Dear Future Husband ↬TaeJin

8↬ Sen kötü bir insan değilsin

Çok uzun bir bölüm oldu 🙃 keyifli okumalar 🧚🏻‍♀️💜 umarım yazım yanlışım olmaz 🥲

...

Kahvaltı boyunca yüzü asık ve düşünceliydi. Dünkü olayı kafaya takıyordu sanırım. Sorun neyse umarım bir an önce çözerdi. Dalgınlığı yüzünden ceketini unutup çıkmıştı, ceketini elime alıp çıktım odadan ve arkasından seslendim "Taehyung ceketin" elimdekini kaldırıp gösterdiğimde kapıdan çıkmadan bana döndü, kısılan gözleriyle unutkanlığına küçük bir sitem etti. Merdiveni inip yaklaştım "Unutmuşsun" uzattığım ceketi alıp kollarından geçirmeye başladı, gözüme dağınık duran kravatı çarpınca âni bir fikirle gömleğinin yakasını kavrayıp kravatını düzeltirken konuştum "Bozulmuş" daha doğrusu dalgınlıktan yapamamıştı, belliydi. Ben dikkatlice kravatını düzeltirken o ceketini giymeyi kesip bana baktı, işimi halledince geri çekilip olmuş mu diye bir bakış attığımda göz göze geldik. Ellerim hâlâ onun boynundaydı, nedensizce çekemedim ve biraz öyle kalmak istemiştim. Sanki hâlâ düzeltiyormuş gibi kravatı çekiştirdim ama niyetim biraz daha oyalanmaktı sadece. Neden bunu yaptığımı inanın ben de bilmiyordum. Ağzını bıçak açmamıştı, onunla biraz sohbet etme fikri beni daha da istekli yapıyordu. Ne söyleyeceğini merak etmiştim ama o sustu, evet sadece sustu. Ne itti, ne kızdı, ne hakaret etti...suskun bakışlarıyla izledi beni. Onun konuşmayacağına emin olunca istemsizce çektim ellerimi "Kolay gelsin, akşama görüşürüz"

Bakışlarına bakıyordum da...çözemedim onu. Ne hissediyordu, içinden ne geçiriyordu bilmiyordum. En kötüsü de buydu ya. O benim ne hissettiğimi hemen anlarken ben onun hakkında hiçbir şeyden emin olamıyordum.

Hafifçe salladı başını, tam gidecek diye düşündüğüm ânda Bayan Kim bize doğru yaklaştı. Bağladığı kollarıyla verdiği hava aşırı iticiydi. Kaşlarını kaldırıp sahte bir gülümsemeyle konuştu "Bakıyorum da birbirinize çok düşkünsünüz" dudaklarını şaşırma edâsıyla büzerek bana baktı "İlk başta senin Kim ailesine geldiğin için ne kadar şanslı olduğunu düşünmüştüm ama yanılmışım. Burda asıl şanslı olan Taehyung olmalı" alayla sırıttı "Yalan yanlış ne söylese arkasında duracak biri var, değil mi?"

Ne söylesem derken Taehyung benden önce davranıp elimi tuttu, ona karşılık verip sıkıca kavradım elini "Evet şanslıyım" dedi gülümseyerek "Bu hayatsız bunaltıcı evde bana hayat oldu o. Sırtımı yasladığım güven veren bir dayanak oldu" kadına doğru bir adım atarak devam etti "Her şeyi kanıtladığımda yüzünde oluşacak ifadeyi merak ediyorum cidden. Babam da hatasını anlayıp benim yanımda olduğunda geriye sadece sen ve kızın kalacaksın. Sizin ne hissetiğiniz ve düşündüğünüz ise umrumda olmayacak"

Kadın yine o gıcık kahkahasını attı "Konuş sen konuş. Annen de böyle kesin konuşurdu hep...ama o daha alçaktı. İyi ki bazı özelliklerin babana çekmiş" tekrardan gözleri beni buldu "Eğer biricik annesine çekseydi seni aldatırdı biliyor-"

"Kes sesini!" dedi Taehyung bıkmışçasına nefesini verirken. Ne söyleyeceğimi bilemeyip sadece tuttuğum eli sıktım onu desteklemek adına. Benden aldığı cesaret mi desem yoksa sinirden gelen bir güç mü bilmiyorum ama gözlerindeki alevle kadının üzerine doğru bir adım daha atıp işaret parmağını kaldırdı "Annemin günahını bir daha bana yüklemeye çalışma. O benim annem ama ben onun oğlu değilim. Ben kimseye ait değilim, ben sadece kendimim. O asalak kızın gibi kimsenin fikir çerçevesinde büyümedim ben. Bu sözlerinle beni yaralayacağını falan sanıyorsun ama..." başını iki yana salarken kıkırdadı neşeden uzak "Kimse umrumda değil benim...eşim dışında"

Eşim dışında...deminden beri bana söylediği şeylerde ciddi olmadığını biliyordum ama nedensizce bu cümlesi gerçekçi gelmişti. Beni umursadığını düşünmeme iten güç gülümsememe sebebiyet verse de tuttum kendimi "Ne eşime ne bana karşı haddini aşma sakın!" kavradığı elimi çekiştirip beni peşinden dışarıya kadar sürükledi. Birlikte arabasının yanına kadar el ele geldiğimizde elini çekip sinirden dolayı kırışan alnını ovaladı "Onlarla muhatap olma tamam mı?"