. Mijn vader leefde nog. Hij was wel ernstig verzwakt, maar hij leefde nog wel. 'Pap,' zei Livay zuchtend. Mijn vader keek ons ernstig aan. 'Waar is Felix?' vroeg hij verward. Ik zuchtte toen. 'Felix is op een mooiere plek dan wij nu zijn,' antwoordde ik. Mijn vader wist gelijk wat ik bedoelde. 'Maar pap we zijn hier gekomen om jou te bevrijden zodat jij je broer kon verslaan,' vertelde Livay. Mijn vader glimlachte toen. 'Kijk naar me Livay,' zei hij. Livay keek verward mijn vader aan. 'Ik kan niet tegen je oom vechten, ik ben te zwak op dit moment,' vervolgde mijn vader. 'Maar hij heeft al de kroon en hij is ontsnapt en we kunnen hem toch ook niet de macht over laten nemen!' zei ik fel. Mijn vader glimlachte toen weer naar mij. 'Naveah, ik zei niet dat we hem de macht over gingen laten nemen. Ik zei alleen dat ik niet de persoon ben om hem tegen te houden,' zei mijn vader. Toen viel bij mij het kwartje. 'Ik?' vroeg ik terwijl ik naar mezelf wees. Mijn vader knikte vastbesloten. 'Goed dan,' zei ik. 'Maar we gaan je nog wel bevrijden uit deze cel,' zei Livay. Ik knikte instemmend. Ik sloot mijn ogen en concentreerde mij op mijn krachten. Ik knipte toen in mijn vingers en ik hoorde een luide knal. De deur van tralies was uit de scharnieren gerukt. Mijn vader probeerde te lopen, maar dat ging moeizaam. 'Oliver, Sarah!' riep ik. Ze kwamen gelijk. 'Mijn vader kan niet vechten tegen mijn oom, dus ik ga. Zorg met z'n drieën alsjeblieft goed voor hem!' zei ik. 'Pas goed op jezelf,' zei Oliver gelijk. 'Zo makkelijk kom je niet van me af hoor!' zei ik tegen Oliver met een glimlach. 'Tot ziens dan!' zei ik. Livay zwaaide nog naar mij. Ik knipte in mijn vingers en ze waren verdwenen. Ik zuchtte. Ik stond er nu helemaal alleen voor.

Ik knipte toen weer in mijn vingers. Ik stond weer voor mijn thuis. Het was precies hetzelfde als toen ik wegging, maar ik voelde dat er een gespannen sfeer hing. Ik liep naar de poort. De bewakers waren verdwenen. Mijn oom was waarschijnlijk al in het kasteel. Toen besefte ik me dat dit ook zijn thuis was. Mijn oom is hier ook opgegroeid. Mijn oom wist dus waar alles was en hij wist alle geheimen die in het kasteel er waren. Opeens hoorde ik mensen schreeuwen. Het geluid kwam vanaf de troonzaal. Ik rende er snel naar toe. Ik trof daar mijn moeder aan die ruzie aan het maken was met mijn oom. 'Mam!' riep ik. Ze draaide zich gelijk om. 'Naveah!' schreeuwde ze blij. Ze rende naar mij toe en omhelsde mij gelijk. 'Je bent terug,' zei mijn moeder met tranen in haar ogen. Ik knikte. Mijn oom leek alleen een stuk minder blij om mij weer te zien. 'Hallo oom,' zei ik terwijl ik een buiging maakte. 'Hallo nichtje,' kaatste hij terug. 'Ik weet dat je met me gaat vechten,' zei mijn oom die gek genoeg mijn gedachte kon lezen op dat moment. Ik knikte. 'Mag ik nog wat zeggen, voordat ik misschien doodga?' vroeg ik. Mijn oom knikte. 'Felix had je niet hoeven vermoorden,' zei ik serieus. Mijn moeder keek mij toen geschokt aan. Daarna keek ze walgend naar mijn oom. 'Monster,' hoorde ik haar mompelen. 'Oké, mag ik ook nog wat zeggen?' vroeg hij aan mij. 'Prima,' antwoordde ik. 'Ik had graag jou aan mijn zijde gehad, maar het lot bepaald en nu moet het helaas zo lopen,' vertelde hij. Het gevecht zou nu echt gaan beginnen. Ik vond het raar om tegen mijn familie te vechten. 'Voor Felix,' mompelde ik tegen mezelf.