Naveah en haar uitdagingen de vermiste kroon

Hoofdstuk 13

Ik zag de zon langzaam ondergaan. Ik dacht na wat er allemaal gebeurd was. Ik kwam toen tot de conclusie dat mijn vader en mijn oom allebei gewoon een zak zijn. Ik keek in mijn rugtas voor wat eten. Ik had namelijk echt trek. Het enige wat ik heel die dag had gegeten was een simpele boterham. Ik zag een appel in mijn tas zitten. De appel was melig, maar het was eten. Na de appel had ik nog steeds niet het gevoel alsof ik vol zat, maar ik moest het er meedoen. Ik dronk nog snel mijn flesje water leeg en toen was al het eten en drinken wat ik mee had genomen op. Het koelde snel af in de bergen als de zon was ondergegaan. Dat voelde ik nogal die nacht. Ik ging vroeg slapen die avond. Het was nog steeds wennen om in de buitenlucht te slapen, maar het was ook best wel leuk. Ik had alleen een onrustige droom.

Ik zag een dimensie vol met ijs. Ik bibberde van de kou en mijn adem stokte. Ik zag een man in een huis en ik hoorde hem schreeuwen tegen iemand. Ik keek via het raam het huis in. Ik zag twee mannen staan van middelbare leeftijd. 'Vertel op! Waar is ze?' vroeg iemand. Ik luisterde nog goed naar de stem. Ik herkende de stem. Het was de stem van mijn vader. 'Weet ik niet,' zei iemand anders. Die stem herkende ik ook. Het was mijn oom Michilius. 'Ik weet dat Naveah hier is,' zei mijn vader vastbesloten. Mijn oom rolde toen met zijn ogen. 'Is ze niet gewoon thuis?' vroeg hij. Mijn vader keek toen furieus naar mijn oom. 'Ze is al sinds gistermiddag vermist sukkel!' zei mijn vader bezorgd. Ik luisterde aandachtig naar hun gesprek. 'Dus?,' vroeg mijn oom. Mijn vader keek toen zelfs nog bozer dan net. 'Ik geef in tegenstelling tot jou nog om mijn familie,' zei mijn vader woedend. 'Ja dat zal allemaal wel,' zei mijn oom met neergeslagen ogen. 'Ik ga nu, maar als ik erachter kom dat Naveah al die tijd hier gevangen zat heb je een probleem!' zei mijn vader dreigend. Mijn oom zei niks. Mijn vader knipte toen in zijn vingers en toen was hij verdwenen. Opeens keek mijn oom mijn richting op. Uit paniek knipte ik snel in mijn vingers. Er verscheen direct een portaal. Ik liep er snel in en knipte snel weer mijn vingers.

Ik schrok toen wakker uit mijn droom. Het was gelukkig allemaal een droom. Was dit gesprek nou echt of was het nep? Mijn vader maakte zich misschien wel zorgen om mij. Ik keek nog even voor de zekerheid of er niemand in de buurt was. Ondanks het koud was zat ik onder het zweet. Ik veegde het zweet van mijn voorhoofd. Ik keek naar mijn beurse handen. Ze deden nog steeds echt pijn. Het zou me niks verbazen als mijn handen gebroken waren. Ik had erge dorst. Ik sliep toevallig dichtbij een vijvertje. Ik liep erheen en maakte een kommetje van mijn handen en ik dronk wat water. Ik keek naar mezelf in de weerspiegeling. Ik zag een eenzaam meisje. Voor het eerst miste ik thuis. Misschien kwam het omdat Oliver nu ook weg was. Ik begon zelfs Livay en Felix te missen. 'Doe niet zo gek!' mompelde ik toen tegen mezelf. Ik ging toen maar weer slapen. Iets beters had ik toch niet te doen middenin de nacht. Slaap had ik wel hard nodig. Ik had gelukkig die keer een vredige slaap zonder rare dromen. Ook al weet ik niet of het nou een droom was net of meer een soort visioen.